دیمیتری تیموفویچ یزوف - اولین و آخرین مارشال، این عنوان را در طول زمان اتحاد جماهیر شوروی اعطا کرد. او زندگی طولانی زندگی کرد، در جنگ های بزرگ میهن پرستانه و افغانستان شرکت کرد، سزاوار جوایز و رتبه های زیادی بود.
یازوف در سال 1924 در خانواده دهقانان متولد شد. در نوامبر 1941، او به طور داوطلبانه به صفوف ارتش شوروی رسید، به دلیل سن او (در آن زمان او 17 ساله و یک مدرسه ناتمام بود). اما او بلافاصله به جلو فرستاده نشد. مرد جوان در مدرسه پیاده نظام قرمز آموزش دیده بود. شورای عالی RSFSR در مسکو.
در جولای 1942، جاسووا به جبهه Volkhov فرستاده شد، و در ماه اوت او اولین زخم را دریافت کرد: به دلیل موج انفجاری، او پای خود را آسیب رسانده، ستون فقرات و ضرب و شتم کلیه. در اواخر ماه اکتبر، سرباز به سیستم بازگشت و بلافاصله فرماندهی فرماندهی دهانش را پذیرفت. در ژانویه سال 1943، در نبرد برای لنینگراد (این در کتاب "در کتاب" دکترین نظامی و اصلاحات روسیه در قرن بیست و یکم اعلام شده است ") دیمیتری یزوف یک زخم جدید دریافت کرد: انار به او آسیب رسانده است. آسیب بسیار جدی نبود. یزف یادآور شد که پرستار در مورد آسیب او گفت: "با چنین خراش ها، نمی توانید با بیمارستان تماس بگیرید." با این وجود، او تحت نظارت تحت نظارت قرار گرفت.
در این زمان، محاصره لنینگراد حذف شد و دیمیتری Timofeevich عنوان ستوان را دریافت کرد. بعدها، ستوان در عملیات در دولت های بالتیک شرکت کرد و در محاصره نیروهای آلمانی که توسط گروه Kurland احاطه شده بود. در طول سال های جنگ من خیلی مطالعه کردم. بنابراین، او از نرخ جلوی بهبود ترکیب فرمانده فارغ التحصیل شد، علاوه بر آن، او خود را به سمت ستون دوره های خط مقدم هدایت کرد. در پیروزی در جنگ، مارشال آینده متوجه شد که دور از ریگا وجود ندارد. در نشریه "پدران فرماندهان"، اشاره شد که دیمیتری تیموفویچ برای شایستگی های نظامی و مجروح به دستور ستاره قرمز اهدا شد. این تنها آغاز یک کار رزمی جازوا بود.
در اواسط دهه 50، خلاصه نظامی از امید، فرمانده گردان منصوب شد (این امر توسط آموزش در آکادمی نظامی تسهیل شد. M. V. Frunze). در سال 1961، دیمیتری Timofeevich به رهبری کرد، و در اواخر دهه 1980 به وزیر دفاع تبدیل شد (در حال حاضر به طور کلی ارتش). عنوان نظامی ارتش یزوف در سال 1990 دریافت کرد. بنابراین او معلوم شد آخرین جنگ سالار اتحاد جماهیر شوروی، که چنین نظامی را دریافت کرد.
در سال 1991، اتحادیه متوقف شد. در طی وقایع در اوت 1991، یزوف از GCCP پشتیبانی کرد. با توجه به سفارش خود، تانک ها در جاده های پایتخت ظاهر شدند. ویکتور براتان در کتاب خود، "ارتش از دست رفته: سرهنگ ستاد کل کارکنان"، ادعا می کند که مجله ای را در بازداشتگاه در فرودگاه Vnukovo برگزار می کند. و چند سال بعد، او تحت عفو افتاد. پس از آن، دیمیتری Timofeevich، برای چندین سال، دفتر Geninspectectors وزارت دفاع روسیه را رهبری کرد و فعالانه در جنبش جانباز بود. یزوف در 25 فوریه 2020 فوت کرد. او آخرین پناهگاه خود را در گورستان یادبود نظامی فدرال در منطقه مسکو در شهر Mischi پیدا کرد.