136 гады таму, 9 лютага 1885 года ў сям'і сельскага святара ў вёсцы Гандза блізу Ахалкалаки нарадзіўся вялікі армянскі паэт Ваан Терьян.
У 1899 году Ваан паступае ў Лазаревское інстытут ўсходніх моў у Маскве. Разам з сябрамі Терьян выдае ў інстытуце рукапісную газету "Надзея", у якой не толькі выступае з рэдакцыйнымі артыкуламі і перадавіцамі, але і ўзначальвае аддзел паэзіі, дзе публікуе свае вершы пад псеўданімамі Швин, Volo і інш. У жніўні 1906 г. Терьян паступае ў Маскоўскі універсітэт, на аддзяленне рускай мовы і літаратуры гісторыка-філалагічнага факультэта. Пад непасрэдным уплывам рэвалюцыі 1905-1907 гадоў ён піша цыкл вершаў «Цярновая карона», у якім ўслаўляе змагароў рэвалюцыі. Ноччу 3 снежня 1906 г. кватэра Терьяна была падвергнутая ператрусу, ён і яго сябар былі арыштаваныя, але 13-га сьнежня яго вызвалілі з-пад варты. У гэты перыяд Терьян напісаў "Эстонскую песню", "Восеньскую песню", "Восеньскую мелодыю", "Цуда-дзяўчыне", "пахавала мяне на заходзе", "Жаданне" і інш. Вершы. Паэзія Терьяна з яе найтонкім лірызмам, пранікнёнасцю пачуццяў, выключнай музычнасцю і багаццем мовы - найбуйнейшае з'ява ў гісторыі армянскай літаратуры.
У 1908 годзе ў Тыфлісе быў апублікаваны яго першы зборнік вершаў «Мроі змяркання». Зборнік атрымаў добрыя водгукі ад Аветика Исаакяна і Ованеса Туманяна.
У 1910 г., паралельна з вучобай у Маскоўскім універсітэце, Терьян рэдагуе і выдае літаратурна-мастацкі альманах "Гарун" ( "Вясна"). У 1915 г. Максім Горкі даручыў Терьяну складанне «Армянскага зборніка», які быў выдадзены ў Маскве. У тым жа годзе піша патрыятычны цыкл «Краіна Наір».
Валерый Брюсов перавёў шэраг вершаў паэта і назваў яго "найбольш бачным дзеячам" сярод маладых паэтаў "рускай Арменіі".
Не дажыўшы месяц да свайго 35-годдзя, Ваан Терьян сканаў 7 студзеня 1920 гады ад туберкулёзу.
Песні Арменіі чую зноў, песні, што так на галашэньне падобныя. Іх, чужак, табе не зразумець, Іх не зразумееш, чужаземка, ты таксама.
Маркотныя, і журботныя, і горкія яны, аднастайнае, але як меладычнасць, Сэрцу, спаленаму горам, падобна, Духу, спаленаму болем, звыклыя.
Бедныя вёскі ў нас, і ўсюды Асмуглыя асобы са смуткам у позірку, Увесь наш народ у невыразнай бядзе, Уся наша жыццё - безвыходнае гора.
Як жа нам у песнях сваіх ня стагнаць, У песнях, што так на галашэньне падобныя? Іх, чужак, табе не зразумець, Іх не зразумееш, чужаземка, ты таксама.
Пераклад Н. Чукоўскага