Новае расійскае фэнтэзі з літоўскім рэжысёрам, лысым Ярмольнікам і старым сюжэтам
«Жыў-быў на свеце Антон Гарадзецкі» ... Дакладней, Паша (Іван Янкоўскі). Працаваў кур'ерам, дрэнна спаў. Аднойчы паехаў адвозіць чарговы заказ і міжволі стаў сведкам сутычкі дабра са злом. Дакладней - вампіраў са спецыяльным аддзелам «Н» (ад слова «паскуддзе»). Начальнік гэтага засакрэчанага падраздзялення па прозвішчы Гамаюн (Леанід Ярмольнік) распавёў Пашы, што сталіца нашай радзімы проста-такі кішыць істотамі з рускіх народных казак - ад васіліскаў да лесавікоў, - і што задача яго каманды, якая базуецца ў маскоўскім метро, іх кантраляваць. А яшчэ, што Паша - іншы. Дакладней «рубежник», гэта значыць валодае асаблівым нюхам на ўпіраў (менавіта так тут называюць вампіраў, гэта ж не амерыканскае кіно!). Яны, дарэчы, зусім расперазаліся, паднялі з труны свайго тысячагадовага кіраўніка (Міхаіл Еўланаў) і зараз шукаюць яму нявесту. Ёю павінна стаць спявачка Дана (Любоў Аксёнава), яшчэ адна старажытная вампірша (упырша?), Якую Паша бачыў у сне і ў якую закахаўся з першага погляду. І якую толькі ён з усіх людзей можа знайсці раней вампіраў - дзякуючы таму самаму шостаму пачуццю. Увогуле, сардэчна запрашаем у «Начныя вартавыя», хлопчык. Асцярожна, дзверы зачыняюцца, усім выйсці з змроку.
«Начныя вартавыя»: глядзець фільм онлайн
Кажучы пра фільм Эмилиса Веливиса, хочацца называць рэчы сваімі імёнамі: усе гэтыя рубежники, ўпіры, аддзел «Н», раскіданыя па да болю знаёмага сюжэце, рэжуць слых. Амаль гэтак жа моцна, як выразны прыбалтыйскі акцэнт, з якім тут кажуць вампіры. Спроба вось так у лоб падзяліць «добрых» і «дрэнных» на рускіх і нярускіх і ўвязаць ўсё, што адбываецца з фальклорам выглядае непераканаўчай - хутчэй, ужо выдаткі переозвучки або ўплыў літоўскага рэжысёра. Міфалогія «Начных вартай» фармальна вельмі блізкая да міфалогіі «Дазораў», аднак карціне не дастае глыбіні - чорна-белы свет, без адзінай цені. Яе не адкідвае нават нібыта складаная рамантычная лінія з удзелам героя і антигероини, якія пакахалі адзін аднаго за 3 секунды экраннага часу - і назаўжды.
Новае расійскае фэнтэзі на справе не такое ўжо і новае, хоць аўтары старанна спрабуюць здзівіць гледача. Напрыклад, дадаючы старога добрага гумару: тут лясун-Вернік блукае, птушка-Гамаюн насвістывае мелодыю з «Я крочу па Маскве», успамінаюць «Людзей у чорным», але іроніі, а ўжо тым больш самаіроніі, усё роўна замала. Затое ёсць брутальны лысы Ярмольнік, які ходзіць у чорным скураным плашчы (дзеянне адбываецца летам) і ўмее выцягваць уласны вачэй, складаныя дэкарацыі, накшталт люстраной пакоя і вагона метро, пластычны грым Яўланава (тут бледнага вастравухага бландына са поглядам падпаленым) і хіп-хоп саўндтрэк . А яшчэ адносна адкрыты фінал з зачынам на другую частку.
Выглядае ўсё гэта з аднаго боку дорага - агенты аддзела «Н» ўзброены да зубоў і прыгожа змагаюцца з страката размаляванымі злыднямі ў запаволенай здымцы. З іншага - другаснае, нават для такога неасвоенага айчынным кінематографам жанру як фэнтэзі. Нібы які набіў аскому від на Маскву-Сіці (так, тут ён таксама прысутнічае), зменлівы фонам у кожным другім расійскім фільме. Радуе адно: у якія-то павекі наша кіно капіюе само сябе, а не замежнае.