Сёння народнаму артысту Арменіі, клоўну-миму і пісьменніку Леаніду Енгибаряну исполнилoсь б 86 гадоў.
Леанід Георгіевіч нарадзіўся 15 сакавіка 1935 года ў Маскве ў сям'і армянскага кухары і рускай краўчыха. Адзінакроўнымі брат акцёра і рэжысёра рыбіны Капланяна.
З дзяцінства любіў вершы Пушкіна, казкі Андэрсана і лялечны тэатр. Яшчэ будучы школьнікам, стаў займацца боксам. Пасля школы паступіў у інстытут фізкультуры, але неўзабаве сышоў з яго.
У 1955 годзе паступіў у Цыркавое вучылішча на аддзяленне блазнавання. Яго рэжысёрам-педагогам стаў Юрый Паўлавіч Бялоў. Гэта быў адзіны рэжысёр, з якім працаваў Енгибарян на працягу ўсяго свайго жыцця. Яшчэ будучы студэнтам, Енгибарян стаў выступаць (з 1956 года) на эстрадзе ў якасці міма.
У 1959 годзе ён скончыў вучэльню і 25 ліпеня 1959 года адбыўся дэбют на манежы Новасібірскага цырка, у тым жа годзе пачаў працаваў у армянскай цыркавым калектыве.
1960 год - гастраляваў у Харкаве, Тбілісі, Варонежы, Мінску і іншых гарадах. 1961 год - гастролі ў гарадах Адэса, Баку, Масква. Першыя гастролі ў Маскве, у цырку на Каляровым бульвары. Аглушальны поспех. Першыя замежныя гастролі - у Польшчы - Кракаў, Варшава. Таксама поспех.
1962 год - гастролі ў Ленінградзе, дзе Енгибаряну ўручылі медаль за лепшы нумар года. У Ленінградзе ён пазнаёміўся з Марсэлем Марсо і Раланам Быкавым. Быкаў стаў яго блізкім сябрам на ўсё жыццё.
1963 год - зняўся ў галоўнай ролі (клоўн Лёня) у фільме «Шлях на арэну» (студыя «Арменфильм», рэжысёр Г. маля і Л. Исаакян). 1964 год - зняўся ў ролі нямога пастуха ў фільме С. І. Параджанава «Цені забытых продкаў» (студыя імя. Довженко, Кіеў).
1964 год - у Празе, на Міжнародным конкурсе блазнаў Енгибарян заняў першае месца. Тады ж у чэшскіх газетах былі ўпершыню апублікаваны яго навелы. 1965 год - другія гастролі ў Маскве. У Празе нарадзілася дачка Барбара. Яе маці - чэская журналістка і мастачка Ярміла Галамкова. 1966 год - на экраны выходзіць дакументальны фільм «Леанід Енгібаров, знаёмцеся!» (Рэжысёр В. Лисакович). За 1960-1969 гады Енгибарян аб'ездзіў з гастролямі ўвесь СССР. Асабліва яго любілі ў Адэсе, Кіеве, Ерэване, Ленінградзе. Сакавік-ліпень 1970-га - трэція маскоўскія гастролі Енгибарова. У гэтым жа годзе ў Ерэване быў зняты фільм «2-Леанід-2».
1971 год - разам з Чыставым ствараюць спектакль «Зорны дождж» і паказваюць яго ў Ерэване і ў Маскве. Енгибарян вымушана сыходзіць з цырка і стварае свой тэатр (рэжысёр - Юрый Бялоў). Яны рэпеціруюць ў Мар'інай Гаі. За пяць месяцаў быў створаны спектакль «Дзівацтвы блазна». У Ерэване выходзіць першая кніга навел «Першы раунд». Таксама ў гэтым годзе Енгібаров зняўся ў фільме Т. Е. Абуладзэ «Каралі для маёй каханай" (у ролі блазна Сурыкаў). З кастрычніка 1971 года па чэрвень 1972 года Енгибарян гастралюе са сваім тэатрам па ўсёй краіне. За 240 дзён было згуляна 210 спектакляў. У гэтым жа годзе зняўся ў невялікім эпізодзе ў фільме В. М. Шукшына "Печкі-лавачкі".
У ліпені 1972 года Енгибарян фармальна знаходзіўся ў Маскве ў адпачынку, рэпетыраваў новы спектакль. 25 ліпеня памёр ад шырокага інфаркту. 28 ліпеня пахаваны на Ваганькаўскіх могілках у Маскве.
Кожны вечар у вялізнай зале я збіраю тысячы апладысментаў, тысячы воплескаў чалавечых рук, і абярэмкамі прыношу іх дадому. Ты сядзіш на тахце з кніжкай у руках, накрыўшыся пледам. Я ўключаю святло, каб ты магла разгледзець тое, што я прынёс, і заплюшчваю акно, каб яны не разляцеліся. Апладысменты запаўняюць увесь пакой, плёскаюцца ля тваіх ног, фантанчыкамі ўзлятаюць да столі, а ты цешышся, як маленькая. Я саджуся ў крэсла і чакаю, калі усё сцішыцца і супакоіцца. Ты працягваеш гуляць, і мне робіцца сумна, таму што ўсякая гульня рана ці позна надоедает.Я ўстаю і расчыняю насцеж вокны, апладысменты вырываюцца на вуліцу і разлятаюцца ... Хвіліна, другая, вось і верш апошні бавоўна. Я паварочваюся да цябе, хачу, каб ты мяне разгледзела, я стаміўся, я галодны, і ў мяне баляць плечы. Але ты нічога не бачыш і ня чуеш, цябе аглушыў велізарны зала і зачыніў мяне. Заўтра я зноў пайду збіраць для цябе тое, без чаго ты ўжо не можаш жыць.