Жанчын, прафесійна складнікаў песні, у пачатку 1960-х гадоў было знікаюча мала. А ўжо такую, якая б у 18 гадоў ужо мела на сваім «партфоліо» хіт № 1, я ведаю толькі адну - Кэрал Кінг.
Яшчэ ў школьныя гады яна гуляла з такімі будучымі зоркамі, як Пол Сайман і Ніл Седака. Апошні нават па-сяброўску прысвяціў ёй адзін з сваіх самых паспяховых хітоў - «Oh, Carol» (1959).
Зрэшты, у Кэрал хапала і сваіх музычных хітоў. Праўда, спачатку яна складала іх не сама, а разам з мужам - Джэфры Гоффином. Пацешна, што ў гэтым творчым тандэме менавіта Гоффин складаў тэксты на розныя дзявочыя тэмы, а жонка пісала выключна музыку. У выніку Кэрал Кінг без перабольшання можна было назваць самай паспяховай жанчынай-сонграйтэры 1960-х гадоў.
Прывяду толькі некалькі дасягненняў гэтага шлюбнага тандэму ў амерыканскіх чартах:
- The SHIRELLES - «Will You Love Me Tomorrow?» (1960, № 1);
- Bobby Vee - «Take Good Care Of My Baby» (1961, № 1);
- Little Eva - «The Loco-Motion» (1962, № 1);
- The CHIFFONS - «One Fine Day» (1963, № 5);
- THE DRIFTERS - «Up on the Roof» (1963, № 5);
- Aretha Franklin - «Like a Natural Woman» (1967, № 8).
Як бачыце, парачка пісала ў асноўным для іншых выканаўцаў (сярод іх нават была іх нянечка - Літл Вярба). Хоць Кэрал таксама ўмела спяваць і нават зрэдку запісвала сольныя сінглы, поспеху яны не мелі. Па яе прызнанні, яна доўга «не думала пра сябе, як пра спявачцы, і вельмі баялася выступаць на сцэне». Як аказалася, дарма ...
У 1968 году ў жыцці Кэрал Кінг наступілі карэнныя змены. Яна развялася з мужам, забрала дзяцей і пераехала з Усходняга ўзбярэжжа на Заходняе - у Лос-Анджэлес. Кэрал пасялілася ў Лорел-каньёне (легендарным раёне, дзе тусавалася творчая багема) і, па словах яе сяброўкі Тоні Стэрн, «пачатку распускаць валасы ў прамым і пераносным сэнсе». Не падумайце нічога дрэннага - гаворка ішла, перш за ўсё, аб творчай самарэалізацыі.
Велізарную падтрымку ў гэтым плане ёй аказаў фолк-спявак Джэймс Тэйлар. Ён не толькі пераканаў Кэрал пачаць сольную кар'еру, але і дапамог з арганізацыяй публічных выступаў і запісам першых альбомаў. І калі дэбютны альбом «Writer" (1970) асабліва не заўважылі, то ўжо другі «Tapestry» (1971) вырабіў фурор.
Некаторыя крытыкі палічылі яго «легкаважным» - бо ў песнях Кэрал не было ні палітычных заяваў, ні паэтычных вынаходстваў, характэрных для той эпохі. Аб гэтым сведчыла і нязмушаная "хатняя" вокладка альбома, дзе спявачка была намаляваная ў швэдры і джынсах на пару са сваім катом.
А вось слухачам песні Кэрал Кінг настолькі прыйшліся да спадобы, што «Tapestry» 15 тыдняў не пакідаў вяршыню амерыканскага чарта і быў прададзены накладам 25 млн. Копій.
Поспеху спрыяў сінгл, які, як той казаў, «стрэліў з двух бакоў». Для асабовага боку выдаўцы выбралі песню «I Feel the Earth Move» ( «Я адчуваю рух зямлі»). І іх можна зразумець - гэта была аптымістычная і энергічная песня з запамінальным фартэпіянным ріфф.
У тэксце спявачка параўноўвае любоўную запал з землятрусам. І хоць яна не кажа прама аб занятку любоўю, песня поўная сэксуальнага напружання. Крытык Сцюарт Мэйсан напісаў, што яна гучыць, як «які расчыняе лібіда ціхай студэнткі каледжа».
Аўтар перакладу - Lana:
... Я губляю кантроль у самай глыбіні душы. Мяне кідае, я ўся холаду. Я адчуваю, як пад маімі нагамі рухаецца зямля. Я адчуваю, што нябёсы абвальваюцца ... абвальваецца ... абвальваецца ...Як ні дзіўна, з часам песня стала асацыявацца з сапраўднымі землятрусамі. Напрыклад, яе можна было пачуць на выставе «Пакой землятрусаў» у арэгонскага музеі навукі і прамысловасці.
Такая асацыяцыя ладна нашкодзіла спявачцы па імі Мартика. У 1989 годзе яна запісала вельмі паспяховы танцавальны кавер на «I Feel the Earth Move». У Брытаніі ён дасягнуў 7-га месца, а ў ЗША - 25-га. Магчыма, кавер стаў бы яшчэ больш паспяхова, але ў Сан-Францыска адбыўся землятрус і амерыканскія радыёстанцыі, каб не сыпаць соль на раны, прыбралі песню з эфіру.
Але вернемся да сінгла Кэрал Кінг. Калі вы памятаеце, я казаў, што ён стрэліў з двух бакоў. Хоць дакладней будзе сказаць, што другі бок - з песняй «It's Too Late» - стрэліла куды мацней.
На гэты раз словы сачыніла ня Кінг, а згаданая вышэй сяброўка Тоні Стэрн. Гаворка ішла аб расставанні. Здавалася б, на гэтую тэму пісалі ўжо сотні тысяч разоў. Але ў гэтай песні здзіўляе спакойны, стрыманы і нават зычлівы тон.
Лірычная гераіня не рве на сабе валасы і не закатвае істэрыкі. Больш за тое - гэта яна сыходзіць ад мужчыны, а не ён ад яе. Пры гэтым гераіня не абвінавачвае свайго былога. Яна кажа, што яны абодва проста змяніліся і ўжо занадта позна уваскрашаць пагаслі пачуцці.
Аўтар перакладу - Ольга1983:
... Было лёгка жыць тут з табой, Ты быў светлым і вясёлым, і я ведала, што рабіць, Зараз ты выглядаеш такім няшчасным, і я адчуваю сябе як дурніца. І занадта позна, дзетка, цяпер занадта позна, Хоць мы на самай справе спрабавалі справіцца, Нешта ўнутры памерла назаўжды, І я не магу схаваць гэтага ці прыкінуцца. Наступяць добрыя часы і для нас з табой, Але мы проста не можа заставацца разам, хіба ты не адчуваеш гэтага таксама? І па-ранейшаму я рада таму, што ў нас было, і што аднойчы я любіла цябе.Хоць Тоні не казала, каму прысвечаная «It's Too Late», многія вырашылі, што адрасат - той самы Джэймс Тэйлар, з якім яна расталася як раз перад напісаннем вершаў. Аднак паэтка наадрэз адмовілася казаць, пра каго гэтая песня.
Зразумела, сваёй папулярнасцю «It's Too Late» абавязаная не толькі тэксту. Музыка ў гэтай песні куды больш вытанчаная і цікавая, чым у «I Feel the Earth Move». Тут можна пачуць і софт-рок, і соўл, і джаз, і - галоўнае - прыгожую саксафоне партыю ад Кёртыса Эмі.
Таму ці варта здзіўляцца, што радыёдыджэі паступова сталі ўсё часцей ставіць не асабовую, а зваротны бок сінгла. У выніку амерыканскія чарты ўзначаліла менавіта «It's Too Late».
Так з самай паспяховай жанчыны-сонграйтэры 1960-х Кэрал Кінг ператварылася ў адну з самых паспяховых жанчын-выканаўцаў 1970-х.
Працяг будзе…
Аўтар - Сяргей курый
Крыніца - ШколаЖизни.ру