Любы з акцёраў лёгка мог бы стаць прэзідэнтам краіны. Нават выканаўца, які сыграў галоўнага героя з непрыстойным імем.
Тата-тата тататата-та!
Вядома, людзі майго пакалення і старэй даведаліся уступную мелодыю галоўнага серыяла дзевяностых. Яго пачалі паказваць у Расіі з дзвесце семнаццатай серыі, і гэтага ніхто не заўважыў.
Над імем яго галоўнага героя смяяліся дзеці. Ва ўсіх акцёраў былі адабраны амерыканскія пашпарта, і толькі адной Робін Райт ўдалося збегчы ў вялікае кіно ў «Форэст Гамп». Назва серыяла стала намінальным.
«Санта-Барбара». Як шмат у гэтым гуку ...
Памятаю, як мы смяяліся над нашым таварышам. Мы сядзелі шумлівым кагалам ў двары, калі ён задуменна вымавіў:
- Сісі ...
- Дзе? - ўспудзіліся ўсё.
- Сісі Кэпфелл ў мінулым серыі ...
Калі я правільна памятаю, з ім не размаўлялі тры дні. Таварыша выратавала толькі тое, што ў той дзень з намі не было нашага местачковага завадатара па мянушцы Бакляк. У свае дзевятнаццаць ён лічыўся па нашых мерках пажылым. Поглядам Бакляк ўмеў спыняць трамваі.
Папулярнасць «Санта-Барбары» у тыя гады быў шалёны. Любы з акцёраў лёгка мог бы стаць прэзідэнтам краіны. Нават выканаўца, які сыграў галоўнага героя з непрыстойным імем.
У адзін з летніх вечароў наша банда на чале з Бакляком як заўсёды тырчала ў двары. Праз расчыненыя вокны зайграла знаёмая да аскомы мелодыя. З усіх вокнаў, нават з паддашкавага.
- Глядзіце-глядзіце, - шапнуў нехта, - зараз пачнецца.
І, сапраўды, пачалося. Бадзёрай рыссю двор перасекла дзевяностагадовая бабулька Міхайлаўна. Алкаголік Малышкін адмовіўся ад чаркі і схаваўся ў пад'ездзе. Маладая матуля энергічна штурхала перад сабой калыску. Прычым за некалькі метраў наперад яе на кривеньких ножках бег грудничок. З апорнага пункта выйшаў участковы. Дзелавіта замкнуў дзверы, азірнуўся і, падскакваючы паскакаў прэч.
- А гэты-то чаго?
- У іх там у апорным пункце тэлевізар зламаўся.
Кот імкліва заскочыў на падваконнік першага паверха. На дах спланавала зграя галубоў - туды, да адкрытага паддашкавага вакна.
- Ты куды? - раптам у нейкім адчаі закрычаў маленькі Толік.
Мы ўсе азірнуліся. Бакляк паспеў адысці ад нас на прыстойнае адлегласці. Толік паклікаў яго ўжо ў арэляў.
- Ты куды? - сінхронна прапішчалі мы ўсе.
- Я ... гэта ... там ... у мяне ... Мы першы раз бачылі, каб Бакляк заікаўся. - Мне там, пацаны, гэта ... матацыкл трэба чыніць!
Ён няёмка развітаўся, здаецца, зрабіўшы нам піянерскае прывітанне, і хутка пайшоў, ледзь не збіваючыся на бег.
Мы пераглянуліся. Усе ведалі, што Бакляк прадаў матацыкл тыдзень таму.