Я нарадзіўся ў горадзе Макееўка каля Данецка, але лічу сябе карэнным дончанином, таму што ўсе мае продкі (у пятым пакаленні) адтуль.
Па адукацыі я інжынер ў галіне тэлекамунікацый, таму што мой бацька працаваў у гэтай галіне. Тады яшчэ я не ведаў, чым буду займацца. Але калі вучыўся на трэцім курсе, летам пайшоў працаваць бармэнам. Агульнахарч зацягвае - мне падабалася мець зносіны з людзьмі, пазнаваць нешта новае. Бо быць бармэнам - гэта як быць лекарам ці псіхолагам, счытвальныя настрой госця і спрабуеш яму чымсьці дапамагчы.
Спачатку я працаваў бармэнам у рэстаране. У іх жа стаў бар-мэнэджарам, а потым памочнікам дырэктара. Пазней зьехаў у Крым, дзе таксама паспеў папрацаваць бармэнам, але там мне не вельмі падабаўся сэрвіс, таму я затрымаўся ненадоўга.
Спачатку я вярнуўся ў Данецк, але ўсё ж зразумеў, што трэба з'язджаць куды-то яшчэ. Тады я выбіраў паміж Кіевам і Масквой, але зразумеў, што Масква мне бліжэй.
У Маскве я адразу пайшоў працаваць афіцыянтам, таму што гэта чаявыя - хуткія грошы. У майго былога кіраўніка быў бар на Мічурынск праспекце, куды я і ўладкаваўся.
Потым я два гады працаваў у яго ў стейк-хаўс «Рыбы няма» Аркадзя Новікава, там адбылося больш блізкае знаёмства з віном. Вядома, пакуль я працаваў бармэнам, я нешта пачынаў вывучаць, мне было цікава, але тады гэта было вельмі павярхоўна. Пасля я уладкаваўся ў вінны бар Blush на «Сухараўскай», у Даев завулку, дзе прапрацаваў два з паловай гады. Прыйшоў туды афіцыянтам, але мне прапанавалі прайсці навучанне ў школе віна «Энотрия», вядома, я пагадзіўся. Гэта было цікава, але няпроста. Я вучыўся на вячэрнім курсе, у цэлым ён нічым не адрозніваецца ад прафесійнага, акрамя таго, што ты вучышся тры дні на тыдзень, а не пяць. Я працаваў у аўторак, чацвер, суботу і нядзелю, а вучыўся ў панядзелак, сераду і пятніцу. Раніцай прачынаўся, сядаў за падручнікі і да вечара ехаў на вучобу. Гэта было рэальна крута, усе чатыры месяцы. Я б нават паўтарыў! Такая колькасць дэгустацый, багацце інфармацыі. Я сістэматызаваў і паглыбляў тыя веды, якія былі, і атрымліваў новыя. Пасля заканчэння курсаў я зразумеў, што гэта быў усяго толькі падмурак (так нам і казалі ў школе), а далей ты ўжо выбіраеш свой вектар і пачынаеш ісці па ім.
Ёсць розныя сомелье. Ёсць тыя, хто ўдзельнічае ў конкурсах, я імі захапляюся. Ёсць сомелье, якія разбіраюцца ў цыгарах, у портвейнах, залежыць ад накіраванасці. Хтосьці больш разбіраецца ў вінах Францыі, хтосьці - у вінах Італіі. Наогул сомелье - гэта дэгустатар. Ты можаш быць сомелье ў мясе, можаш быць сомелье ў парфумерыі. Для сябе я абраў вектар, калі зразумеў, што нядрэнна ведаю айчынныя віна з практычнага пункту гледжання.
Дарэчы, наконт нашых вінаў: хутка мы будзем рабіць вячэру ў Hands з Gunko Winery, гэта вінароб Сяргей Караткоў. Мне вельмі падабаецца іх шардоне - яно элегантнае і глыбокае. З першых нот здаецца, што яно простае, але да яго варта прыслухацца. Таксама ўсе ў захапленні ад яго совиньон Блана. Наогул меркаванні людзей падзяліліся: 75% топіць за совиньон, 25% - за шардоне, але я ўпарта працягваю паўтараць, што трэба браць шардоне, яно цікавей. Гэтыя віны патрапілі ў рэйтынг The Wine Advocate, і на адзін бал больш далі за шардоне.
Яшчэ класныя віна робяць Аляксей Чернега і Віталь Маринчук, яны маюць цудоўны оранж. Тое, што яны рабілі з мушкат, Кокур, асамбляж мушкат ркацители - гэта гармата. Гэта тое, што, мне здаецца, пачатак ўзносіць расійскія віна на новы ўзровень яшчэ да пандэміі і закрытых межаў. Можна смела прапаноўваць людзям гэтыя віна і здзіўляць іх. У іх ёсць нейкая самабытнасць, гісторыя. Гэта тыя віна, якія ты спрабуеш і разумееш, што за іх ты гатовы плаціць грошы. Часам табе кажуць: «Паўтары тысячы рублёў бутэлька», - і ты ў роздумах, а тут у цябе нават сумнення не ўзнікае. Я ўжо маўчу пра топавыя рэчы. Не ведаю, чулі вы ці не, але у 2019 годзе віно Сяргея Бескоровайного кабернэ совиньон рэзерв 2015 года атрымала званне лепшага чырвонага віна краіны на Міжнародным вінным конкурсе імя Льва Галіцына. Гэта стылістыка Тасканы. Я за яго гатовы заплаціць 6 тыс., 7 тыс., Але яго нідзе няма. Калі сказалі, што гэта лепшае віно, яно адразу скончылася.
Атрымліваецца, што з Blush пачалася мая кар'ера сомелье. Але я там працаваў не толькі сомелье. Я пачаў займацца віннай картай, а потым мне прапанавалі заняць пасаду кіраўніка. І кіраўнічы менеджмент забіраў у мяне тады шмат часу. Я паспяваў займацца картай, і вячэрамі, і дэгустацыямі, але менш, чым хацелася б. І калі я зразумеў, што магу паспрабаваць нешта новае, мне паступіла адразу некалькі прапаноў на пасаду кіраўніка сомелье.
Я зрабіў выбар на карысць рэстарана Hands. Нягледзячы на тое што ён зусім нядаўна адкрыўся, тут ужо ёсць свая аўдыторыя. І за паўгода ён стаў папулярным.
Развіваючы думка пра тое, як прыцягнуць людзей і як іх зацікавіць, я разбіў вінную карту на сезоны. Гэта карта, у якой ёсць зіма, вясна, лета і восень. І віна адпавядаюць стылістыцы. Гэта значыць зімовыя віна больш шчыльныя, вясной з'яўляюцца мінеральныя, кветкавыя. Ёсць на халаднаватае вясну. Летнія - лёгкія, гуллівыя. Восеньскія - Піно нуар і аранжавыя віна, каб было адчуванне, як быццам у лес сыходзіш. Мы і падбіралі віна, адштурхваючыся ад гэтага. Тут ёсць амерыканскія віна, ёсць аргентынскія, аўстралійскія, нямецкія, аўстрыйскія і т. Д. Я па-новаму пачаў адчуваць Аўстрыю, Германію, пакуль яшчэ недаацэненыя, мне здаецца, краіны. Цяпер у нас 15 пастаўшчыкоў, і ў мяне ёсць прастора для манэўру. Я прашу іх мяне здзіўляць, яны мяне здзіўляюць. У нашай віннай карце 80 пазіцый вінаў, і я хачу, каб яны ўсе працавалі.
Цяпер мне 27 гадоў, і я б хацеў і далей рэалізоўваць свае ідэі паралельна з заснавальнікам Hands Вячаславам Казаковым.
Я бы сапраўды хацеў адкрыць свой праект, але пакуль я набіраюся вопыту і гляджу, як гэта павінна правільна працаваць.
Фота: прадастаўлена прэс-службай рэстарана Hands