Адзін з самых яркіх мультфільмаў савецкага часу - Кацяня па імі Гаў. У ім было ўсё, што трэба для кахання і любові: мілыя вобразы Гава і Шарыка - па сутнасці прадстаўнікі дзяцей. Персанажы Ката і Старога Сабаку - гэта умудроныя жыццём дарослыя, якія як быццам неахвотна, але ўсё ж даюць жыццёвыя парады дзецям. У мультфільме была дабрыня, востры і бліскучы гумар.
Да таго часу, пакуль стваральнікам не прыйшло ў галаву ўсё сапсаваць.
На працягу 4 серый мы назіраем кароткія гісторыі: некаторыя з лёгкім налётам суму і меланхоліі (пра адлюстраванне Месяца), некаторыя - проста смешныя (эпізоды з «давай баяцца разам» і «катлетай»). Але назіраць за гэтым весела і цікава. А яшчэ ў мульціку ёсць свая філасофія.
Але тое, што стваральнікі паказалі ў пятай серыі - нікуды не падыходзіць, і выглядае як нешта чужароднае і недаравальна няправільнае.
Вось іх свет: ўтульны дворык старога дома, акружанага навісае шматпавярхоўкамі, якія хочуць выціснуць усё простае і самабытнае.
Двор дома відавочна жылы: у будкі пса - заўсёды кубак для вады, а сам ахоўнік грызе костачкі. На талерцы у шчанюка на ганку - сасіска, часам перападаюцца і катлеткі. У двары таксама ўсё прыкметы «абжытага» месцы: кастры, разважаныя бялізну, ды і ў доме чыста. Гэта значыць напэўна тут нехта жыве. І такая карціна - на працягу ўсіх чатырох серый. Але не ў пятым эпізодзе!
Нагадваем: у гэтай серыі усё сумна: зіма-холаду, плюс яшчэ высвятляецца што ўвесь гэты час у гэтых жывёл не было «гаспадар» (яны і словы-то такога не ведаюць), і кацяня са шчанюком адпраўляюцца на пошукі тых, хто б іх прытуліў. У канцы яны сустракаюць гарадскіх хлопчыка і дзяўчынку, якія і сталі іх новымі гаспадарамі.
То бок вось так лёгка, адной серыяй стваральнікі разбурылі звыклы утульны свет, які вымалёўваецца раней з такой клопатам і любоўю перакрэсліваючы ўсю гісторыю персанажаў.
Так, можна сказаць, што старыя гаспадары з састарэлага дома здаліся, пераехаўшы ў шматпавярхоўкі, і кінулі сваіх падапечных. Але ні кацяня ні шчанюк ў гэтай серыі наогул не ведаюць пра тое, што ў іх могуць быць гаспадары! А хто ім, блін, тады падганяў сасіскі і катлеты? Якія дзеці бегалі гуляючы ў шарык? Хто даў імя шчанюку і апранаў наморднік старому сабаку?
Ну добра. Хай кінулі іх. Жыццё наогул уся такая жорсткая і непрадказальная.
Але гэта дзіцячы мультык з велізарным патэнцыялам, у якім можна было расказаць яшчэ не адну гісторыю. А з такім фіналам - всё! Няма астраўка утульнасці, ёсць толькі кацяня і шчанюк, якія жывуць у розных кватэрах. І яшчэ Чорны Кот, які зазірае з зайздрасцю ім у вокны. Ужо гэты Кот дакладна не заслужыў такой долі!
Вынік: я асабіста лічу што апошняя серыя - гэта нейкая прыхамаць, якая авалодала стваральнікамі, і яны пайшлі на падставе ў свайго імгненнага настроения.Да, я чытаў Вікіпедыю і гісторыю мультыка: памёр рэжысёр мультыка, Леў Атаманаў, і гэта своеасаблівая даніна памяці. Ды і яшчэ аўтары, напэўна адчувалі хуткія перамены ў грамадстве (серыя створана ўжо ў васьмідзесятых).
Але ж, як той казаў, show must go on! І было б лепш ушанаваць памяць проста працягнуўшы гісторыю ў першапачаткова зададзеным рэчышчы.