У пачатку XX ст. Расійская імперыя перажывала эканамічны ўздым, аднак ён уступаў у супярэчнасць з сацыяльна-палітычнымі ўмовамі, найважнейшымі з якіх былі сялянскае малазямелля і ўзаемаадносіны ўрада з нацыянальнымі ўскраінамі. Першая Сусветная вайна яшчэ мацней агаліла гэтыя праблемы. Таксама сацыяльная напружанасць нарастала з-за стомы ад вайны практычна ва ўсіх краінах-удзельніцах канфлікту.
Да пачатку сакавіку 1917 г. у Петраградзе было размешчана каля 160 тыс. Салдат, якія павінны былі ўдзельнічаць у вясновым наступе. Перасоўванне такой вялікай колькасці людзей прывяло да транспартнага калапсу. Гэта стала прычынай пагаршэння харчовага забеспячэння сталіцы. Кіраўніцтва Пуцілаўскага завода (цяпер - Кіраўскі завод) прыпыніла яго працу, з-за чаго 36 тыс. Чал. страцілі працу, што справакавала працоўныя стачкі па ўсім горадзе.
8 сакавіка 1917 г. (па старым стылі - 23 лютага), у Міжнародны Жаночы дзень, на вуліцах Петраграда прайшоў мітынг жанчын-работніц, якія патрабавалі хлеба і заканчэння вайны. Праз два дні забастоўка ахапіла ўжо палову рабочых горада. Спроба разагнаць пратэстуючых пры дапамозе войскаў прывяла да першых сутыкненняў паміж актывістамі і ўрадавымі сіламі.
Архіўныя кадры рэвалюцыйных хваляванняў у Петраградзе ў сакавіку 1917 года.
12 сакавіка 1917 г. вайсковыя часткі, якія лічыліся апорай самадзяржаўнай рэжыму, пачалі пераходзіць на бок паўстанцаў. Якія падтрымалі рэвалюцыю салдаты, большай часткай - сяляне, завалодалі зброевымі складамі, дапамагаючы ўдзельнікам выступленняў ўзбройвацца. Імі былі занятыя найважнейшыя пункты горада і раззброеныя паліцэйскія атрады.
Цэнтрам паўстання стала месца пасяджэння Дзяржаўнай Думы - Таўрычны палац. Там быў сфармаваны Савет рабочых і салдацкіх дэпутатаў, большасць у якім склалі прадстаўнікі сацыялістычных партый. Адначасова ў суседнім зале дэпутаты Думы стварылі «Часовы камітэт членаў Дзяржаўнай думы», у чый склад увайшлі прадстаўнікі ўсіх думскіх партый, акрамя манархістаў. У выніку перамоваў прадстаўнікоў Часовага камітэта Думы з выканкамам Петраградскага Савета рабочых і салдацкіх дэпутатаў быў створаны Часовы ўрад на чале з князем Г.Е. Львовым.
З пачаткам збройнага чыну імператар Мікалай II адправіўся з магілёўскай Стаўкі Вярхоўнага галоўнакамандуючага ў Царскае Сяло да сваёй сям'і. У Пскове ён сустрэўся з дэпутатамі А.І. Гучкову і В.У. Шульгіным, якія выехалі яму насустрач для перамоваў з нагоды адрачэння. Увечары 15 сакавіка (па старым стылі - 2 сакавіка) 1917 г., пасля цяжкага размовы Мікалай II падпісаў Акт аб адрачэнні, складзены Часовым камітэтам. На наступны дзень ад пасаду адрокся яго брат - вялікі князь Міхаіл Аляксандравіч.
14 сакавіка 1917 г. новая ўлада была ўстаноўлена ў Маскве, а на працягу двух тыдняў - і па ўсёй краіне. Часовае урад прыступіў да вырашэння эканамічных праблем, працягу баявых дзеянняў і падрыхтоўцы Ўстаноўчага Сходу, якое павінна было вырашыць будучыню краіны. Аднак на месцах вялікі ўплыў набылі Саветы рабочых і салдацкіх дэпутатаў і Саветы сялянскіх дэпутатаў, а таксама нацыянальныя партыі, што спарадзіла двоеўладдзе ў краіне.
Крыніца: https://ria.ru.