Яны беглі лыжны крос практычна ўдваіх: даўганогая Светка Седокова і невысокі, але даволі складаны Машка, якую фізкультурнік Іван Паўлавіч часам жартам называў «Маша - надзея наша".
Па праўдзе кажучы, надзеі Маша падавала толькі ўзімку, калі ўся школа ўставала падчас урокаў фізкультуры на лыжы. У кіданні мяча, у падцягванне, нават ва ўсімі каханым баскетболе Машы атрымоўвалася замацавацца дзесьці крыху вышэй сярэдзіны, гэта значыць на «четвёрочку».
Праўда, было яшчэ адно практыкаванне, у якім прысадзістая Маша лёгка пераўзыходзіла нават хлопчыкаў - скачок праз «казла». Гэтыя скачкі прыводзілі ў здзіўленне ўвесь восьмы клас. Сам настаўнік фізкультуры пільна сачыў за тым момантам, калі Машка выконвала гэты нескладаны нарматыў. Вось яна падбягае да трамплінам, адштурхваецца ад яго і ...
Іван Паўлавіч паспяваў заўважыць толькі абутыя ў белыя з сінім красоўкі ногі, якія ў патрэбны момант ўтваралі акуратны кут у сто восемдзесят градусаў, ствараючы ўражанне расхінаецца ва ўвесь абсяг дзверы. Далей фізкультурніка даводзілася ўбачыць, а дакладней - пачуць, толькі лёгкае судотык ног са спартовым матам, якое даносілася ўжо з другога боку гімнастычнага снарада, які стаяў на чатырох апорах.
І ўсё! Скачок кожны раз выконваўся дакладна і прыгожа. Іван Паўлавіч нават сказаў бы «хупава». Аднак дамагчыся гэтага вытанчанасці не маглі ні хлопцы, якія пасля скачка з шумам прызямляліся на тоўсты мат ўсёй сваёй масай, ні высачэзная і даўганогая Седокова.
Апошняя з «казлом» вельмі нават сябравала, але так прыгожа эстэтычна скокнуць, ды каб потым яшчэ і рукі плаўна самі сабой падняліся ўверх, нібы лебядзіныя крылы - гэтага ёй не ўдавалася нават пасля дадатковай гадзінны трэніроўкі ў спартзале. Больш за тое, часам Светка замест таго, каб з лёгкасцю перемахнуть праз «казла», адштурхнуўшыся ад трампліна, садзілася на яго верхам. Гэта нязменна выклікала шквал эмоцый і рогату, таму, каб як мага радзей трапляць у няёмкае становішча, рослая дзяўчына старалася займацца ў спартзале дадаткова, застаючыся часам пасля ўрокаў на дадатковы гадзіну. Трэніравацца больш Іван Паўлавіч не тое каб не рэкамендаваў - ён проста не дазваляў гэтага рабіць, баючыся за неакрэплыя падлеткавыя арганізмы.
Некаторым вучням толькі варта было даць волю - і яны б «завісалі» ў спартзале гадзінамі. Але Іван Паўлавіч выдатна ведаў, што гэта можа скончыцца расцягнутымі звязкамі і перетруженными цягліцамі. Таму для дадатковых заняткаў спартзалу адкрываўся строга ў 16.00 - і толькі на адну гадзіну. Акрамя таго, школа была не спартовая, а самая звычайная, агульнаадукацыйная, таму Іван Паўлавіч не лічыў патрэбным патрабаваць ад сваіх падапечных зааблочна высокіх вынікаў. Для гэтага, як ён небеспадстаўна меркаваў, былі школы Алімпійскага рэзерву.
Машка з'явілася на дадатковых занятках ўсяго адзін раз. Прагаварыўся хвілін дзесяць у распранальні з сяброўкамі, яна тым самым скараціла сабе працягласць не ўключанай у расклад урокаў трэніроўкі. Разміналася ў зале яна нядоўга. Размінка складалася з прысяданняў і расцягу ікроножных цягліц, ды спробаў падцягнуцца на шведскай сценцы.
Падцягвання гэтыя, як і меркавала сама Машка, не толькі не далі хоць якіх-небудзь вынікаў, але і не прынеслі ніякага задавальнення. Таму, пасядзеўшы нядоўга на доўгай сіняй лаўцы, яна падцягнула да «казлу», які самотна стаяў недалёка ад брусоў, чорны грувасткі трамплін і зрабіла некалькі скачкоў, неаспрэчная элегантнасць якіх прымусіла на нейкі час замаўчаць якія знаходзіліся ў зале аднакласнікаў. Затым, адвёў трамплін на ранейшае месца, Машка, да якой даносіліся захопленыя воклічы хлапчукоў і дзяўчынак, якія гавораць шэптам, пакінула залу.
Больш на дадатковых занятках па фізкультуры яе ніхто не бачыў. Ды і што было без толку хадзіць і выконваць тое, што і без дадатковых намаганняў давалася, нібы само сабой? А тое, што не давалася, выпраўляць Машка не збіралася. Такi ўжо ў яе быў характар: яна лічыла, што дадзенае ад прыроды - гэта было як бы яе асабістай уласнасцю. А ўжо тое, што не дадзена - значыць, ёй гэта проста не трэба. Дык чаго ж губляць час ды здзекавацца над целам? Не дадзена - і не дадзена. І баста!
* * *
- Лыжню! - раз-пораз чуліся выкрыкі з лыжнай трасы, дзе была дыстанцыя, якую праходзілі хлопчыкі. Машка лыжню не прасіла, таму што Седокова была досыць далёка ад яе. Астатнія аднакласніцы безнадзейна адсталі ад двух першынстваў лыжніц.
Хоць Светкина сіняя куртка маячыла наперадзе дзесьці метрах у пятнаццаці, Машка здавацца не збіралася. Адлегласць паміж імі тое скарачалася, то ізноў павялічвалася. З боку гэтыя гонкі былі падобныя на дзіцячую гульню пад назвай «злавіла - не поймаешь».
- Ну куды ж ты, мілая? - са злосцю пыталася Машка даўганогую бегуны Светку, звяртаючыся на вельмі паважнай адлегласці да Седокова, ведаючы, што тая яе ні за што не пачуе.
Пасля такіх асабіста «подстёгиваний» Машке і напраўду ўдавалася ненадоўга наблізіцца да суперніцы, але праходзіла адна-дзве хвіліны - і адлегласць вярталася на ранейшы ўзровень. Светка бегла лёгка, яна ні разу не азірнулася на Машку. Ах, як Машка хацела вось так жа спакойна і ўпэўнена прайсці ўсю дыстанцыю, ні разу не азірнуўшыся назад! Не азірнуўшыся, ведаючы, што роўных саперніц ёй проста няма!
Самай Машке гонка давалася цяжкавата. Пастаянна збівалася дыханне, ногі часам праязджалі не тое адлегласць, на якое разлічвала юная лыжніца, а ўсё таму, што яна даволі часта няправільна адштурхваюцца палкамі. Але Машка была упартай, і, па ўсёй бачнасці, менавіта гэта ўпартасць і выбаўляла яе на лыжнай трасе.
Гэта былі не скачкі праз «казла» ў спартыўнай зале, дзе ўсё атрымлівалася само сабой. Тут, калі б Машка нават вельмі захацела, «само сабой» у яе нічога не атрымалася. Таму злосць, якая не-не, ды і злётала з вуснаў, нібы падштурхоўвала яе, таму Машка перыядычна абганяла нібы саму сябе.
Яна паставіла сабе мэту: прыйсці да фінішу другой, раз ужо першае месца было нібы наканаванае для Седокова. Другі, і толькі другі! Гэта стала яе стымулам на ўвесь час, пакуль працягваліся спаборніцтвы. І яна прыйшла, адарваўшыся ад Светка на дзесяць з невялікім метраў і паказаўшы разрыў ў часе ў тры цэлых, сем дзесятых секунды.
Каму дасталося трэцяе месца, Машка ў той дзень нават не пацікавілася, а даведалася пра гэта толькі са школьнай радыёперадачы на наступную раніцу. Зрэшты, барацьбы за трэцяе месца, як такой, не было, таму што астатнія дзяўчынкі, літаральна з першых хвілін страцілі надзею дагнаць Светку з Машко, даволі доўга бязвольна ехалі ці ледзь ні цэлай натоўпам. І толькі потым трохі вырваўся наперад астатніх Вольга Гуреенко стала ўладальніцай дыплома III ступені.
Працяг будзе…
Аўтар - Магдаліна Грос
Крыніца - ШколаЖизни.ру