Самааддана, пад агнём праціўніка, адважныя дзяўчыны-санінструктарам аказвалі першую медыцынскую дапамогу параненым і выносілі іх з поля бою.
Клапатлівым сыходам і вялікай увагай атачалі яны ў палявых шпіталях і шпіталях тылу цяжкапараненых. На фронце і ў тыле санітаркі, сястры міласэрнасці, санітарныя дружынніцы, актывісткі Чырвонага Крыжа з'яўляліся донарамі, аддаючы сваю кроў параненым. Барацьба за жыццё параненага пачыналася адразу пасля ранення, непасрэдна на поле бою. Як ім гэта ўдавалася - заўсёды з'яўляцца каля параненага байца, калі яму патрэбна была тэрміновая дапамога, пад агнём праціўніка перавязаць яго, на сваіх далікатных плячах перацягнуць ў сховішча? .. Потым параненых адпраўлялі ў тыл для далейшага лячэнні, а сёстры міласэрнасці працягвалі пад агнём ратаваць жыццё іншых салдат, кожную секунду рызыкуючы сваім. Матрона Нечепорчукова заставалася на перадавой з 1943 года да Дня Перамогі.
Матрона Сямёнаўна Нечепорчукова нарадзілася 3 красавіка 1924 году ў вёсцы Ваўчыны Яр Змиевского павета Харкаўскай губерні ў сялянскай сям'і. Голад 1930-х гадоў забраў усіх родных дзевяцігадовай Матывацыйнай сфер асо. А яна - выжыла.
Пасля гібелі родных дзяўчынка трапіла ў інтэрнат для сірот. Скончыла сямігадовую школу, затым у 1941 годзе Балаклеевскую акушэрска-сястрынскага школу. Працавала медыцынскай сястрой у раённай бальніцы ў Балаклее. З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны прасілася на фронт, але атрымала адмову: маладая, ды і ростам малая. Як ні ўпрошвала яна работнікаў ваенкамата - нічога з гэтага не выйшла.
Вясной 1943 г. раён, дзе знаходзілася Мотя, быў вызвалены. «На фронт!» - цвёрда вырашыла дзяўчына. Але ў ваенкамат не пайшла: а раптам яшчэ да чаго-небудзь придерутся, хоць цяпер года дазвалялі ёй прасіцца ў войска. І пайшла прама ў вайсковую частку. Камісар паглядзеў зверху ўніз на яе - яна была далікатнай дзяўчынай і ў свае 19 гадоў важыла ўсяго 45 кілаграмаў, - і сказаў: - Ідзі-ка лепш, дачка, дадому, да мамы. Падрасці трошкі.
На фронт яна прарвалася хітрасцю, угаварыўшы захварэла сяброўку аддаць ёй позву. Залічылі Мотю санітарным інструктарам у 100-й стралковы полк 35-й гвардзейскай стралковай дывізіі. З ім яна прайшла нялёгкі шлях да самага Берліна. Пра яе адвагі і бясстрашнасць ведалі не толькі ў палку, а і ва ўсёй дывізіі. У момант фарсіравання Дняпра санітарная рота размяшчалася сярод перадавых падраздзяленняў і з імі пераправілася на іншы бераг. Адна за адной праходзілі моцныя контратакі немцаў. Некалькі сутак запар ні на хвіліну не заціхалі баі. Было шмат параненых. Матрона Нечепорчукова выбівалася з сіл, аказваючы ім дапамогу. Баі на Дняпры былі сур'ёзным іспытам для дзяўчыны. Тут яна выявіла ў сабе такія якасці, якіх раней не заўважала, - адвага, адвагу, цягавітасць.
Пад Лозовой ішлі зацятыя баі. Спачатку напорыста лезлі ў бессэнсоўныя атакі гітлераўцы, потым перайшлі ў наступ нашы падраздзялення. Параненым трэба было тэрмінова аказваць медыцынскую дапамогу і выносіць з поля бою. Як метэор насілася Мотя ад аднаго параненага да іншага. Ні свіст куль, ні парывы снарадам не маглі спыніць яе. Усім трэба дапамагчы, а сіл не хапае. Тут яшчэ, як на злосць, выйшла са строю памочніца - Галя Болдырава. Шмат гадзін запар даводзілася Моте без ежы і адпачынку дапамагаць параненым, эвакуіраваць іх з поля бою. А было і так, што за адсутнасцю переправочных сродкаў ёй даводзілася перапраўляць параненых праз водныя перашкоды на насілках, зробленых з брызентавых плашч-палатак.
Пры фарсіраванні ракі Дняпро за перыяд з 27 па 30 верасня 1943 года Матрона Нечепорчукова вынесла з поля бою 24 цяжкапараненых байцоў і камандзіраў і аказала першую медыцынскую дапамогу 49 воінам. За гэты подзвіг яна была ўзнагароджана медалём "За адвагу".
Санінструктар санітарнай роты 100-га гвардзейскага стралковага палка (35-я гвардзейская стралковая дывізія, 8-я гвардзейская армія, 1-ы Беларускі фронт) гвардыі сяржант медыцынскай службы Нечепорчукова 1 жніўня 1944 году ў баях за ўтрыманне і пашырэнне плацдарма блізу польскага населенага пункта Гжибув аказала першую медыцынскую дапамогу 26 параненым.
Загадам ад 11 жніўня 1944 года гвардыі сяржант медыцынскай службы М.С. Нечепорчукова была ўзнагароджана ордэнам Славы 3-й ступені.
Калі дывізія фарсіравала Віслу, завязаліся гарачыя баі. Было шмат параненых. Каб аказаць дапамогу таварышам, Мотя і яе сяброўкі з санітарнай роты пераплаўляць ўплаў ў ледзяной вадзе, умацаваўшы на галаве сумкі з медыкаментамі і перавязачнымі матэрыяламі.
У баях пры прарыве варожай абароны на левым беразе Віслы яна аказала першую медыцынскую дапамогу 69 цяжкапараненых байцоў і афіцэраў. 18 студзеня 1945 году, застаўшыся з групай параненых з 27 чалавек у польскім населеным пункце Овадув, разам з некалькімі медыцынскімі работнікамі і ездавымі адбіла напад гітлераўцаў, якія выходзілі з акружэння, і забяспечыла дастаўку параненых у шпіталь без страт. 18 сакавіка 1945 гады ў баях на поўдзень ад польскага горада Кюстрин аказала медыцынскую дапамогу 51 параненаму воіну, у тым ліку 27 цяжкапараненых.
Загадам ад 13 красавіка 1945 года за ўзорнае выкананне заданняў камандавання ў баях з нямецкімі захопнікамі гвардыі старэйшы сяржант медыцынскай службы М.С. Нечепорчукова была ўзнагароджана ордэнам Славы 2-й ступені.
У складзе таго ж 100-га гвардзейскага стралковага палка 35-й гвардзейскай стралковай дывізіі (6-я армія, 1-й Украінскі фронт) Нечепорчукова пры прарыве абароны праціўніка на левым беразе ракі Одэр і ў баях на берлінскім кірунку пад агнём вынесла з поля бою 78 параненых салдат і афіцэраў. Разам з пяхотай яна пераадолела раку Шпрэе паўднёвей нямецкага горада Фюрстенвальде і, быўшы сама параненай, працягвала аказваць медыцынскую дапамогу якія выйшлі са строю салдатам і афіцэрам. З пісталета забіла гітлераўца, які спрабаваў весці агонь па параненым.
Армія У.І. Чуйкова, прарваў абарону гітлераўцаў на левым беразе Одэра, накіравалася да Берліна. Байцы надыходзячых падраздзяленняў ведалі: санінструктар Мотя заўсёды побач, нават на самых небяспечных участках сутычкі з супернікам. А калі будзе трэба, дзяўчына са зброяй у руках абароніць параненых. Пасля Перамогі на ўзнагародным дакуменце генерал Чуйков ўласнаручна напісаў: «Годная ўзнагароджання ордэнам Славы I ступені».
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 15 мая 1946 года за ўзорнае выкананне заданняў камандавання ў баях з нямецка-фашысцкімі захопнікамі гвардыі старшына медыцынскай службы М.С. Нечепорчукова была ўзнагароджана ордэнам Славы 1-й ступені, стаўшы поўным кавалерам ордэна Славы. У 1945 году Нечепорчукова была дэмабілізаваўся ў званні гвардыі старшыны медыцынскай службы.
Пасля вайны яна выйшла замуж за свайго баявога таварыша - Віктара Сцяпанавіча Ноздрачева і ўзяла яго прозвішча.
Неяк неўзабаве пасля заканчэння вайны да Матрэны Сямёнаўне на вуліцы Берліна падышоў афіцэр. Павітаўся, зняў са сваёй рукі гадзіны.
- Гэта вам, сястра, - сказаў ён здзіўленай Моте. - Памятаеце Одэр? .. Вы выцягнулі мяне з-пад абваленай сцяны. Зрабілі перавязку, а потым дацягнулі да нейкага асабняка ... Калі б не вы, я бы знік.
Але яна не памятала. За ваенныя гады былі сотні выпадкаў, калі бясстрашна кідалася яна пад кулі і аскепкі. Сярод салдат яе называлі «Ласкавыя рукі». І нават - «Анёл-захавальнік».
За выключную самаахвярнасць пры выратаванні параненых Нечепорчуковой ў 1973 годзе была прысуджана найвышэйшая ўзнагарода Камітэта Міжнароднага Чырвонага Крыжа - медаль «Флорэнс Найтынгейл».
Крыніца: М.І. Вострышев «Героі Вялікай Айчыннай вайны. Выбітныя подзвігі аб якіх павінна ведаць уся краіна ».