P-39 stworzony przez Amerykanów nie pasowało do swojej ojczyzny, ale w ZSRR stał się prawdziwą gwiazdą.
Najlepsi piloci radzieckich nie chcieli od niej przeszczepić nawet na szybszym i potężnym samolocie. Amerykanie naprawdę nie kochali tego samolotu. Bell Fighter P-39 "Aeroobra" źle pokazał się na dużych wysokościach, gdzie trzeba było towarzyszyć ciężkiej "latającym twierdzy" B-17 i gdzie, głównie na froncie zachodnim, walka miała miejsce z ASSA Luftwaffe. Nie można pozbyć się jego "aeroobob", sojuszników Zachodnich dostarczyli im w ZSRR w ramach programu LIZA. Total Aviation Radziecki otrzymał prawie 5 tysięcy takich samolotów - ponad połowę całkowitej liczby wytwarzanych kopii.
W Związku Radzieckim do P-39 nastąpiła radykalnie przeciwna postawa. W bitwach powietrza charakterystyczne dla wschodniego przodu na niskich i średnich wysokościach był niezbędny. Niezwykły design - silnik położony za kokpitem pilota - dał samolotowi doskonałą zwrotność, prędkość, aerodynamikę i przegląd. Z drugiej strony uczyniła go niestabilnym, trudnym w zarządzaniu, gdy każdy błąd może prowadzić do dumpingu do korkociągu. "Aerocobra" nie był samolotem dla początkujących, ale dla już doświadczonych pilotów.
Radziecki piloci byli zachwyceni 37 mm pistoletem myśliwskim (we wczesnych modelach było 20 mm). "Skorupy są bardzo potężne. Zwykle jeden trafiony w myśliwiec wroga i ... wszystko! " - Przypomniałem pilotowi Nikolai Hungernikov: "Ponadto zastrzelili nie tylko na wojowników. Bombardownicy, flasty. W tych celach 37 mm był bardzo skuteczny. "
Ale postawy brownowania zainstalowane na P-39 7,7 mm, postawa była bardziej powściągliwa. Uważano, że nie byli w stanie powalić samolotów wroga, tylko go uszkodzić. Zwykle mechanikami byli bezpiecznie zastrzelono dwa z czterech karabinów maszynowych w celu zmniejszenia wagi myśliwca i zwiększyć jego zwrotność.
"Aerocobra" Dobrze słuchał lądowania i jazdy na ryzykownych i pokryte śniegami. Jeśli nie było to niezbędne na zachodnim froncie ani na Oceanie Spokojnym, w ZSRR z ostrym klimatem był duży plus. Jednocześnie silnik samolotu Allyson V-1710 nie lubił rosyjskich mrozów, często zawodzi. Sytuacja została ulepszona przez jego modernizację, który dzwon przeprowadzony na zaleceniach specjalistów radzieckich.
Oddzielnym problemem było drzwi samolotów - jej "aerockoba" została wykonana jak samochód. Pilot może wygodnie wejść do samolotu na ziemi, ale w przypadku awaryjnego opuszczenia wojownika w powietrzu, ryzykował uderzenie upierzenia ogonowego. Z tego powodu, piloci radzieckich pozostali tak długo, jak to możliwe w uszkodzonej płaszczyźnie, próbując dotrzeć do pasa lądowego. Należy zauważyć, że mieli dla nich dobre szanse. P-39 Posiadała wyjątkową przeżywalność: Często z walki były bezpiecznie zwrócone przez kule przez kul, na których nie było dosłownie żywe miejsce.
"Aerocobras" walczył ze wszystkimi witrynami radziecko-niemieckim: od Arktyki na Kaukaz. Odgrywali znaczną rolę w pierwszym głównym zwycięstwie lotnictwa radzieckiego nad Luftwaffe - w bitwach powietrza w Kubanie w kwietniu - czerwiec 1943 r. Po obu stronach w bitwach wziął ponad dwa tysiące samolotów.
9 września 1942 r. W dziedzinie Murmańska Guard Porucznik EFIM Krivosheev złożył pierwszy w historii błotnika powietrza w Aerokobie. Pieprzyć cały gości, zobaczył, że Messerschmitt Messerschmitt przychodzi do ogona samolotu swojego dowódcy Paul Kutov. Myślenie Thille, wrodził wojownika wrogiego, a cena jego życia smakowała.
Kompleks, ale skuteczny P-39 został zaprojektowany dla najlepszych z najlepszych i głównie w częściach strażników. W amerykańskiej myśliwiec wiodący radziecki asy przeleciał: Alexander Pokshinin, Grigory Rchchkalov, Alexander Clubov, Nikolai Gulaev, bracia Dmitry i Boris Glinka. Tashkin, drugi występ wśród wszystkich pilotów sojuszniczych, uderzył 48 z 59 samolotów przeciwnika zniszczony przez niego, 50 z 56.
Nawet gdy, pod koniec wojny, radziecki samolot zaczął otrzymywać szybsze i manewrowalne samoloty, wielu radzieckich pilotów nadal utrzymuje lojalność wobec swoich "autocicies", które nigdy ich nie zawiedzie.