Льюіс Хэмілтан распавёў пра тое, наколькі важна верыць у сябе, ва ўласныя сілы і пры гэтым па магчымасці не засмечваць галаву усякай глупствам накшталт забабонаў.
Льюіс Хэмілтан: «Усё, што адбывалася ў маім жыцці, я стараўся ўявіць загадзя, я пра гэта марыў і рабіў усё, каб дасягнуць мэтаў, якія перад сабой ставіў. Вядома, мне вельмі дапамагалі выдатныя людзі, мяне атачалі.
Я ўяўляў сваю будучыню, верыў у сябе і дзякуючы гэтаму рухаўся наперад. Зразумела, калі вярнуцца на 10-15 гадоў назад, то я тады і падумаць не мог, што ўсё ажыццявіцца. Можна ўспомніць пра эпізод, калі я ў 12-гадовым узросце падышоў да Рона Дэнісу, прадставіўся і сказаў, што хачу ў будучыні выступаць за McLaren. А праз дзесяць гадоў я здабыў для яго перамогу ў чэмпіянаце свету!
Калі я быў маладзей, я ставіў перад сабой канкрэтныя мэты. Па-першае, спачатку трэба было трапіць у Формулу 1. Дамогшыся гэтага, я задумаўся: што будзе наступнай мэтай? Я стаў часткай каманды, у якой працуе каля тысячы чалавек, і трэба было вызначыцца, як развівацца далей? Гэта даволі дзіўны працэс: у юнацтве цябе хвалююць толькі ўласныя поспехі, але паступова ты пачынаеш ўсведамляць, што поспех дасягаецца дзякуючы намаганням многіх людзей.
Дарэчы, у юнацтве я быў забабонным. Калі мне было гадоў 10 ці 11, брат даў мне такі звычайны плод каштана, і ён стаў маім талісманам. Я паклаў яго ў кішэню гоначнага камбінезона, але аднойчы я яго страціў, нават не ведаю, як гэта магло адбыцца.
Потым у мяне было шчаслівае бялізну, але неяк раз мама яго памыла, і яно села, моцна зменшыўшыся ў памерах! І гадоў да 17-18 у мяне быў асаблівы рытуал: перад гонкай я апранаўся ў строга вызначаным парадку. Спачатку правы шкарпэтку, потым левы і гэтак далей - увогуле, я прытрымліваўся асаблівай паслядоўнасці.
Памятаю, перад гонкай ў Нямеччыне я сеў у машыну, да старту заставалася зусім няшмат, і тут я зразумеў, што ў мяне не зацягнуты папружка шлема. Выходзіць, я прапусціў адзін з гэтых крокаў, хоць лічыў іх паслядоўнасць найважнейшым элементам, ад якога залежала, як я спраўлюся са сваёй працай. І я памятаю, што праз некалькі секунд пасля старту трапіў у аварыю.
Пасля гэтага я сказаў сабе: «Гэта проста смешна!». Атрымліваецца, мая галава была занята нейкі глупствам, і трэба было ад усяго гэтага пазбаўляцца. Таму зараз у мяне няма ніякіх рытуалаў ці забабонаў. Думаю, мы самі ствараем сабе праблемы, яны ўздзейнічаюць на нас псіхалагічна, але пры тых нагрузках, якія мы адчуваем, трэба, каб тваё свядомасць было свабодным ад усяго лішняга! »
Крыніца: Формула 1 на F1News.ru