У той дзень мы з унучкай хадзілі ў парк атракцыёнаў. Накатанай ўдосталь і селі на лавачку перакусіць. Мы з хаты ўзялі з сабой тэрмас з мятным салодкай гарбатай, бутэрброды і шакаладныя цукеркі.
А ў парку вакол кружылі вароны. Яны жудаснаватыя трохі, на самай справе. Асабліва, калі збяруцца зграйкай на дрэве. Мы з Юляй сядзім, п'ем гарбатку і раптам бачым, як побач па асфальце ходзіць варона. Прычым, настойлівая такая. Я пабаялася адагнаць яе, каб не справакаваць. Раптам кінецца на нас, а ў яе когтищи вострыя.
Тут Юля прапанавала яе пачаставаць. Бутэрброды скончыліся, вырашылі цукеркамі падзяліцца. Ўнучка ўзяла шакаладную цукерку, на далоньку паклала і працягнула. А вароне хочацца паласавацца, але страшна. Юля аднесла пачастунак ледзь наводдаль і паклала. Сталі назіраць за рэакцыяй вароны.
А яна то падыдзе, то адбяжыць. Страшна ж. Потым рэзка кінулася, схапіла цукерку і адляцела на бяспечную адлегласць. А цукерка то ў абгортцы. Варона дзюбай некалькі разоў патыкаў, але разгарнуць не змагла. Глядзіць на нас поглядам такім, маўляў, вы дурненькая, ці што. Ўнучка падбегла і цукерку разгарнула. А яна шакаладная, смачная. Варона схапіла яе дзюбай і хутчэй паляцела на дрэва.
А мы сядзім сабе далей, чаек п'ём. Тут прылятаюць адразу дзве вароны і пачынаюць кружыць вакол нас. Юлька смяецца, кажа, маўляў, сябровак сваіх запрасіла на пачастунак. Ну, што рабіць. Ўзялі яшчэ адну цукерку, прадбачліва разгарнулі і на напалову зламалі. Яны салодкае злопае і паляцелі дадому.І што вы думаеце? Праз некаторы час прыляцела зграйка птушак і села непадалёк. Але, цукерак больш не было. Таму пачаставаць было няма чым. Дзіўныя стварэння, усё ж. І як яны адзін аднаму інфармацыю перадаюць, цікава.
Мы дадому прыйшлі і задумаліся. Хутка зіма, птушкам будзе складана здабываць корм. Трэба было б ім дапамагчы. Павесілі за акном невялікую місачку і насыпалі ў яе семечкі, крупы і хлебныя крошкі. Вечарам прыляцелі першыя птушкі госці. Падзяўблі і паляцелі.
Мы кожны дзень напаўнялі кармушку і нават спецыяльна на рынак хадзілі, каб танна оптам купіць семечкі. У нашай «сталовай» карміліся галубы, вераб'і і нават вароны. І толькі синичек не было. Яны ў нашым горадзе рэдка з'яўляюцца.
А тут на ноч з'ехалі ў госці да сяброў і вярнуліся дадому раніцай. Час апоўдні, а мы толькі сняданак рыхтуем. І тут чуем нейкі стук за акном. І зразумець не можам - у чым справа. А стук становіцца ўсё больш настойліва. Юля фіранку адсунула, а за акном варона.
Яна прыляцела семкамі паласавацца, а кармушка то пустая. Мы пачастунак забыліся насыпаць. От птушка і вырашыла нагадаць пра сябе. Я раней чула пра неверагодныя разумовых здольнасцях крумкач. А цяпер дакладна пераканалася - яны вельмі разумныя і кемлівыя птушыныя.
Вы нам вельмі дапаможаце, калі падзяліцеся артыкулам у соцсетях і паставіце лайк. Дзякуй вам за гэта.