У пракат выходзіць «Супернова» Гары МакКуін - роўд-муві, у якім герой Коліна Фёрта выпраўляе ў апошні шлях свайго партнёра ў выкананні Стэнлі Тучы. Апошні невылечна хворы, але сысці плануе прыгожа, на піку - змірыцца з гэтым абодвум аказваецца не проста, але на дапамогу прыходзяць сябры, успаміны, літаратура, музыка, каханне і зоркі. І старэнькі мінівэн са спячым на заднім сядзенні старэнькім сабакам.
Сэм (Ферт) і Таскер (Тучы) едуць па амаль пустой, што пятляе сярод ўжо жаўтлявую з прыходам восені брытанскіх палёў і лугоў, прасёлкавай дарозе. Спрачаюцца, што лепш - старыя добрыя папяровыя карты, якія раздражняюць Сэма, або навігатар, строгі голас якога нагадвае Таскеру выступу Маргарэт Тэтчэр, - і падпяваюць хітам 70-х. Яны разам, адразу відаць, не адзін дзясятак гадоў, але сягоння надышлі няпростыя часы. Таскер - таленавіты пісьменнік - хворы і з кожным днём губляе памяць і кантроль над уласным целам. Сэм гатовы завяршыць кар'еру піяніста і прысвяціць жыццё догляду за каханым, але пагаджаецца згуляць апошні канцэрт. На яго яны і адпраўляюцца, адначасна наведваючы месцы, дзе пазнаёміліся і правялі маладосць, ад берага ракі, на якім упершыню заняліся сэксам, да бацькоўскага дома Сэма, куды яго сястра па такім выпадку склікае ўсіх сяброў дзяцінства і родных.
Назва «Супернова» (яна ж - Звышновая) ўзята з астрафізікі і пазначае вельмі унікальная з'ява - паміранне зоркі, якое суправаджаецца найскравай выбліскам, выкідам энергіі. Касмічная тэма праходзіць па фільме чырвонай ніткай: у Таскера ёсць тэлескоп і карта зорнага неба, прылепленая на дзверцы шафкі мінівэна, хоць і без спецыяльных прыстасаванняў, літаральна на пальцах, ён можа растлумачыць каму заўгодна - хоць Сэму, хоць яго маленькай пляменніцы - што ўсе мы складаемся з часціц тых самых, якія ўспыхнулі ў апошні раз у мільёнах і мільярдах светлавых гадоў ад Зямлі, зорак. Не самая мудрагелістая - такая ж, як і навакольнае герояў восеньскае паміранне прыроды, знос старой машыны або нарастальны віск немаладога пса, раз-пораз якое гучыць саўндтрэкам, - але вытанчаная метафара, да таго ж тэматычна цалкам якая ўжываецца да ўсяго фільму.
Паміж героямі - прыцягненне касмічнага маштабу, заснаванае, як здаецца, сапраўды на фізіцы і хіміі, якое складаецца з драбнюткіх, ледзь улоўныя вокам рухаў і дэталяў, лёгкіх дакрананняў, слізгальных пацалункаў, клапатлівых механічных рухаў. У «Супернове» амаль няма цялеснасці, але ёсць куды больш глыбокая прыхільнасць - такая, што мімаволі ўзнікае паміж людзьмі за гады кручэння на адной арбіце, прыходзіць на змену не толькі пякучай малады запал, але і нават разумнай дарослай любові, плётак два цела ў адно непадзельнае цэлае. Тым складаней кожнаму адпусціць і даць іншаму свабоду, у тым ліку - прыняць рашэнне, якое зменіць жыцця абодвух.
Унутры гэтай фармальна просты, скупы на падзеі, камернай гісторыі пра падарожжа з кропкі А ў кропку Б - як літаральным, так і сімвалічным - можна ўбачыць намечаныя пункцірам, але куды больш глыбокія, нават філасофскія тэмы і сюжэты. Таскер ужо паспрабаваў і адмаўленне відавочнага, і гнеў ад немагчымасці больш пісаць, перайшоўшы ў стадыю злы, саркастычны дэпрэсіі. Тучы майстэрску малюе свайго героя гумарыстам-жартаўнікі, трымацца за сваю з'едлівую іронію як за апошнюю саломінку - пальцы не слухаюцца, але ці гэта не нагода пажартаваць. Сэм, насупраць, перажывае самыя востры перыяд, гандлюючыся, прыходзячы ў лютасць, эгаістычна заяўляючы аб сваім праве на жыццё партнёра. У выніку абодва аказваюцца ў пункт незвароту, пасьля якой - прыняцце непазбежнага.
Ферт і Тучы ў якасці акцёрскага дуэта падымаюць фільм на яшчэ адну дадатковую вышыню - у тандэме яны працуюць зладжана, ня перацягваючы коўдру, і глыбіні нашых каранёў, так што выніковая малюнак глядзіцца арганічнай, ненадуманной і ўжо сапраўды ніколькі не правакацыйнай. Прычым зусім не таму, што ў кадры няма ні адной фармальна фізіялагічна адкрытай сцэны - інтымнай, пачуццёвай шчырасці пры гэтым у лішку. Той факт, што героі «Суперновы» - гей-пара - толькі падкрэслівае штодзённасць, звычайнасць, норму. Барацьба з соцыумам для Таскера і Сэма відавочна засталася ў мінулым, у выпадковым ўспаміне ўсё пра тую ж ненавіснай Тэтчэр. Цяпер жа гэта проста яшчэ адна гісторыя вялікага кахання, для якой няма ні гендэра, ні ўзросту і якая патрабуе ўжо зусім іншых ахвяр. У тым ліку - пераадолення свайго жывёльнага страху дзеля таго, каб самы блізкі чалавек у канцы шляху аддзяліўся, здабыў згубленую сілу і ў апошні раз успыхнуў ярка. У душы пасля гэтага фінальнага выбуху, як пасля гібелі нябеснага цела, можа застацца чорная дзірка, але аскепкі-ўспаміны разляцяцца ва ўсе бакі. Ужо калі жыць - то гарэць як зорка, а ўжо калі паміраць - то выбліскам звышновай.
«Супернова» ў пракаце з 11 сакавіка.