Страшна бо ўсвядоміць на фінішы, што і ня жыў зусім, а толькі бегаў. Хоць шанец быў.
Каб тут мне не пісалі зласлівыя тролі, я не прапагандую ні сямейны лад жыцця, ні здаровы, ні прадпрымальніцкі. Саветаў таксама нікому не даю, бо ня ведаю, як правільна для іншых. Ды і для сябе не заўсёды. Проста клыпаць паволі, спрабую намацаць свой шлях у гэтым жыцці. Упэўнены толькі ў сумленнасці перад самім сабой. Калі чалавек сябе не падманвае, значыць усё правільна. А халасты ён ці жанаты не важна.
Складаныя філасофскія сістэмы і рэлігійныя вучэнні не раскрываюць універсальных дарожных карт. Таму даводзіцца самому разбірацца.
Здаецца, усё проста - рабі, што падабацца і не шкодзіць іншым. Але вось не атрымліваецца. Можа нездаровая псіхіка таму віной. Хочацца бухаць, паліць, жрать ўсякае шкоднае. Рабіць тое, ад чаго потым дрэнна. Гэта хіба сапраўднае жыццё?
Самая галоўная страта хутчэй за ўсё час, які траціцца, нібы рэсурс яго бязмежны. Але пра гэта добра разважаць як цяпер, у спакой мэтанакіравана апускаючыся ў тэму. А ў моманце ўсе Фіолет, года жа яшчэ наперадзе. Не хочацца нічога вырашаць, лепш заліпнуць ў серыяле ці крыўдзе. Збегчы як у дзяцінстве, схаваць дзённік і не з'яўляцца дома.
Я паважаю бізнесменаў не за грошы, а за тое, што яны ствараюць. Гэта адказнасць. Перад сабой, заказчыкамі, кліентамі, работнікамі.
Шкадаваць бессэнсоўна, але грызе, што страціў час пазбягаючы адказнасці. Зноў жа жыў будучыняй, што постаці дарослым і буду руліць. КАЛІ-НЕБУДЗЬ,
А цяпер лепш адсядзецца, хай аўтарытэтныя людзі вырашаюць праблемы. Дзесьці прачытаў і вельмі адгукнулася:
Чаго вартыя пяцёрцы ў дзённікі, КАЛІ ВАШ дзіця не ўмее мець зносіны і РЕШАТЬ ПРАБЛЕМЫ
Гэтаму трэба вучыць з маленства. Потым складаней, зрастаюцца з уласным інфантылізм. Прыходзіцца свядома выбіраць сложности.Зачем ажаніцца, навошта бізнес, навошта крэдыты? Бо лепш сябе пераканаць, што і так нармальна. Толькі да канца не пераканаеш, сожрешь сябе, калі прызнаешся, што і ня жыў зусім.
А яшчэ важна адпускаць адразу, калі няма перспектыў. Выходзіць падчас з адносін, бізнесу. Время то абмежавана, а згасанне - гэта не жыццё.
Я нікога не вучу. Сябе трэнірую, спрабую ўтрамбаваць там унутры важныя рэчы. Каб не пускацца ў дробязныя разборкі, не марнаваць час і нервы на тое, што праз тыдзень ужо будзе ўсё роўна. Каб у любым самым моцным эмацыйным шторме, не забываць аб першараднай.
Выбачайце за чарговы ранішні трызненне. Калі наступаюць складанасці ў прыняцці вырашэнні, мне важна трохі разабрацца з арыенцірамі.
крыніца