- Я маленькі чалавек, але жыву вялікае жыццё ...
Спадар Аданіс з дому насупраць, з якім мы дзелім суседства на гары, падрэзаў жывую загарадзь: алеандры, ядловец, магутныя ружовыя кусты. Галіны зваліў прама на дарогу, ўскладніўшы тым самым і наш без таго няпросты закрыты паварот. Да таго ж ён так захапіўся, што заадно паваліў нічыйны дзікае инжирное дрэва, таемную дзядулеву каханне.
- Я яму сказаў, - абураўся дзядуля. - Я проста яму сказаў: «Аданіс! Навошта ты кінуў галінкі? Яны перашкаджаюць праезду. Яны перашкаджаюць мне рабіць левы паварот »!
- А ён што?
- Адказаў падступна, як Сафісты: «Ты ж там ніколі не ездзіш, Панайотис! Ты заўсёды паварочваеш направа ». Не, калі ён яшчэ раз сабе такое дазволіць, я озверею! Я озверею і не ведаю, што з ім зраблю!
Дзядуля рэдка дазваляе сабе гневацца, таму, калі праз некалькі дзён я пачула роў бензапілы каля дома насупраць, у мяне спынілася сэрца. Я спалохалася за спадара Адоніса - нешта з ім зробіць азвярэлы дзядуля? Выглянула ў акно: дзядуля ў рабочай куртачцы і кепцы колеру хакі, трымаючы ў руках сваю бензапілу, спешна і грозна насоўваўся на спадара Адоніса. Я расчыніла дзверы, і мне адкрылася ўражлівая карціна грэцкай разні: дзядуля сурова, без усякай паблажлівасці, пілаваў разам з Аданіс яго недообрезанную лістоту.
***
На днях распусціліся беласнежныя кветкі, назвы іх я не ведаю, падобныя на тыя, якімі мы з сястрой у дзяцінстве гулялі ў «малако». Над імі круціліся пчолы - кожная завісала над сваёй кветкай і ня ляцела, як быццам прывязаная за вяровачку. На марафонскіх лугах взбрызнули гіяцынты. Сакавіцкі вецер апынуўся празрысцей і круглыя лютаўскага, ён змясціў больш сонца, падвоіў растуць цені, пераканаў маю прасцяцкія музу пісаць чарговы панегірык агоре.
***
Пракоп у асяроддзі сяброў і кліентаў актыўна святкаваў падрыхтоўку да Вялікага посту.
- Добрай Трыёдзі! - старанна чокаўся Пракоп. - Добрага паста! Купляйце анчоўс!
- анчоўсы свежы? - удакладніла спадарыня Марфа.
- Сёння а сёмай раніцы злавіў!
Павлос і Лідзія, муж і жонка, паўстагоддзя якія пражылі разам, сталі падобныя адзін на аднаго, як Папагена і Папагена: нават маршчыны ў іх праляглі аднолькавымі маршрутамі. Аднак, калі Пракоп спытаў, колькі ім пакласці аферины, Павлос выгукнуў: «Два кілаграмы», а Лідзія - «паўкіло».
Пракоп здзівіўся:
- Бог мой! Аказваецца, вы зусім розныя!
***
- Чуеш, Манолис, - звярнуўся да зяленіўшчык спадар Афанасій. - Памятаеш, я табе казаў, што ў майго пляменніка нарадзілася дачка? І я яшчэ спадзяваўся, што нешта пераблытаў, і гэта сын?
- Памятаю, - разгублена адгукнуўся Манолис, абрашаючы подвядшую брокалі кропелькамі вады з бутэлькі.
- Дык вось, Манолис. Гэтая дзяўчынка ўсё-ткі аказалася не хлопчыкам!
***
Нэктар прывёз з Фіваў бульбу двух відаў.
- Чым яна адрозніваецца? - спытаў у яго спадар Дыянісій, халасцяк, якому даводзіцца рабіць самому усе хатнія справы.
- Вось гэтая жоўтая - толькі для патэльні, брат! - спачувальна звярнуўся да яго Нэктар. - А з другога ты можаш рабіць усё, што хочаш: і ў духоўку, і на вуголле, і на пюрэ. Зрэшты, я магу памыляцца - я ж не рыхтую!
***
- Што гэта? - пацікавілася спадарыня АСПАС, дакранаючыся слабым пальчыкам да невядомага цытрусавага плёну.
- Мандарын, - паціснуў плячыма Арыстоцель Пеппас.
- Але чаму ж ён ... такі дзіўны? - Асцярожна спытала АСПАС.
- Нармальны! - бадзёра парыраваў Пеппас. - проста незаконнанароджаны.
***
У Апостала сабралася чарга. Немаведама адкуль які ўзяўся кітаец ветліва паўтараў «экскуиз мі», але пры гэтым зав расплачвацца першым. Андромаха і Марьо былі гэтым моцна збянтэжаныя.
- Ты паглядзі, што адбываецца! - абуралася Андромаха. - Яны ў нас забралі не толькі Грэцыю, але і чарга! Апостал, навошта ты Патураеш замежніку?
Апостал ўсміхнуўся.
- Ты думаеш, справа ў нацыянальнасці? Проста ён са мной пагаварыў!
***
Григорис прадаваў звязка пышных артышокаў.
- Бяры, бяры артышокі, - пераконваў ён ўран.
Уран сумнявалася.
- А яны ў цябе смачныя?
- Яшчэ б! Саладзей труса, нават калі яго рыхтуеш не ты, а твая суседка!
***
Спадар Афанасій абмяркоўваў навіны з Стаўрас Якумакисом.
- Зрабіў прышчэпку, - стрымана пахваліўся ён.
- А! Так так. Табе ж ужо семдзесят пяць! - упікнуў яго Якумакис, які лічыў сябе маладым, хаця быў усяго толькі гадоў на шэсць маладзейшы.
- Але медсястра не хацела рабіць мне прышчэпку! - імгненна адрэагаваў Афанасій. - Прыйшлося дакументы паказваць. Была ўпэўненая, што мне - семдзесят!
***
Сівавалосы Менелай выбіраў куртку ў спадара Костас. Спадар Костас палохаў яго так, парадкам стомлены доўгім гандлем:
- Менелай, не думай. Я зраблю табе такую цану, што ... што ты зможаш гэтую куртку выкінуць!
- Добрая куртка, - хмурыўся Менелай, разглядаючы куртку на выцягнутых перад сабой руках.
- Але колер ... занадта яркі колер. Аранжавы.
- Мілы, купляй! У выпадку няшчасця цябе хутчэй знойдуць! - закрычаў Костас.
***
- Я маленькі чалавек, але жыву вялікае жыццё, - заявіў Пракоп, вынырнуўшы з шавялюры чароўнай брунэткі, якой ён нешта нашэптваў на вуха. - Магчыма, у жыцці маленькага чалавека ёсць свае недахопы, але затое па шчасця мы на першым месцы!
Платон пісаў, што пасля ўсіх сваіх прыгод Адысей адкінуў славалюбства і для наступнага ўвасаблення абраў душу - ня героя, ня пераможцы-алімпійца, але звычайнага чалавека - ледзьве знайшоў яе, валяецца недзе на задворках, бо ёю ўсе занядбалі.
Афінскі геаметрычны Медон змясціў рынак у цэнтр ідэальнага горада, які планаваў пабудаваць у адпаведнасці з сусветнай гармоніяй. Дзе яшчэ ўбачыш акцёраў нязменных антычных сцэн, ўвасабленне бібліятэчнага раю, дзе пачуеш чыстае задавальненне цішыні і Амброзія гукаў, дзе важныя пачуцці застываюць на парозе слоў, дзе ўсё яшчэ доўжыцца залаты век звычайнага чалавека і цэняцца малыя справы невядомых людзей, з якіх складаецца наша гісторыя.