Увогуле, старыя шырачэнныя лыжы Машка ў школу больш насіць не адважылася. Праўда, калі хто-небудзь з аднакласнікаў даваў ёй пракаціцца на сваіх «сапраўдных» лыжах, памятаючы пра тое, што Машка летам з лёгкасцю пазычала палове двара свой двухколавы вялікі, ёй здавалася, што яна знаходзілася на сёмым небе ад шчасця.
Перайсці да пачатку аповеду
Яна даволі хутка навучылася бегаць на лыжах вакол школы як з палкамі, так і без іх. Прычым гэта атрымлівалася ў яе так спрытна, што яшчэ не кожны вырашалася ўступіць з ёй у «лыжныя даганялкі». Усё і так ведалі, што Машка абавязкова ўсіх абгоніць!
Бацькоў купіць лыжы Машка прасіць не стала, чамусьці будучы упэўненай, што яны прапусцяць яе просьбу міма вушэй. А вось з дзедам, нягледзячы на тое што ён быў ужо ў вельмі шаноўным узросце, у пачатку года завяла размову на гэтую тэму. Але дзед пагладзіў Машку па галаве і растлумачыў, што такія лыжы, як ёй хочацца мець, павінны быць зробленыя на заводзе. А ў яго няма ні абсталявання, ні інструмента - таму дзед толькі развёў рукамі ...
І вось зараз, седзячы пад елкай, працягваючы разглядаць знаёмыя, але, тым не менш, мілыя сэрцу бліскучыя цацкі, Машка ціхенька вымавіла ўголас, што яна хоча займець ад Дзядулі Мароза самыя сапраўдныя лыжы з не менш настаяшчым чаравікамі. Ну, і пажадана з палкамі! Праўда, калі Дзед Мароз не пачуе яе просьбу наконт палак, яна, Машка, асаблiва не знервуецца. Галоўнае - каб лыжы былі самымі сапраўднымі, завадскімі!
Падумаўшы трохі, Машка выправіла сваю вусную просьбу наконт чаравік, замяніўшы іх скуранымі мацаваннямі. З мацаваннямі, як ёй удалося высветліць, таксама можна было даволі нядрэнна катацца. Таму, паўтарыўшы некалькі разоў сваю просьбу і гледзячы шырока расчыненымі бліскучымі вачыма на Дзеда Мароза ў ватовым футры, Машка нібы на свае вочы ўбачыла, як яна, смеючыся на марозным ветры, бяжыць на лыжах. І яе доўгі чырвоны шалік пры гэтым лунае, а яна ўсё бяжыць і бяжыць без прыпынку, накшталт як лыжы нясуць яе самі.
І раптам Машке здалося, як ватовы Дзед Мароз ўсміхнуўся і ў яго вачах загарэўся хітры агеньчык. Машка ўзяла Дзеда Мароза на рукі, і прыціснуўшы яго да грудзей, яшчэ раз ціхенька паўтарыла: «Ну, дзядуля, ну, міленькі, ну падары мне лыжы!»
Потым яна паставіла Дзеда Мароза на месца і яшчэ нейкі час працягвала глядзець на яго, нібы спадзеючыся, што ён зноў непрыкметна подмигнёт ёй. І гэта будзе азначаць, што ён пачуў яе просьбу.
* * *
- Сакалова! - фізкультурнік нагнаў яе ў самым канцы калідора. - Зайдзі да мяне на хвіліну.
- Куды зайсці? - не зразумела Машка, ведаючы, што свайго кабінета ў Івана Паўлавіча не было.
- Ну, пачалося, - пляснуў настаўнік рукамі, - куды ... навошта ... Трэба! - прамовіў ён, загадкава ўсміхаючыся. І чэпка схапіўшы упартую дзяўчынку за локаць, пацягнуў яе на першы паверх, дзе знаходзіўся спартзалу.
Калі Машка зайшла ў цесную пакойчык, дзе на крамах ўперамешку валяліся шахматы, баксёрскі пальчаткі і маса іншага дробнага спартыўнага інвентара, з крэсла падняўся высачэзны хлопец, твар якога здаўся Машке знаёмым.
- Добры дзень, - працягнуў ён руку, - спартыўны карэспандэнт Шышкоў. А Вы, стала быць, і ёсць Сакалова Марыя?
- Стала быць ... - усміхнуўшыся, сказала Машка. - А я Вас, здаецца, дзесьці бачыла.
- Дзе-то, - з ноткамі іроніі паўтарыў карэспандэнт. - Так тры дні таму на спаборніцтвах па лыжных гонках і бачыліся!
- Ой, а бо дакладна, - спахапілася Машка.
Калі скончыліся спаборніцтвы і яна падышла да Івана Паўлавічу, з ім побач сапраўды стаяў нейкі цыбаты хлопец у чырвонай спартыўнай шапачцы, але яна не звярнула на яго асаблівай увагі, таму што ад стомы проста валілася з ног. І ў той момант ёй было зусім не да яго. Ды і ці мала хто мог прысутнічаць на раённых спаборніцтвах? А вось аказалася, што нават спартыўны карэспандэнт завітаў!
- Марыя, - працягнуў, між тымі, новы знаёмы, - Вы наогул, дзе на лыжах катацца вучыліся?
Пытанне было настолькі нечаканым, што Машка нават трохі разгубілася, не ведаючы, што адказаць.
- Ну ... - працягнула яна няпэўна, - н-н-нідзе не вучылася.
І потым дадала:
- А каму вучыць нешта было?
- Гэта значыць, у спартыўную секцыю Вы не хадзілі, - працягваў выцягваць інфармацыю карэспандэнт.
- Не, - пахітала галавой Машка. - У тэатральны гурток паўгода хадзіла, а потым кінула.
- Чаго ж гэта? - здзівіўся карэспандэнт Шышкоў. - Тэатр звычайна спадарычнам по душе прыходзіцца. А Вам, значыць, не прыйшоўся?
- Ці не прыйшоўся, - адказала Машка, адмоўна паматала галавой. І дадала: - Сумна там. Я думала, што ролі адразу гуляць дадуць. А там ...
- Што там? - зацікаўлена вымавіў яе суразмоўца.
- Там руху розныя вучыць спачатку трэба. І гімнастыку дыхальную рабіць. І словы з рознымі гукамі незразумелымі прамаўляць. Не-е-е, гэта не маё.
- А спорт - Вашае? - спытаў Шышкаў і тут жа ўдакладніў: - Лыжы, хацелася б ведаць, Ваша?
- Лыжы? - перапытала Машка. - Лыжы мне падабаюцца. Калі б можна было круглы год на іх катацца, то я бы сапраўды каталася!
- Зразумела ... - задуменна вымавіў карэспандэнт. - А ведаеце, Марыя, я ж не артыкул прыехаў пра Вас пісаць. Газета - гэта так, больш захапленне маё. Я ж на самай справе трэнер. Тады, на спаборніцтвах, калі Вы яшчэ з адной паненкай наперад усіх з'ехалі, я ўсё глядзеў на Вас і ведаеце, да якой высновы прыйшоў?
- Не, - шчыра прызналася Машка.
- Хачу запрасіць Вас у юнацкую зборную. Бо ў Вас вельмі вялікі патэнцыял. Толькі тэхніка бегу начыста адсутнічае. Але гэта справа папраўнае. Я ж бо нездарма спытаў Вас у пачатку размовы, дзе Вы бегаць на лыжах вучыліся.
- Нідзе, - паўтарыла Машка.
- Я ўжо зразумеў, што нідзе, - усміхнуўся Шышкоў. І дадаў: - Згаджайцеся. Бо я з Вас знакамітую лыжніца зраблю. Іншых, каго я бачыў, не ўзяў бы, а Вас вазьму. Хоць і ўзрост свой для юнацкай зборнай Вы ўжо перасягнулі, але ўсё роўна вазьму.
- Так прыдумаю я, - горача прамовіў ён, - што тут зрабіць можна, таму што бачу: з Вас толк будзе! Трэніравацца, вядома, прыйдзецца шмат, але гэта, дарагая мая, спорт, а не тэатр. У спорце куды цяжэй. Ну, што, будучая алімпійская чэмпіёнка, па руках?
Машка ашалела працягнула яму сваю худзенькую падлеткавую руку, і ў яе галаве ніяк не ўкладваліся словы: «юнацкая зборная» і «алімпійская чэмпіёнка».
- А ... - нібы спахапілася яна, - а як жа Светка? Што ж Вы Светку-то Седокова ўдзельнічаць у Алімпіядзе не запрашаеце?
- Гэта тая дзяўчынка, якая першай прыйшла? - рушыў услед пытанне. Машка кіўнула.
- Вось тут ты правільна сказала, - Шышкоў засмяяўся, перайшоўшы на «ты», - яна ў вялікай спорт не трэніравацца прыйдзе, а чакаць будзе, калі яе на Алімпіяду запросяць. А мне такія, - ён стаў сур'ёзным, - не патрэбныя. А вось такія, як ты - патрэбныя, і нават вельмі. Мэтанакіраваныя і жадаючыя перамагчы.
- Толькі школу прыйдзецца табе памяняць, - дадаў малады чалавек, - з агульнаадукацыйнай на спартыўную.
- І лыжы, напэўна, - з доляй няўпэўненасці сказала Машка.
- Ну, гэта само сабой, - скончыў Шышкоў.
* * *
... На наступную раніцу, калі Машка прачнулася, яна перш за ўсё пабегла ў пакой, дзе стаяла елка. Бацькоў дома не было; відаць, яны засталіся начаваць у сваякоў. Асаблівага расстройства з гэтай нагоды Машка не зведала, таму што дзесьці ў глыбіні душы яна чакала ад гэтага раніцы чагосьці іншага, асаблівага, калі не сказаць чароўнага.
І калі яе вочы накіраваліся пад ёлку, ёй здалося, што сэрца яе спынілася.
Там, побач з Дзедам Марозам, які ўсё так жа працягваў стаяць у сваёй ватна-белых строях, Машка ўбачыла ... самыя сапраўдныя лыжы. З мацаваннямі і палкамі!
Машка схапіла іх у рукі, прыціснула да сябе, потым схапіла палкі і закружылася з імі па пакоі. А потым яе погляд зваліўся на Дзеда Мароза. І зноў Машке здалося, што ватовы чарадзей глядзіць на яе нейкім хітравата позіркам. І, вядома ж, радуецца разам з ёй. А гэта азначала толькі адно: Дзед Мароз сапраўды пачуў яе просьбу!
Яна зноў схапіла лыжы і працягнула кружыцца з імі па пакоі. О, яна нават некалькі разоў дакранулася да дрэва носам. Ах, як выдатна яны пахлі! Нейкім складам, у якім змяшаўся пах лесу, гузоў, лаку і чагосьці яшчэ іншага.
Жаданне на Новы Год спраўдзілася! А астатняе ... Астатняе Машке мела цяпер значэння.
Аўтар - Магдаліна Грос
Крыніца - ШколаЖизни.ру