Падзеі 31 студзеня развеялі асцярогі адных і надзеі іншых - на тое, што жорсткім прыгнётам пратэстаў тыдзень таму ўдалося збіць пратэстную хвалю. Падаўленне ў гэты раз было паўсюдна куды як больш жорсткім і жахлівым, з увядзеннем, па сутнасці, ваеннага становішча ў цэнтрах абедзвюх сталіц. А пратэсты, што тыдзень таму, што цяпер, былі агульнанацыянальнымі, і гэта вельмі важная іх адметная рыса.
Як і заклікаў Аляксей Навальны, людзі выходзілі не за яго, дакладней, не толькі за яго - яны выходзілі за сябе, за сваю годнасць, за сваю краіну, за перамены. Другі бок нікуды не выходзіла са сваіх бункераў і палацаў рознай ступені раскошнай, замест гэтага яна паслала на вуліцы жандараў, добра падрыхтаваных і экіпіяваных. Мы ўбачылі дзве Расіі: вольных людзей і спадароў з абслугоўваюць іх сілавікамі-жандарамі.
Студзеньскія пратэсты і ўсё, што вакол іх, сталі момантам ісціны, якія прадэманстравалі нават не столькі гніласць, колькі бутафорскі характар многіх элементаў расійскага палітычнага рэжыму. Не выпадкова мы не ўбачылі ні самастойных публічных палітычных заяваў, ні тым больш дзеянняў - ні з боку тых, хто горда называе сябе палітыкамі, дэпутатамі і сенатарамі, ні з боку тых, каго ліку па разрадзе праваахоўнікаў. У гэтым сэнсе, нягледзячы на перакройванне сукенкі ў ходзе канстытуцыйнай рэформы, кароль, ці ў нашым выпадку цар, аказваецца голым.
І дзякуючы Навальнаму гэта бачаць сёння ўсё.
Навальны не проста нанёс удар Уладзіміру Пуціну ў самае адчувальнае месца, але і зламаў яму ўсю старанна выбудоўваюць са студзеня мінулага года гульню. Крэмль вымушана сышоў у абарону і ніяк не можа (ды і ці зможа?) Пераламаць сітуацыю. Трансфармацыя 2.0 з пачатку года ўжо ідзе зусім не пад крамлёўскую дыктоўку. І гэта вельмі важная асаблівасць апошніх двух тыдняў. Пачынаючы з прыезду Навальнага ўлада страціла кантроль за позвай: яна не вядзе сваю гульню, яна абараняецца і пакуль - што з пратэстамі, што з палацам - не вельмі паспяхова.
Вяртання да ранейшага статус-кво ўжо быць не можа, а новае, канфрантацыйны, вельмі няўстойліва, ды і наўрад ці каго-небудзь задавальняе. Стары пуцінскі рэжым прайграў, а вось якім будзе новы - вялікае пытанне. Як калісьці пасля Балотнай, тут узнікае супярэчнасць: з Пуціным або без. Варыянт з Пуціным становіцца для сістэмы ўсё больш цяжкім, калі толькі магчымым. І калі гэта варыянт далейшага спаўзання ў бок паліцэйскай дзяржавы ў чыстым выглядзе, то Пуцін з галоўнага і некалі вельмі прыбытковага яго актыву становіцца актывам ўсё больш таксічным, як унутры краіны, так і па-за. Гэта іншыя дзве Расіі ў сённяшнім супрацьстаянні: Расія Пуціна і Расея без Пуціна, Расія мінулага і Расія будучыні.
Зараз прынцыпова, якое працяг - дрэннае для сябе або вельмі дрэннае - улада абярэ за 2 лютага, калі суд будзе вырашаць, ці даць Навальнаму рэальны тэрмін у тры з паловай гады. Боязь прадэманстраваць слабасць заганяе Крэмль з сілавікамі ў пастку, і, падобна, выхад з гэтай пасткі без вялікіх страт для іх цяпер не праглядаецца.
Меркаванне аўтара можа не супадаць з пазіцыяй рэдакцыі VTimes.