Што мне па сэрцы ў Маскве больш за ўсё, дык гэта тое, што тут не прападзеш - табе заўсёды скажуць, што трэба рабіць.
Вось едзеш ты, дапусцім, у аўтобусе, і абавязкова знойдзецца той самы чалавек, які адрэжа табе кавалачак сваёй мудрасці: «Прайдзіце наперад». Маўляў, цяпер ты знаходзішся не там, а я табе скажу, дзе гэта самае «там». І паспрабуй не прайдзі.
Або сядзіш ты ў парку, блаженствуешь, але абавязкова аднекуль з засекаў Намалюйце ахоўнік Сяргей, які падыдзе ўдакладніць, каб на лавачцы ты сядзеў пэўным чынам. Ці падняўся б ён з траўніка. Ці ўвогуле б пайшоў, бо яму ўжо трэба зачыняць нейкія вароты, і, дарэчы, ідзі-ка ня праз галоўны ўваход, а праз абасцаўся брамку. Ды не туды, а направа.
Рускі чалавек разуменне «як павінна быць» у сабе збірае так, што яно з яго вывальваецца пры хуткай хадзе, а меркаванне сваё ён імкнецца выказаць без попыту. Таму што кожная кухарка можа кіраваць дзяржавай. А дзяржава - гэта мы ўсе, Прушч на працу раніцай па пекле таганскіх-Краснопресненской лініі. Пытае?
Так што не ведаеце, у чым ваша праблема - ідзіце ў месцы масавага збору суайчыннікаў. Там падрабязна разбяруць вашу праблематыку. Напрыклад, што жанчына ў вас ніякая не фатальная, а бестолочь звычайная, а ў дзіцяці на твары замест ўсмешкі цяжкае псіхічнае засмучэнне. Ёсць і парады, якія мяркуюць неадкладнае дзеянне (гэта калі вы ў цяжкай жыццёвай сітуацыі і не ведаеце, чым заняцца): сабаку ўсыпіць, пайсці здаць на правы, нарадзіцца назад, пакараціць ногі і т. Д.
Экспертнае меркаванне - важная нацыянальная рыса. У нас у краіне наогул усе ўсё ведаюць і ўсё ва ўсім разбіраюцца. Ад таго гэта, што нашы грамадзяне за апошнія сто гадоў прывыклі, што па пытаннях у любой галіны павінна быць меркаванне? Правільнае, дакладнае і агучанае для ўсіх. Вось па радыё, напрыклад, раніцай: «На фабрыцы хлеба зрываецца сяўбу». І потым адразу ў булачнай тлумачыш для ўсіх: «Што хлеб у вас такі сухі?» - «А як жа яму не быць сухім, калі на фабрыцы сяўбу зрываецца?»
Так што, напрыклад, калі бабуля кажа вам, што трэба змяніць сараматных спадніцу на прыстойную - гэта яна нават не тое каб са зла. Проста яна валодае нейкай ісцінай, якую аднекуль пачула. І гэтую ісціну яна распаўсюджвае на максімальны дыяметр, таму што думае, што цябе не апавясцілі. Ня па ўласным, атрымліваецца, жаданні ты за вешалкай пацягнуўся - адурманіць цябе, накіравалі ў фальшывым напрамку. Трэба табе падказаць, а то не разбярэшся: радыё не працуе, каналы не тыя глядзіш. Шкада такога кінуць.
У залежнасці ад таго, якая праўда вам патрэбна, і выбіраецца паштовую скрыню, у які трэба ісці за паведамленнем. Напрыклад, у касе супермаркета вам прама пакажуць, да якога стэлажы прайсці, куды ўстаць і чым харчавацца, а таксама не забудуць нагадаць аб наяўных праблемах са зрокам. Інакш чаму цэннік не супадае, а грамы не сыходзяцца? (Гэта значыць пасля гэтага праверыцца на блізарукасць, запомнілі, да?)
Калі вы ўпэўненыя, што знаходзіцеся ў выдатнай фізічнай форме, то лепш наведаць грамадскі транспарт у гадзіну пік. Там вам усё раскажуць пра вашы няправільныя локці, ногі і лішнія кілаграмы. Гэта на выпадак, калі вы хочаце пахіснуць сваю ўпэўненасць на гэты конт. Ці думаеце, што ўсе свае праблемы з псіхатэрапеўтам вы ўжо прапрацавалі?
Для здаравякаў, у якіх маецца жаданне адчуць самую моцную моц грамадскага экспертнага меркавання, існуе дзверы кабінета ўрача-тэрапеўта. Там можна проста сесці і чакаць візіту той самай жанчыны па імені «Мне толькі спытаць!». На першы раз можна заняць назіральную пазіцыю, на другой - ужо самім вызваць удзельнікам. Толькі майце на ўвазе, што перашкаджаць вам будуць Аляксандр Македонскай, Цыцэрон і Жанна д'Арк, а не тыя самыя ціхія інтэлігентныя людзі, якія сядзелі па лавах кожны ў сваім тэлефоне.
Па параду адносна выхавання дзяцей звярніцеся на дзіцячую пляцоўку. Там вам распавядуць, што ваш дзіця агрэсіўны або, наадварот, пакутуе аўтызмам. Гэта ж відаць няўзброеным поглядам. У школе таксама можна запазычыць многае адносна таго, што вы павінны былі зрабіць, але так і не зрабілі (здаць на шторы, дарэчы кажучы, каб не мучыцца пачуццём віны, не атрымаецца - іншыя часы ўжо).
Хочаце быць у курсе спартыўнай аналітыкі - ідзіце ў бар. Выслухайце самых перадавых футбалістаў, хакеістаў і гульцоў у рэгбі, якія апошні раз фізічнымі практыкаваннямі займаліся гадоў пятнаццаць назад, таму што ўвесь астатні час закрываюць план па продажах бясшвоўнага жалеза, пельменяў або бесправадных слухавак. Ім лепш відаць. Яны ў курсе. Адкіньце сумневы.
У рускай мудрасці ёсць толькі адно шкадаванне: яна заўсёды сітуатыўнымі. Для рэчаў глабальных яна занадта кароткая. Вось, дапусцім, параілі табе пабольш розуму нарасціць ў галаве, а як гэта зрабіць, не сказалі. Або параілі паменшыць амбіцыі ў барацьбе за турнікет, а інструмент для гэтага не далі. Тое ж самае з Пакарочванне канечнасцяў і непрыстойнай паводзінамі - як, ну як?
Атрымліваецца, што з дыягназам у Расіі парадак, а вось з практыкай напружанка: усе ўсё ведаюць, але шляхі рэалізацыі не прадуманы нават прыкладна. І гэта некалькі бянтэжыць: адкуль такая вера на фоне зусім бяздзейнасці? Адкуль такая ўпэўненасць у спалучэнні з абсалютнай некампетэнтнасцю? Напрыклад, чарговы таксіст, мацюкаючыся ў акно на вячэрнія коркі, распавядае, што з амерыканцамі трэба змагацца зараз, а то ўзялі яны моду падкідваць нам у ўраджай мармуровага блашчыцы: бульбачка-то ўся гіне, а мы тут і не здагадваемся, чаму!
Едзеш, у гэты момант глядзіш на мігатлівыя удалечыні крамлёўскія вежы і думаеш: а ці сапраўды гэта тая самая краіна, дзе былі людзі, якія рабілі рэвалюцыю? Яны тут нарадзіліся? Дакладна? Ці нам іх таксама падкінулі?