21 лютага Алану Рикману споўнілася б 75 гадоў. Шмат хто ведае акцёра па яго ролі прафесара Снэйпа ць франшызе пра хлопчыка-чараўніка Гары Потэра. Аднак за сваё жыццё Рікман увасобіў на экране мноства удалых вобразаў. Time Out успамінае 8 цудоўных роляў вялікага акцёра.
«Моцны арэшак» (1988)
Многія сцэны гэтага культавага баевіка былі імправізаваныя, таму што сцэнар пастаянна перапісваўся. У якія-то павекі гэта станоўчым чынам адбілася на фільме, дадаўшы яму драйву і свежасці. Але галоўнай прычынай папулярнасці «Моцнага арэшка» стаў дуэт-супрацьстаянне нетыповага для тых часоў героя Джона Макклейн (Брус Уіліс) і стрыманага кіраўніка тэрарыстаў Ганса Грубера ў выкананні Алана Рыкмэн. Уласна, тут і пачалася яго кінакар'ера: да гэтага часу 41-гадовы акцёр гуляў толькі ў тэатры і працаваў на брытанскім тэлебачанні. Алан наогул пачаў позна, у 26 гадоў, кінуўшы працу графічнага дызайнера.
Ролю кіраўніка тэрарыстаў дасталася яму выпадкова: рэжысёр і прадзюсар паглядзелі спектакль «Небяспечныя сувязі», дзе ён гуляў Віконт дэ Вальмона, і зрабілі Рикману прапанову, ад якога той, на шчасце, не адмовіўся.
«Маклейн любяць, таму што яму пофігу». Інтэрв'ю з Брусам Уілісам
«Робін Гуд: Прынц злодзеяў" (1991)
Шэрыф Нотынгемскі ў выкананні Алана Рікман - лепшае, што ёсць у гэтай дзіваватай фантазіі на тэму сярэднявечных ангельскіх балад. Выканаўца ролі Марыян Мэры Элізабэт Мастрантонио распавядала потым, што ў яе было адчуванне, быццам адначасова здымаюцца два фільмы, і яна «больш хацела быць у карціне Алана Рікман». Акцёр двойчы адмаўляўся ад удзелу ў праекце, так як не жадаў пасля «Моцнага арэшка» ізноў гуляць ролю злыдня: ён баяўся таго, што прадзюсары і рэжысёры Галівуда пачнуць асацыяваць яго толькі з адмоўнымі персанажамі. Аднак пасля таго, як Алану была абяцаная поўная свабода творчасці, ён не змог выстаяць. Герой Рікман палохала падступны, абаяльны і смешны адначасова.
Акцёр прызнаўся, што прыцягнуў да працы знаёмых коміка і сцэнарыста, каб ажывіць «жудасны сцэнар». У выніку многія фразы шэрыфа Нотынгема сталі крылатымі. За гэтую ролю Алан Рыкман атрымаў BAFTA у катэгорыі «Лепшая мужчынская роля другога плана».
Гістарычныя фільмы пра рыцараў
«Розум і пачуцці" (1995)
Сцэнар для фільма напісала сяброўка Рікман акторка Эма Томпсан на аснове аднайменнай кнігі Джэйн Осцін. З некалькіх рамантычных ліній, якія развіваюцца на нашых вачах, самая кранальная - ціхае каханне палкоўніка Брэндона (Алан Рыкман) да палкай Марыяне (Кейт Уінслет), якая, у сваю чаргу, закахана ў відавочна не стаяў яе маладога чалавека па імені Уиллоби. Гледачы і крытыкі былі ўражаны: пасля роляў яркіх, харызматычных зладзеяў Рікман прадэманстраваў ім зусім іншы вобраз. Калі шэрыф Нотынгема энергічны, рэзкі, грубы, то палкоўнік Брэндон - мяккі, спакойны чалавек, які схільны хутчэй пакутаваць моўчкі, чым дэманстраваць свае пачуцці.
І тым не менш глыбіня гэтых пачуццяў відавочная. Усе партнёры па здымачнай пляцоўцы былі ўражаныя здольнасцямі Рікман, і многія шкадавалі, што гэтая яго праца засталася незаўважанай Амерыканскай кінаакадэміяй.
5 лепшых экранізацый раманаў Джэйн Осцін
«Жудасна вялікая прыгода" (1995)
У фільма пра юнай дзяўчыне, якая становіцца актрысай ў ліверпульскім тэатры, па-сапраўднаму зорны склад: у ім занятыя ўсе знакамітасці брытанскага кіно і сцэны. Аднак ён мала каму спадабаўся: і крытыкі, і гледачы палічылі сумленную атмасферу тэатральнай зайздрасці і заганнасці занадта змрочнай, а герояў - адштурхваюць. Тым не менш усё ў адзін голас хвалілі працу Х'ю Гранта, які адыграў тут бяздушнага рэжысёра, і Алана Рікман - яму дасталася роля геніяльнага акцёра, то ёсць гуляць амаль не давялося. Сцэны рэпетыцый О'Хара - адны з лепшых у фільме: у іх ёсць і змрочны гумар, і талент, ад якога захоплівае дух, і глыбокая смутак. Сам Рікман вельмі любіў «Жудасна вялікая прыгода» і лічыў, што фільм пацярпеў з-за таго, што яго параўноўвалі з папярэднім, нашмат больш лёгкім тварэннем рэжысёра Майка Ньюэла - «Чатыры вяселля і адно пахаванне».
«Песня ланча» (2010)
Кароткая драма пра былых палюбоўніках, якія не бачыліся 15 гадоў і сустрэліся за ланчам, была знятая па аднайменнай паэме Крыстафера Ніда. Глядзець яго трэба без дубляжу: акрамя неверагоднай хіміі паміж Рикманом і Эмай Томпсан, фільм адметны яшчэ і тым, як Алан Рыкман чытае паэтычныя строфы. Дзівосны, лагодны голас і найчыстая дыкцыя складаюць вялізную частку акцёрскага абаяння. Цікава, што ўсё гэта далося яму велізарнай працай: у Рікман быў прыроджаны дэфект ніжняй сківіцы, і толькі зацятыя заняткі са спецыялістамі дапамаглі яму паставіць сцэнічнае маўленне.
Пасля манера Рікман казаць нярэдка парадыраваў зоркамі - часцей за ўсё Бэнэдыктам Камбербэтчем і Томам Хиддлстоном.
Супергерой, цмок і шпік: 5 роляў Бенедыкта Камбербэтча, за якія мы яго любім
«Суіні Тодд, дэман-цырульнік з Фліт-стрыт" (2007)
Злыдні ў выкананні Рікман заўсёды былі ўражлівымі - але ніколі яшчэ не выглядалі гэтак д'ябальску, як суддзя Терпін. Яно і нядзіўна: улічваючы, што пратаганіста гэтага фільма ў выкананні Джоні Дэпа і Хелены Бонэм-Картэр забіваюць людзей і пякуць з іх пірагі, акцёру прыйшлося павысіць градус свайго адмоўнага абаяння да ўзроўню «монструозный». У атмасферным мюзікле Ціма Бертана гэта прыйшлося вельмі дарэчы: большасці крытыкаў спадабаліся не толькі цікавае спалучэнне халоднай кроў змрочнасці са казачнасцю, але і кідкая гульня брытанскага акцёра. Дарэчы, ён тут спявае.
«Распуцін» (1996)
За мяжой у Распуціна жудасная рэпутацыя: гэта заўсёды сэксуальна распушчаны злыдзень, а часам яшчэ і вядзьмак, які губіць рускую манархію і з ёй цэлую краіну. У фільме Улі Эделя ўсё выглядае некалькі мякчэй: «царскі сябар», безумоўна, славіцца невычэрпнай сэксуальных апетытам, але да гэтага ролю Распуціна пры двары не зводзіцца. У выкананні Алана Рікман «старац» паўстаў яшчэ і складаным чалавекам, разьдзіраць ўнутранымі дэманамі. Яго энергетыка і здольнасць ўплываць на людзей дзівяць. У фільме традыцыйна ёсць гістарычныя недакладнасці (напрыклад, Пётр Сталыпін загінуў у 1913 годзе, а не 1911 годзе).
Але Мікалай II у выкананні Іэна Маккеллена выйшаў праўдападобным - добрага нораву сямейны чалавек, дэспатычнымі кіруе краінай. Алан Рыкман ж атрымаў за ролю Распуціна прэміі «Залаты глобус» і «Эмі».
За эратычным падтэкстам: што хаваюць пасцельныя сцэны ў кіно
«Тварэнне Гасподняе» (2004)
У 1930 году цемнаскуры хлопец Вівьен Томас (Мос Деф) паступае на працу да доктара Альфрэду Блейлоку (Алан Рыкман). Вялікая дэпрэсія знішчыла ўсе зберажэнні Вивьена, якія ён меў намер выдаткаваць на навучанне мастацтву хірурга. У шпіталі Джона Хопкінса Томас і Блейлок працуюць над рэвалюцыйнай працэдурай - аперацыяй на сэрцы, і становяцца родапачынальнікамі кардыяхірургіі. Рікман зноў на вышыні: ён выдатна гуляе «прагрэсіўнага расіста», які быццам бы і падтрымлівае свайго геніяльнага калегу - але адначасова не імкнецца прызнаваць яго заслугі ў даследаваннях.
Менавіта дзякуючы гэтаму рэальны Вівьен Томас не згадваецца ў навуковых артыкулах таго часу - пры тым, што для шпіталя ён стаў сапраўднай легендай. Паўтоны, неадназначнасць ладу пры відавочным яго АБАЯЛЬНАСЦЬ - канёк Алана Рікман, і «Тварэнне Гасподняе» - лепшы ўзор выездкі.
5 выдатных документалок пра супрацьстаянне расізму ў Амерыцы