Я гатовы распавесці вам страшную праўду пра шапаголікаў-мужыкоў ...
Я не ведаю, хто прыдумаў гарадскую легенду пра жанчын-шапаголікаў, якія ў любой краме губляюць волю. Па маёй (кароткай, праўда) выбарцы гэтага не відаць. Наадварот, я гатовы распавесці вам страшную праўду пра шапаголікаў-мужыкоў. Калі за прадуктамі ходзіць мой тата, яго метад пакупак нагадвае дывановую бамбёжку. Нават у часы савецкага дэфіцыту яму ўдавалася скупляць падлогу-крамы. Яшчэ з дзяцінства памятаю, з якой трывогай мама ў такія дні чакала яго каля акна.
- Ну, так я і ведала, зноў!
Мы з братам беглі глядзець.
Па вуліцы ішла жывая ілюстрацыя з паэмы Маякоўскага пра Пецю: "Сам сабе пад вечар у дом сто пакетаў нёс з цяжкасцю, а за татам, адзін за адным, сто кошыкаў нясе прыслуга».
Толькі за тым выключэннем, што прыслугі ў нас, вядома, не было, і сто кошыкаў таксама нёс тата. Праз пяць хвілін у пярэднім пакоі наступаў судны дзень.
- Витенька, навошта ты купіў гэтую швабру ?! - Крычала мама.
Маму можна зразумець. Яна-то як раз здзяйсняе пакупкі з дакладнасцю ювеліра. У яе ўсё хады запісаныя, і, калі спіс з дзесяці пунктаў, то ніякая адзінаццатая ерась туды не проберется.
- Витенька, ты непапраўны.
Витенька сапраўды непапраўны. Таму што гэта не дурнота, а радавы праклён. Такім жа быў дзед. Дзед хадзіў у краму з авоськай. Усе прадаўшчыцы ў акрузе яго любілі. Ён не крыўдзіў нікога, нават галантарэю, у якой разбіраўся дрэнна. З яго авоські вечна нешта тырчала. Аднойчы з яго авоські тырчала швабра.
- Феденька, навошта ты купіў гэтую швабру ?! - Усклікнула бабуля.
- Ты разумееш, у нас антрэсоль доўгая, а старая швабра кароткая - да маіх валёнак ня дастае.
Вось чаму мой тата прыцягнуў тады гэты злашчасны швабру. Гэта наш сямейны незачынены гештальт па мужчынскай лініі. Жонка мая па частцы пакупак дасць фору маёй маме. Гэта чысты снайпер. Аднойчы яна пайшла за пакетам малака і вярнулася з пакетам малака. А я...
Аднойчы я вярнуўся з крамы з трыма торбамі. Мяне не выратавала нават тое, што астатнія пяць торб я да часу схаваў у міжкватэрныя холе.
- Олеженька, навошта ты купіў гэтую швабру ?! - усклікнула жонка. Я адкрыў было рот. - У нас нават антрэсолі няма!
У свой час мая мама прадбачліва распавяла нявестцы злавеснае паданне нашай сям'і.