Наш фільм «Сабачае Сэрца» аказаўся плагіятам на італьянцаў. У іх і Шарыкаў добры

Падпісвайцеся на наш канал!

У 1998 годзе на тэлеэкраны выйшаў фільм-экранізацыя аповесці Булгакава «Сабачае сэрца». Карціна за аўтарствам Уладзіміра Бортко стала культавай на доўгія гады. Цытаты прафесара Прэабражэнскага пра шкоду газет і разрухі ў галовах пайшлі ў народ менавіта дзякуючы фільму, а не кнізе.

Таму як фільм усёткі больш даступнымі. Ды і Шарыкаў там пацешны, а прафесар - скарбніца мудрасці. Народу спадабалася. Ды і аб'ектыўна фільм зняты вельмі дыхтоўна. Аднак ці зменіцца стаўленне да працы Бортко пасля таго, як вы даведаецеся, што гэта - літаральна рэмейк італьянскага фільма 1976 году?

У сетцы бачыў спрэчка, маўляў калі ў аснове фільма ляжыць кніга, то які ж можа быць плагіят? Проста адна і тая ж гісторыя расказаная па-рознаму. Але справа ў тым, што Бортко літаральна натхняўся італьянскім фільмам, запазычваючы адтуль як аператарскія прыёмы, так і чаргаванне некаторых сцэн.

Аднак ёсць адрозненні. Шарыкаў ў італьянцаў - хутчэй прастадушны балбес, чым приблатнённый падонак, які стварае адны праблемы. Ён шчыры, яму не чужая своеасаблівая дабрыня. У італьянцаў у Шарыкава улюбляецца Зінка! А вось Праабражэнскі ў еўрапейскай версіі выглядае зусім ужо апантаным дэспатам з маніякальнымі замашкамі: яго мяшчанства падкрэслена непрыемна. І тыя цытаты, што ў нас пайшлі ў народ з-за мудрасці тут набываюць сатырычны адценне.

Быць чалавекам. Шарыкаў ў гэтай сусвету - той яшчэ милаха.

Ды і агульны пасыл фільма ў італьянцаў - гэта нейкія гуманістычныя ідэі. Маўляў, нават сабака мае права на шчасце. Тады як адзін адваротны дзед са сваімі перакананнямі можа вяршыць лёс і рабіць, што ўздумаецца.

Рамантычная лінія. Шарыкаў і Зіна

Шчыра, я не памятаю якія ідэі закладваў Булгакаў у арыгінале - чытаў у далёкай маладосьці (і перачытваць не збіраюся) толькі дзеля цікавага сюжэту - на палітычны і сацыяльны падтэксты тады чхаў з высокай званіцы: проста перажываў за лёс чалавека-собаки.И з гэтага пункту гледжання італьянцы выйграюць: Шарыкаў больш чалавечны, яму прасцей спачуваць. А яшчэ мне здаецца, што італьянцы па-свойму зразумелі пасыл пісьменніка. Тады як у расійскай версіі ко атрымалася конкьюктурная агітка: камунізм - дрэнна. Інтэлігенцыя - добра. Што ўласціва часу, у якім здымаў Бортко. Калі хто разбіраецца ў пытанні - падкажыце ў каментарах.

Адно дакладна: абедзве версіі - добрыя. І там і там Шарыкава гуляюць выдатныя акцёры (проста яны розныя). А наша версія так і з «навуковай» пункту гледжання знятая больш дэталёва і праўдападобна: напрыклад, у італьянцаў аперацыя фактычна засталася за кадрам, і самім фактам адна не супярэчыць другой. Хутчэй за розны погляд на адну гісторыю.