У трэцім класе ў школьную бібліятэку завезлі коміксы. Здаецца, яны былі рублёў па трыццаць.
Мы з сябрамі скінуліся ўтрох на комікс пра Чалавека-павука, і ён мяне так уразіў, што праз тыдзень я ўжо сам намаляваў каляровымі ручкамі свой першы комікс. З тых часоў я не думаў сябе без малявання, гэта стала часткай мяне. У мяне была куча альбомаў, размалявалі героямі коміксаў. Бачачы маю запал да творчасці, якая захавалася да старэйшай школы, бацькі прапанавалі мне вучыцца на архітэктара. Мне гэта здалося выдатнай ідэяй, бо архітэктары шмат малююць.
Пасля двухгадовай падрыхтоўкі я паступаў адразу ў тры ВНУ: у Марх, Універсітэт геадэзіі і картаграфіі (МИИГАиК) і Універсітэт па землеўпарадкаванню (Гуз). Кожная ВНУ меў па тры ўступныя экзамены: чарчэнне і два малюнка. Такім чынам, на працягу аднаго месяца я здаў дзевяць экзаменаў. У адзін з дзён экзаменаў было два, так што я намаляваў нацюрморт ў МИИГАиКе, схапіў сэндвіч ў найбліжэйшай «Старбакс» і пабег у Гуз змагацца з капітэллю. А ў дзень экзамену па кампазіцыі ў Марх стаяла трыццаціградусная спякота, і ад вільготнасці ўздымалася папера, а аловак яе прамінаецца. Гэта быў той яшчэ месяц, але ў выніку я прайшоў ва ўсе тры ВНУ.
З маімі будучымі партнёрамі па Try Філіпам і Мікітам я пазнаёміўся на першым курсе Марх. На трэцім курсе вырашылі, што ў будучыні створым сваю кампанію. На самай справе гэта ніякія не высокія амбіцыі. Напэўна, я проста хачу сам кіраваць сваім жыццём. А калі ты працуеш па найму, табой кіруе працадаўца.
Я працаваў у многіх месцах: у модных бюро і ў гіганцкіх будаўнічых кампаніях. І гэты рознабаковы вопыт, які я атрымаў, вельмі дапамагае мне зараз, таму што калі ў цябе сваё бюро, табе трэба самому разбірацца ва ўсіх пытаннях.
Паралельна з асноўнай працай мы з Філам і Мікітам рабілі праекты на перспектыву, а потым рассылалі іх усім, каму, на наш погляд, яны маглі б быць цікавыя. Гэта было вельмі цяжка: спачатку ты рысамі жылыя комплексы да васьмі вечара (у архітэктурных кампаніях не прынята сыходзіць своечасова), потым ідзеш дадому і да ночы працуеш над сваім праектам, пры тым што асноўная праца вымотвала сама па сабе. Гэтак жа і па выхадных: на працягу года суботу заўсёды была працоўным днём. У такім знясільваючай рэжыме мы зрабілі праект, які заўважыў Музей Масквы і які пасля стаў вядомы як «Снегосад» у «Зараддзе».
Першапачаткова гэта быў праект незвычайнай гадовай зоны адпачынку. Пакуль мы з Музеем Масквы шукалі інвестыцыі на будаўніцтва, наступіла зіма. На нас выйшаў прадстаўнік дэпартамента культуры і сказаў, што праект ім вельмі падабаецца і яго трэба адаптаваць да двух новых абставінах: да зімы і да «зарадзіўся» - і пабудаваць да Новага года. Задума здавалася немагчымай, але гэта было крокам насустрач нашай мары - стварэнню сваёй справы. Я калі-небудзь напішу пра гэта кнігу. Галоўнае, што мы зрабілі павільён у тэрмін і паспяхова забяспечылі яго працу.
Цяпер у нас у працы самыя разнастайныя праекты. Мы робім дызайн офісаў для буйных кампаній, дызайн некалькіх кватэр, летні кінатэатр для сеткі «Каро-фільм». І мы працягваем рабіць праекты на перспектыву. У першую чаргу гэта праект «Раённыя шэрагі». Гэта наша спроба стварыць новыя цэнтры прыцягнення людзей у спальных раёнах, дадаць гэтым раёнам індывідуальнасці і душэўнасці.
А далей застаецца толькі працаваць і станавіцца лепш з кожным праектам, па меры магчымасцяў паляпшаць свет вакол сябе. Адно з пераваг маёй прафесіі, што яна гэта дазваляе. Так паступова, праект за праектам, станем сусветна вядомым бюро. Можа, манаграфію пра нас выдадуць на розных мовах. Гэта было б прыкольна.
Фота: Данііл Аўчыннікаў