60-гадовы Віталь Аляксандравіч - правінцыйны мастак, увесь час марыў стаць папулярным на ўвесь
. Але яго карціны, на жаль, не карысталіся папулярнасцю ў багатых мецэнатаў, ды і, па сутнасці, дзе ім было ўзяцца ў маленькім мястэчку.
Жыццё старога была ціхай і адасобленай без радасці і гора. Хоць на самай справе паднесла яму нямала горычы і смутку: спачатку ён пахаваў дачку, следам за ёй жонку. Застаўся толькі адзін самы блізкі і дарагі для яго чалавек - сын Арцём. Прайшоўшы праз столькі страт, яго душа здабыла ціхую таемную радасць, калі ён даведаўся, што ў сына з нявесткай Анжелой хутка з'явіцца дзіцятка.
У адно прыгожае студзеньская раніца ён даведаецца пра нараджэнне моцнага і здаровенькі малога. Дзядуля зразумеў, што ўсё жыццё чакаў яго з'яўлення, не думаючы пра тое, што з гэтага моманту яго жыццё стромка зменіцца.
Ён накупляў мноства дзіцячых аксесуараў, хоць разумеў, што можа злёгку паспяшаўся. І паспяшаўся нездарма! Бо пазней ён даведаецца пра тое, што ў Паўліка сіндром Дауна. Гэта захворванне не лечыцца, таму Арцём і Анжэла вырашылі адмовіцца ад дзіцяці і пакінуць на апеку дзяржаве. Вядома, яны зусім маладыя, Анжеле ўсяго толькі 23 гады, і яна яшчэ зможа стаць мамай і нараджаць здаровых дзетак. Сам жа Арцём - паспяховы бізнесмен, і тут раптам - ён бацька недаразвітае дзіцяці? Не, гэтага не можа быць!
Віталь Аляксандравіч быў узрушаны рашэннем дзяцей і ўсяляк спрабаваў іх адгаварыць: «Бо гэта ваша дзіця і ён ужо з'явіўся на свет! Ён жыве і дыхае! Нават хатніх жывёл людзі часта аддаюць у чужыя рукі з дрыготкім сэрцам, а тут чалавек і ён ваш сынок! »
Аднак Арцём быў непахісны. Ён супакойваў бацькі, пераконваючы ў тым, што ўжо ўсё вырашана і назад шляху няма. Больш за тое, ён сказаў, што такое рашэнне было зроблена па рэкамендацыі лекараў. У адказ на гэта Віталь Аляксандравіч адказаў: «Тады я ўсынаўлю маляняці сам!» Аднак Арцём быў супраць і прасіў бацькі, каб той яго не ганіў. Але бацька настойваў на сваім і больш за тое, папрасіў сына, каб ён прыклаў максімум намаганняў, каб як мага хутчэй правесці працэдуру ўсынаўлення.
Гадаваць самому дзіцяці ў такім узросце было б вельмі цяжка, аднак яму ў гэтым дапамагла старая сяброўка. Яна ўзяла на сябе вялікую частку клопатаў па выхаванню хлопчыка першыя 5 гадоў. Але яна пайшла з жыцця, і ў выніку дзед з унукам засталіся ўдваіх. Да гэтага часу ў сына з нявесткай ўжо былі дзве паўнавартасна развітыя дочкі, і самае страшнае тое, што ім ніякай справы не было да кінутага сына.
Дзед з унукам жылі душа ў душу - дзіця дзяліўся з ім кожнай радасцю, навучыўся атрымліваць задавальненне ад жыцця і ўсяго таго, што было каля яго.
Дзед, не губляючы час, вырашыў навучыць ўнука свайго любімаму майстэрству - дзіця браў у рукі фарбы, пэндзлі, палотны і спрабаваў маляваць. Спачатку яго малюнкі мелі непрыкметны выгляд бясформавых кляксаў і плям, аднак нешта ў іх было прывабнае і гарманічнае.
Напярэдадні 14-годдзя Паўліка ў дзеда здарыўся інсульт, пасля якога ён апынуўся ў інваліднай калясцы. Прычым падарыў яму калыску родны сын. Прыйшоў той час, калі сам дзядуля ўжо меў патрэбу ў дапамозе ўнука. Ён шмат чаму навучыў Паўліка, больш за тое - як пакладзена падрыхтаваў да самастойнага жыцця. Паўлік ужо мог схадзіць у краму, прыбрацца ў доме, і нават прыгатаваць абед. Словам, стаў нянькай для яго.
Тым не менш Віталя Аляксандравіча не пакідала адна страшная думка - што будзе з унукам, калі яго не стане. На гэты момант ў Арцёма з Анжелой ўжо было трое дзяцей, а іх стаўленне да Паўліка так і не змянілася. А калі не стане дзеда, так 100% аддадуць без усякай жалю і спагады ў інтэрнат. Дзед правёў шмат бяссонных начэй у пошуках выйсця. Аднак тупік ён і ёсць тупік, з якога проста ніякага выйсця няма.
Неяк сын даслаў да свайго бацькі аднаго са сталічных багатыроў, які калекцыянаваў карціны, з надзеяй, што той купіць нейкую карціну ў старога. Масквіч хадзіў па яго галерэі, хваліў яго працы з-за ветлівасці, аднак ні адна з яго карцін яму не спадабалася.
І раптам ён прыгледзеўся да нацюрморту, які быў напісаны унукам. Ён адразу ж спытаў: «Чыя гэта работа?». На што Паўлік адказаў: «Гэта мая лабота!». Дзед злосна абцягнуў яго, сказаўшы: «Навучыся спачатку вымаўляць літару« р ».
«Ці ёсць у вас яшчэ работы ўнука? - спытаў маскоўскі госць. - Бізнэсам я займаюся пастолькі-паколькі, а па адукацыі мастацтвазнаўца, таму ведаю толк у жывапісу ».
Паўлік хуценька прынёс масквічу цэлую гару сваіх твораў. Госць захацеў купіць усе яго карціны, аднак прызнаўся, што на дадзены момант у яго няма з сабой столькі грошай. «Я вазьму гэтыя тры, калі аўтар не супраць».
Безумоўна, Паўлік не пярэчыў. Плюс да ўсяго госць прапанаваў за гэтыя працы прыстойную суму, якую старому мастаку не даводзілася зарабляць нават у самыя лепшыя часы.
Тут Віталь Аляксандравіч адчуў вялікую палёгку, т. К. Разумеў, што за будучыню свайго ўнука ён можа не хвалявацца. Ён зразумеў, што выхад з тупіка знойдзены! Цяпер новае жыццё і толькі «зялёнае святло!».