Унутры мяне брудна вылаяўся домовёнок ...
Калі дзіця доўга не можа заснуць і вось нарэшце-то засынае, усе гукі здаюцца аглушальнымі. Муж гучна чухае бараду, а салавейка за акенцам гарлапаніць сола з дэд-метал альбома. Але бываюць дні, калі вакол сапраўды разгортваецца опера з працоўнай назвай "Ха-ха, яна нарэшце паклала дзіця, зрабі погромче". Адзін такі дзень быў не так даўно.
Мы прыехалі ў вёску да блізкім сваякам, засумавала да Шчыпанаў ў носе. Маленькай Лі там за чаго-то не вельмі спадабалася спачатку і яна ўсё шукала, як бы адсюль зваліць: вечна залазіла на калыску і паказвала пальцам: "Туды!", Спрабуючы знайсці дарогу дадому. Трэба аддаць мадмуазель належнае: два разы мы дайшлі да своротки на трасу. Мне было шкада яе, і я ўжо думала плюнуць на ўвесь гэты інтэртэйнмэнт ...
Але вось у нейкі момант яна нарэшце заснула, а я вырашыла пагуляць па вёсцы: бо калі калыска рухаецца, спіцца лепш. Можа, яна адаспішся і будзе лаяльней да мясцовай пастарал?
Дык вось, у вёсцы ў кожным дворыку быў сабака. Ці дзве. Часам нават тры. Гэтыя чертяка вылі, як хор алкаголікаў на аглядзе самадзейнасці ў рэабілітацыйным дыспансеры. Некалькі разоў гучна мычала карова. Гэта яе "Муууу" было падобна на вібруе тэлефон, які паклалі ў рондаль, а потым далікатна запіхнулі пад падушку спячага чалавека. Шыпелі гусі. Я адразу зразумела, хто ў іх саліст: у яго ўжо была калегі падбітае галава, мабыць хтосьці кідаў каменем, падказаў паслядоўнікам (гэта значыць мне), што цэліцца трэба вунь у таго пярэстага, і тады ўсё заткнуць.
Міма у легкадумных сукенках пралятае зграйка школьніц. Мала таго, што яны ржуць, як марскія чайкі, дык яшчэ і цягнуць з сабой маленькую бандуру з шайтан-музыкай, зразумела гучнай. Я інтэлігентна падціскаць вусны і сурова гляджу. Кожны дарослы чалавек зразумеў бы, што гэта элегантны спосаб сказаць: "Выключы нахрен", але неееет. Я кашлянула фірмовым лістападаўскім "Ыыыкхыы" і прыўзняла брыво: музыка сціхла і ўключылася толькі за паваротам. Не, гэта пакаленне не страчана.
І вось па гэтай калдыр-былдыр дарозе я ўжо выкіроўваю на вуліцу, у канцы якой домік, дзе мяне чакае гарбату з лавандай, душэўныя размовы і калючыя самаробныя эклеры, як тут ... Як тут мяне наганяе класіка сельскай маркетынгавай думкі: гучна і працяжна пибикая на дарогу вылазіць грузавік з расадай, венікамі і трохлітровымі банкамі. Унутры мяне брудна вылаяўся домовёнок. Я імчуся ў далеч да гармоніі і калючым эклеры, за мной - пі-бі-бииииип. Ці кідаецца, я абураюся, пибибип няўмольны.
І вось я ў брамкі. Ці мірна сапе, а я ўся ўджалю гукамі, як крапівою. Наліце мне гарбаты з лавандай і ня ваш гром лыжачкамі, тшшш!