25 чэрвеня 1941 года, хто выходзіў з акружэння чырвонаармейцы ў рукапашнай сутычцы знішчылі асабісты склад двух нямецкіх батарэй.
У першыя дні вайны на войскі 4-й арміі Заходняга фронту прыйшоўся галоўны ўдар нямецкіх злучэнняў групы армій Цэнтр. Тым не менш, 75-я дывізія генерала С.І. Недвигина, якая ўваходзіла ў склад 28-га корпуса гэтай арміі, наносіла адчувальныя ўдары па варожых камунікацыях, бесперапынку контратакаваць. Іх высокая актыўнасць прымусіла германскае камандаванне выказаць здагадку, што тут дзейнічае буйная групоўка савецкіх войскаў.
Нягледзячы на асобныя поспехі 75-й стралковай дывізіі, агульнае становішча 4-й арміі, асабліва на правым флангу, аказалася крытычным.
Па сведчанні камісара дывізіі, палкоўніка І.С. Ткачэнка, у ноч з 26 на 27 чэрвеня дывізія была цалкам акружаная. 28 чэрвеня 75-я стралковая дывізія, выдаткаваўшы боепрыпасы, па ініцыятыве С. І. Недвигина пачатку адыход да Пінска.
А за тры дні да гэтага, 24 чэрвеня, адзін з батальёнаў апынуўся адрэзаным ад астатніх сіл дывізіі ў раёне мястэчка Маларыта Брэсцкай вобласці. Боепрыпасы былі на зыходзе. Зразумеўшы, што дапамогі чакаць няма адкуль, чырвонаармейцы вырашылі прарывацца ў паўднёвым кірунку.
Аднак усе шляхі адыходу былі перахопленыя немцамі, а на пануючай вышыні стаялі дзве нямецкіх артылерыйскіх батарэі, якія належаць 267 пяхотнай дывізіі вермахта, якія трымалі пад прыцэлам ўсю акругу.
Засяродзіўшыся ў лесе ва ўрочышчы Вішанька, што паміж Маларытай і Мельнік, байцы вырашылі дачакацца цемры і, ўтойліва падабраўшыся да пагорка, переколоть нямецкіх артылерыстаў штыкамі. Пажылы правадыр з ліку мясцовых жыхароў паспяхова правёў байцоў праз балота да занятай немцамі вышыні.
«Вечарам 25 чэрвеня, 1941, вораг прарваў абарону, накіроўваючыся ў Mielniki і на шляху сустрэў дзве артылерыйскія батарэі належаць 267 пяхотнай дывізіі вермахта. Асабісты склад батарэй быў амаль цалкам знішчаны. Прычым на некаторых целах потым налічылі да 17 штыкавых ран. Вёска Mielniki была акружаная і такое становішча захоўвалася на працягу 36 гадзін ... »(з зводкі германскага камандавання)
Разведчыкі бясшумна знялі вартавых, і батальён нечакана для немцаў ударыў па батарэі з тыле. У лічаныя секунды на вышыні не засталося ў жывых ніводнага немца, але некаторыя з іх паспелі адкрыць стральбу. Камандаванне які знаходзіўся непадалёк 465-га нямецкага пяхотнага палка, пачуўшы страляніну, паспрабавала звязацца з артылерыстам па рацыі, але не атрымаўшы адказу, пасадзіла салдат на грузавікі і адправіла іх на падмогу артылерыстам. Якая прыбыла падмога заспела толькі трупы кананіраў і гарматы са знятымі замкамі. Асабісты склад батарэй быў амаль цалкам знішчаны. Прычым на некаторых целах потым налічылі да 17 штыкавых ран.
Тады немцы кінуліся ў пагоню. Нашы да таго часу паспелі паглыбіцца ў лес. Сабраўшы ўсе патроны і перадаўшы іх некалькім лепшым стрэлках, байцы сталі адыходзіць, пакінуўшы снайпераў у якасці заслону. Ледзь немцы паглыбіліся ў лес, як сярод іх пачаліся страты. 75 чалавек было забіта, яшчэ 20 зніклі без вестак.
Успамінае намеснік палітрука 2-га стралковага батальёна 34-га стралковага палка Мікалай Сяргеевіч Марычев:
«... 2-й батальён пад камандаваннем маёра Ёгліі Юрыя Маркавіча апынуўшыся адарваным ад іншых падраздзяленняў, рухаўся самастойна па нямецкіх тылах. На досвітку 26 чэрвеня 1941 годы байцы батальёна знайшлі каля вёскі Хаціслаў фашыстаў, якія размясціліся на адпачынак каля могілак. Ўдар па ворагу быў нечаканым. У кароткім, даходзіў да рукапашнай сутычкі баі, было знішчана да 300 варожых салдат і афіцэраў. У гэтым баі, быўшы неаднаразова паранены, камандзір батальёна Ёгліі працягваў кіраваць боем да поўнага пакідання яго сіл. У гэтым баі смерцю храбрых, па праўдзе смерцю героя упаў камбат маёр Ёгліі Юрый Марковіч »
Бліжэй да поўдня пакінутыя ў жывых байцы групамі і паасобку сышлі ў бок украінскіх Тура і Забалаць. Мясцовыя жыхары пахавалі загінуўшых. Неўзабаве фашысты, так і не дагнаўшы нашых пяхотнікаў, вярнуліся ў вёску Мельнікі і жорстка адпомсцілі за напад. Нічога лепшага не знайшлі ад бяссільнай злосці, 25 мясцовых жыхароў расстралялі, а 15 адправілі ў канцлагер у Бяла-Падляску.
У памяць пра тыя падзеі на месцы баёў насыпаны Курган Славы. На памятнай дошцы высечаны тэкст: «25 чэрвеня 1941 года воіны 75-й стралковай дывізіі ў няроўным баі знішчылі каля трохсот гітлераўцаў».
«... Усё гэта ляжа на плечы Рускага народа. Бо Рускі народ - вялікі народ! Рускі народ - гэта добры народ! У Рускага народа, сярод усіх народаў, найбольшую цярпенне! У Рускага народа - ясны розум. Ён як бы народжаны дапамагаць іншым нацыям! Рускаму народу ўласцівая вялікая смеласць, асабліва ў цяжкія часы, у небяспечныя часы. Ён ініцыятыўны. У яго - ўстойлівы характар. Ён летуценны народ. У яго ёсць мэта. Таму яму і цяжэй, чым іншых нацый. На яго можна пакласціся ў любой бядзе. Рускі народ неодолим, невычэрпны! » І.У.Сталін.