Сёння двум супрацоўнікам Onliner вярнулі тэхніку і тэлефоны, якія забралі 11 кастрычніка. Трымаючы ў руках каханы «айфон» ў звыклым для рукі чахле, я спрабую перавярнуць старонку, але яна не пераварочваецца. Хочаце даведацца, чаму вярнулі?
Не спяшаецеся вінаваціць мяне ў няўдзячнасці - маўляў, сказаў бы дзякуй, што ветліва вярнулі. Я памятаю, што за мінулыя амаль тры месяцы здарыліся і больш жорсткія затрымання, і непапраўныя гісторыі. Але застаюся верны адным прынцыпе: нельга змешваць адно з іншым, дазваляючы старому абсурду і эмоцыям замяшчацца новымі, больш глыбокімі. «Дзякуй, што не збілі» - гэта не апраўданне. Гэта важна памятаць заўсёды.
Нагадаю нашы акалічнасці: 11 кастрычніка ў самым пачатку чарговы нядзельнай кампаніі каля гасцініцы «Планета» траіх дарослых журналістаў Onliner (фатографа Аляксандра Ружечка, відэажурналістам Аляксея Носава і мяне) затрымалі дарослыя мужчыны ў чорнай вопратцы з надпісам «АМАП» на спіне. То бок, гэта не было падобна на гульню. Мы дзейнічалі па правілах, якія дзяржава прад'явіла да нас да таго (усе знешнія абазначэння, редзадания, дыстанцыі). А мужыкі з надпісам «АМАП» дзейнічалі не па правілах: яны адразу падышлі да нас і са словамі: «Гэтага бярэм» - адвялі за локці ў «нехарактэрны» бус ( «Газэль»). Гэта факт.
Спачатку нас адвезлі з іншымі затрыманымі людзьмі ў адно РУУС, потым журналісты адправіліся па звыклым маршруце ў Кастрычніцкае РУУС. Чаму, як вам здаецца? Таму што быў кастрычнік, што ж вы такія Непанятлівы.
Там мы сустрэлі яшчэ тузін калег з іншых СМІ. Некаторыя выйшлі раней, іншыя - пазней, у залежнасці ад прыналежнасці. Так дзяржава ўвяла ў свае правілы раней не абвешчанай падпункты да свайго парушэння закона.
Апісваць 10-й гадзіне сядзення ў актавай зале пад поглядамі дзясятка былых кіраўнікоў РУУС (глядзелі са сцяны, спадзяюся, некаторым было сорамна) і дзеючых міліцыянтаў (кантралявалі нас з-за стала) няма патрэбы. Там уся палітра, як і ў любой папуляцыі: ад спагады да строгай, паказальнай выхаваўчая. Афіцыйна гэта назвалі праверкай дакументаў.
Пасля «праверкі» і невялікай спрэчкі на тэму «мы не сілавікі, а праваахоўнікі, ня мы сюды вас прывозілі, мы ловім злачынцаў» усё скончылася індывідуальным афармленнем для кожнага. Мяне ўчастковы ў кабінеце каля паўночы весела спытаў, чаго я такі сумны. А я не сумаваў - я спачуваў.
Потым лейтэнант дастаў нейкія паказанні сведак неіснуючага чалавека і старанна (каб пачуццё віны ў свядомасці не дало слабіны, але яно абавязкова дасць у будучыні) зрабіў сваю працу, напісаўшы пратакол з дзічынай. Так дзяржава зноў парушыла нашы дамоўленасці - замест абароны яно напала на мае права. Яго можна было б асудзіць па артыкуле 23.4 за непадпарадкаванне, але асудзілі нас.
У якасці гарантыі яўкі ў суд забралі тэлефон, у фатографа - фотаапарат, у «видеоНосова» - камеру.
Суда не было. Спачатку справы не дайшлі, потым суддзя вярнуў у РУУС усё на дапрацоўку, а адказныя за гэтую дапрацоўку забілі на яе (не магу назваць прычыны).
У пачатку снежня скончыліся два месяцы, адведзеныя сіле адміністрацыйнай адказнасці. Але замест прадастаўлення нашых рэчаў нам сказалі ў РУУС: «У нас ведаеце колькі папер / спраў? Чакайце ». Ці ёсць законныя тэрміны для чаканні? Напэўна, не. Чакаць можна 26 гадоў.
Зноў у суд - дайце паперу.
Адказваюць: справа ў РУУС.
Сёння на дапамогу прыйшлі звычайныя хлопцы з канцылярыі суда, аформіўшы за 10 хвілін копію пастановы. У ім шыфроўка: адчапіцеся ад нармальных людзей, тэрміны ўсе ўжо выйшлі.
Некалькі гадзін таму ў Кастрычніцкім РУУС нам ветліва ўсё вярнулі. Усім, акрамя Лёшы Носава, справа якога наогул да суду не дайшло і дзе-то сярод «кучы папер».
Добры пачатак года адзінства? Можна было б так вырашыць, але я схадзіў на суд над сваім добрым сябрам, які ўчора вырашыў выпіць гарбаты з піцай на Ложынскай. Вы бачылі: да іх прыехаў нехта ў цывільным адзенні і пад лозунгам нейкі барацьбы за незалежнасць здзейсніў гвалтоўны акт народнага адзінства. 10 сутак.
Любімы (там сямейныя фоткі) тэлефон вярнулі, а асадак застаўся, як пасля покера з мухлевщиком.
Тым часам
Кіраўнік разгромленага «Прэс-клуба» Юлія Слуцкая ў камеры мае магчымасць глядзець за працай сваіх калег з БТ. Фармальна ёй (і астатнім менеджэрам клуба) прад'яўлена абвінавачванне, якое тычыцца нявыплаты падаткаў. Сёння родныя затрыманых ўнеслі 109 769 рублёў 58 капеек прад'яўленага шкоды, спадзеючыся на тое, што гэта дапаможа змяніць меру стрымання і зняць арышт з рахункаў «Прэс-клуба».
З 19 лістапада на Валадарскага сядзіць журналіст Tut.by Кацярына Барысевіч, якая высветліла, што ў аналізах Рамана Бандарэнка не ўтрымлівалася алкаголю. Нават сям'я хлопца не была супраць, але тут дзяржаве здаецца, што права на таямніцу парушаныя.
Усяго за год здарылася 480 затрыманняў журналістаў. 480.
Наш канал у Telegram. Далучайцеся!
Ёсць пра што рассказать? Пішыце ў наш Telegram-бот. Гэта ананімна і хутка