Амерыканцы вельмі часта радуюць рознымі фільмамі рознай накіраванасці - заўсёды можна знайсці фільмы на любы, нават патрабавальны, густ. Сцэнарысты пастаянна знаходзяць нейкія цікавыя жыццёвыя сюжэты і па-майстэрску іх ператвараюць у карціны, якія глядзяцца на адным дыханні. Вось і «Аферыстка» атрымалася менавіта такі.
Вядома ж, аўтары фільма ніяк не намякаюць на магчымасць поўнага супадзення з жыццёвасцю сюжэту, але ж сапраўды могуць існаваць такія «апекуны», якія дзеля нажывы гатовыя зрабіць усё, ну ці многае.
У цэнтры сюжэту Марла (Розамунд Пайк) - верны сваёй прафесіі спецыяліст сацыяльнай апекі, якая знаходзіць самотных старых і дапамагае ім наладзіць камфортны побыт пасродкам вызначэння іх у дамы састарэлых. Ну, вядома гэта здаецца адзіным выхадам, калі пажылы чалавек ужо не ў стане паклапаціцца пра сябе: дзяцей няма, браты і сёстры самі ўжо старыя або пакінулі гэты свет, а «ў дзверы стукаецца» старэчая прыдуркаватасць.
Але ж у гэтых старых ёсць якое-ніякае, але нажытак маёмасць: дом, машына, зберажэнні. Але Марла гатовая ўзваліць на сябе і гэтую ношу, бо яна як адзіны, прызначаны падманным шляхам, апякун. А колькі такіх дзядкоў Марла ўжо паспела «абчысціць»?
Увогуле, схема была абкатаная і ўсё было б па ранейшаму, калі б яна не ўзялася за Джэніфер Пітэрсан (Дайэнн Уист) - бабулька з багатым мінулым і нябедным будучыняй. Вось толькі ніхто не мог і падумаць, што ў гэтага «божага дзьмухаўца» ёсць «дах» з рускай мафіі пад правадырствам Рамана Лунёва (Піцера Динклэйджа).
Нейкім чынам ацэньваць працу аператараў, стылістаў, грымёра і іншых спецыялістаў не мае ніякага сэнсу, бо амерыканцы ўжо даўно набілі руку і практычна не здзяйсняюць памылак. А вось рэжысёру варта аддаць належнае, таму што гэта яго другая, пасля не вельмі ўдалага фільма «5-я хваля», буйная праца. І трэба сказаць, што справіўся ён з ёй вельмі нават не дрэнна.
Акцёрскае трыа таксама апынулася на вышыні, нездарма ж журы «Залатога глобуса» узнагародзіла Розамунда Пайк за «Лепшую жаночую ролю ў камедыі і мюзікле" за гэты фільм, яны абы каму узнагароды не раздаюць. Динклэйдж таксама вельмі добра ўжыўся ў ролю буйнога мафіёзі - ўладальніка заводаў і параходаў. А ўжо якога было стаць бабулькай з прускім дэменцыяй Дайэнне Уист я нават уявіць не магу, але яна гэта зрабіла.
Спецыяльна гэты фільм я пераглядаць ўжо не буду, але калі яго ў чарговы раз, праз гадок-другі, пакажуць на ТБ, то з задавальненне вазьму папкорн і сяду перад экранам.