Услед за другім сезонам тэлевізійных «Аптымістаў», дзе Сяргей Бязрукаў і іншыя спрабаваў выдуманымі інавацыйнымі метадамі палітыка-правакацыйнага піяру прадухіліць цалкам рэальную ядзерную вайну ў ходзе «карыбскага крызісу», цяпер ужо на вялікія кінаэкраны выходзіць трылер «», ізноў прысвечаны той жа тэме і заснаваны на рэальных падзеях пачатку 1960-х, калі брытанскі шныпар Гревилл Мейнерд Він ўступіў у кантакт з палкоўнікам ГРУ Алегам Пянькоўская, у 1963-м абвінавачаным у шпіянажы.
Зняты дэбютантам у поўнаметражным гульнявым кіно - брытанцам Дамінікам Кукам, раней перанеслі на BBC п'есы Шэкспіра з, здаецца, усімі галоўнымі брытанскімі зоркамі цяперашняга часу (не толькі Камбербэтч, але і, напрыклад, Том Хиддлстон з Бэнам Уишоу), - «Гульні шпіёнаў» спачатку выглядаюць сумессю «журавін» і камедыі Коэнаў «Пасля чытання спаліць», да фіналу якая імкнецца да сур'ёзнай драме накшталт «шпіёнскай моста» Спілберга (сцэнар для гэтай стужкі, дарэчы, таксама пісалі Коэны).
У шэрай савецкай Маскве з палохалымі адміністрацыйнымі будынкамі жыве з жонкай (Марыя Міронава) і дачкой палкоўнік ГРУ і па сумяшчальніцтве начальнік камітэта па навуцы Алег Пянькоўскі (Мераб Нинидзе). Дзякуючы доступу да сакрэтных дакументаў і нарады з Хрушчовым (Уладзімір Чуприков, дарэчы, які гуляў гэтую ж ролю ў другіх «Аптыміст»), ён выразна разумее, што свет знаходзіцца на парозе ядзернай вайны. Гэтымі ведамі ў маскоўскім падземным пераходзе Пянькоўскі дзеліцца са выпадковымі амерыканцамі, якія дастаўляюць патрэбную вестку ў сваю амбасаду. Так і пачынаецца шпіёнская гонка - з удзелам агента ЦРУ Эмілі Донован (па жаночай квоце прайшла Рэйчел Броснахэн) і прадстаўніка Мі-6 Дзік Фрэнкс (Энгус Райт), у галаве якіх нараджаецца мудрагелісты план. Яны вырашаюць адправіць у СССР не сапраўднага разведчыка, а простага гандлёвага прадстаўніка Гревилла Віна (Бенедыкт Камбербэтч), які жыве з жонкай (Джэсі Баклі) і сынам у Лондане і які займаецца пастаўкамі розных дэталяў на ўсходнееўрапейскія заводы.
Выведцы просты брытанскі грамадзянін адмовіць не можа. І вось ужо ў недарэчнай светлай кажухі Він, галоўны талент якога - уменне выпіваць, засяляецца ў маскоўскі гатэль «Віталь» - адзінае яркае пляма ў зняможанай цемрай савецкай сталіцы - і чакае сустрэчы з Пянькоўская. А потым ужо і Пянькоўскі прыязджае з візітам у адказ у Лондан, дзе пасля інтэрнацыянальнага бар-хоппинга (савецкі грамадзянін у выпіўцы таксама не промах), сустракаецца з агентамі ЦРУ і Мі-6. Так і пачынаецца расцягнуліся на некалькі месяцаў супрацоўніцтва, у выніку прадухіліць ядзерную вайну. Не без ахвяр. І не без герояў. Пад абедзве катэгорыі - у залежнасці ад ракурсу - і трапілі савецкі «крот» Пянькоўскі і брытанскі «маленькі чалавек» Він.
«Гульні шпіёнаў» пачынаюцца як забіяцкі анекдот пра дурнаватых і даволі карыкатурную - у духу серыяла «Забіваючы Еву» - міжнародную разведку і гэтакага брытанскага Жэню Лукашына, быццам бы пераблытаць з Масквой не Ленінград, а Лондан. Сканчаюцца - амаль як нядаўні «Мавританец», толькі тут у ролі вязня зараз не амерыканскай, а савецкай турмы сам Камбербэтч. Такая вось іронія акцёрскай лёсу. Рэжысёр Дамінік Кук разам са сцэнарыстам Томам О'Конар, праславіўся сатырычнай камедыяй «Целаахоўнік кілера», быццам бы таксама, як і кіношныя разведчыкі, гуляюць ва ўласныя - розныя - гульні. Першы - на поўным сур'ёзе мікс адкрытую «журавіны» з гераічным пафасам. Другога - спрабуе прыўнесці ў цэлым не самую вясёлую рэальную гісторыю ноткі актуальнай шпіёнскай іроніі. Вынік - у мастацкім плане даволі супярэчлівы. У ідэалагічным пры гэтым - цалкам адназначны. Шпіёнам можа апынуцца кожны, таварыш маёр дбае, а давяраць выведцы - па-за залежнасці ад таго, які сьцяг яна ўяўляе, - не варта. Аптымізму тут не месца, а пасля чытання любы дакумент лепш спаліць. Але наўрад ці гэтымі ісцінамі можна здзівіць расійскага гледача.
«Гульні шпіёнаў» ў пракаце з 17 сакавіка.