Даследнікі прааналізавалі ўмовы жыцця старажытных людзей Заходняй Еўропы ў сярэднім плейстацэне
Супрацоўнікі Нацыянальнага цэнтра даследавання чалавека і Кёльнскага універсітэта выявілі ў людзей ўстойлівасць да нізкіх тэмператур нават без крыніц цяпла. Для гэтага спецыялісты правялі аналіз кліматычных умоў перыяду сярэдняга плейстацэну. Вынікі працы былі апублікаваныя ў часопісе Journal of Human Evolution.
Перыяд сярэдняга плейстацэну, які доўжыўся 125-780 тыс гадоў назад, характарызуецца перыядычнымі кліматычнымі ваганнямі, а таксама больш халоднымі фазамі. Даследчыкі выкарыстоўвалі палеотемпературные карты для ўстанаўлення тэмпературнага рэжыму, у якім вымушаныя былі выжываць продкі сучаснага чалавека падчас халодных фаз. Навукоўцы здолелі вызначыць тэмпературны рэжым на тэрыторыі 68 участкаў, дзе было зарэгістравана прысутнасць старажытнага чалавека.
Мадэляванне тэрмарэгуляцыі дазволіла навукоўцам ацаніць магчымую адаптацыю продкаў чалавека да нізкіх тэмператур. Такая мадэль імітуе страту цяпла, назіраную падчас сну. Аналіз паказаў, што людзям даводзілася вытрымліваць вельмі нізкія тэмпературы не толькі падчас ледніковых фаз, але і пры наступе больш мяккага клімату.
Матэматычная мадэль дапамагла навукоўцам ацаніць эфектыўнасць двух стратэгій, накіраваных на барацьбу з холадам. Такім чынам было праведзеная ацэнка ізалявальнага эфекту футравага покрыва, тоўстага ліпіднага пласта, а таксама выпрацоўкі цяпла ў выніку метабалічных працэсаў у арганізме. У мадэлі ўлічвалася страта цяпла з-за парываў ветру. Аказалася, што для кампенсацыі мяжы метабалічнай рэакцыі на халодныя тэмпературы ў начны час, старажытныя людзі спалі, захутаўшыся ў футра, а таксама знаходзілі месца, абароненыя ад ветру.
Раней «Цэнтральная Служба навінаў» распавядала пра тое, што навукоўцам атрымалася вызначыць галоўную прычыну старэння мозгу.