у чарговы раз зняла казку пра ваўкалака
У Валеры (Сейфред) тыповая для сярэднявечнай дзяўчыны праблема: бацькі (Берк і Мэдсен) хочуць выдаць яе за богатенького хлопчыка Генры (Айронс), у той час як яна не без узаемнасці любіць брутальнага дрывасека Пітэра (Фернандэс), з якім у дзяцінстве кранальна зарэзала зайца. Асабістыя бяды, аднак, адыходзяць на другі план, калі вёсачку пачынае атакаваць крыважэрны пярэварацень, раптам які парушыў шматгадовае перамір'е. Перапуджаныя жыхары хаваюцца па хатах. Валеры перажывае за сваю дзівакаватых бабулю (Крысці), якая жыве пустэльнікам. З'яўляецца прыдуркаваты бацька Саламон (Олдман), які мае з пярэваратнем свае рахункі - усё становіцца яшчэ горш і весялей.
Усё гэта ні ў якім разе нельга ўспрымаць сур'ёзна. Ды і не атрымаецца. Чырвоная Шапачка аддаецца любімаму на вышках. Гары Олдман ў расе і на кані тараніць гіганцкага ваўка з крыкам «Бог усё роўна мацней». Вялікая актрыса Джулі Крысці гуляе абсалютна гиллиамовскую бабулю і раз-пораз прыгаворвае: «Усе смутку хоць бы што, калі ёсць хлеб». Першыя хвілін дваццаць асабліва рэжуць вочы ўсе гэтыя метросексуальные лесарубы, як быццам з нейкай маргінальнай фотасесіі (як варыянт - з сумна вядомай карціны «Кветка д'ябла»).
Потым абвыкаеш і пачынаеш атрымліваць ад усяго гэтага шчырае задавальненне. Па-першае, дэтэктыўны сюжэт тут завязаны і напраўду з пісьменнай тоне - ваўком можа апынуцца хто заўгодна: хоць наканаваны, хоць кантужаны, хоць наогул бабуля. Па-другое, Аманда Сейфред ў чырвоным плашчык ужо балюча добрая і з лёгкасцю аддзімаецца за акружылі яе качков-статыстаў. Па-трэцяе, Гары Олдман ў ролі бесогона тут страшней ўсіх піксельных пярэваратняў. Але самае галоўнае, уся гэтая гарманальная паталогія з бесаўшчына ўраўнаважаная здаровай самаіроніяй. Адгадваецца почырк як сцэнарыста Дэвіда Джонсана, які напісаў выбітны трылер «Дзіця цемры», так і постановщицы Хардвік, перад якой цяпер каштуе папрасіць прабачэння - заднім лікам здаецца, што гэтая недарэчная рамантыка «Прыцемак» таксама была наўмыснай. А калі не, то ў такім выпадку «Чырвоная шапачка» - на рэдкасць дасціпная самапародыяй. Вядома, смешнага тут больш, чым страшнага, дэкаратыўнасці больш, чым змрочнасці, а казка Перо прачула даволі павярхоўна. Зрэшты, зразумела, што ўсе казкі на свеце павінен экранізаваць Тэры Гіліям, але жанчына, так відавочна якая марыць пра любімага пярэваратні - нядрэнны кандыдат у яго намеснікі.