Любая сустрэча на вышэйшым узроўні падчас пандэміі становіцца асаблівым падзеяй і падкрэслівае палітычную значнасць моманту для двухбаковых адносін. Гэта ў поўнай меры справядліва і для вочнай сустрэчы Уладзіміра Пуціна і Аляксандра Лукашэнкі, што прызначаная на канец лютага. Аднак акрамя самога факта будучага зносін сам-насам, а не па тэлефоне ці ў анлайн-рэжыме, асаблівы ажыятаж вакол сустрэчы звязаны па меншай меры з чатырма абставінамі.
Па-першаеЗ беларускім палітычным крызісам, якому 9 лютага споўнілася роўна паўгода. У адрозненне ад сярэдзіны верасня, калі Пуцін і Лукашэнка бачыліся ў мінулы раз, напал палітычнага запалу ў рэспубліцы значна знізіўся.
Прынамсі, калі судзіць па колькасці і маштабах акцый пратэсту: у параўнанні з шматтысячнымі пратэстамі восенню адбываюцца цяпер рэдкія і малалікія акцыі выглядаюць як згасанне пратэстнага руху. Улады нават абвясцілі пра перамогу ва ўнутрыпалітычным супрацьстаянні на нядаўна які прайшоў Усебеларускім народным сходзе (УНС). Таму, відавочна, Лукашэнка прыбудзе на перамовы ў Сочы ў куды больш паднятым настроі, чым у верасні. Тым больш што фактычна апраўдаўся зроблены ім тады прагноз, што за беларускімі падзеямі рушыць услед хваля пратэстаў ўжо ў Расіі. Само гэта акалічнасць на фоне санкцыйных ціску на Маскву і Менск з боку Захаду павінна яшчэ больш збліжаць саюзнікаў і нівеліраваць шматлікія супярэчнасці ў іх адносінах.
Але ў рэальнасці беларускі палітычны крызіс складана назваць завершаным. Таму так ці інакш планы Лукашэнкі па далейшаму заспакаенню сітуацыі напэўна будуць цікавіць расейскі бок. Тым больш што па многіх пытаннях будучыні краіны, у тым ліку па тэме маючай адбыцца канстытуцыйнай рэформы, ВНС не дало канкрэтных адказаў, а толькі паставіла шматзначнае шматкроп'е.
Па-другоеЗ ужо пастаяннай тэмай паглыблення інтэграцыі ў Саюзнай дзяржаве, аб якой бакі вядуць напружаныя дыскусіі з канца 2018 г. Па словах беларускіх чыноўнікаў, падрыхтаваны праекты важных рашэнняў, якія могуць быць замацаваны подпісамі кіраўнікоў дзяржаў. Аднак малаверагодна, што сустрэча адкрые нейкі якасна новы этап у развіцці двухбаковых адносін. Усё ж базавыя супярэчнасці, якія тармазілі інтэграцыйныя працэсы ў папярэднія гады, захоўваюцца. Мінск працягвае настойваць на цалкам раўнапраўных эканамічных умовах для сваіх гаспадарчых суб'ектаў у якасці першага кроку да большай інтэграцыі і прапануе не фарсіраваць інстытуцыйную інтэграцыю, пра што Лукашэнка акцэнтаваў заявіў на УНС. Масква ж хацела б памяняць парадак дзеянняў: спачатку паглыбленне інстытуцыйнай інтэграцыі, а затым роўныя ўмовы.
У трэціхНа Усебеларускім народным сходзе было зроблена некалькі канцэптуальных заяў пра будучыню беларускай знешняй палітыкі. У прыватнасці, прагучала ідэя адмовіцца ад замацаванага ў дзеючай Канстытуцыі палажэнні аб імкненні да нейтралітэту. Таксама было прапанавана адкарэктаваць стратэгію знешнеэканамічнай дыверсіфікацыі і тым самым прызнаць нармалёвасць таго факту, што на Расію прыпадае ільвіная доля беларускага экспарту. Па сутнасці, ні адно з гэтых патэнцыйных навін нічога не мяняе, асабліва ва ўмовах палітычнага крызісу ў адносінах з ЕС і ЗША. Аднак Лукашэнка напэўна пастараецца больш дэталёва растлумачыць Пуціну сутнасць новых ідэй.
Па-чацвертаеСМІ паведамляюць пра высокую ступень дамоўленасці па выдзяленні Мінску новага крэдыту. Называецца сума $ 3-3,5 млрд. Мяркуючы па ўсім, саміт сапраўды замацуе гэтае рашэнне без асаблівых складанасцяў, бо гаворка ідзе не пра цалкам новым крэдыце, а пра перанакіраванне часткі сродкаў з раней выдаваліся крэдыты на будаўніцтва АЭС. Праектная каштарыс у выніку апынулася ніжэй запланаванай, і беларускае кіраўніцтва хацела б выкарыстоўваць вызвалілася суму на іншыя мэты.
Меркаванне аўтара можа не супадаць з пазіцыяй рэдакцыі VTimes.