Нават калі на шляху мне яшчэ не раз будзе балюча і горка, я буду дакладна ведаць, што заўтра аднойчы настане ...
88-й, мне два, я жыву ў ваенным гарадку ў Хаимашкере ў Венгрыі. Каля возера Балатон. Тут служыць мой бацька. Але я нічога не ведаю пра гэтыя геаграфічныя кропкі. Мая асабістая геаграфія - гэта кветнік ля пад'езда, дзе можна распасцерці одеялко і гуляць пасочками, дарожка ўздоўж пяціпавярхоўкі, па якой можна ездзіць на трохколавым велосипедике, ды кватэра на трэцім паверсе, дзе жыве мой лепшы сябар Рэнат. Калі нас пакінуць гуляць у адной ложачку і сысці піць гарбату на кухню, то развіццяў падзей два: альбо я обкакаюсь і абмаж аднаго какішамі, альбо ўва мне прачнецца любоў, і я буду абдымаць яго з усім сваім юнацкім запалам. У любым выпадку ваш чай будзе перапынены дзікім ровам - Рэнат пратэстуе супраць какашек і обнимашек з роўнай сілай.
З Венгрыі ў кішэньцы я павязу толькі два ўспаміны: вось мама Ренатика, цётка Нафісы, прыціскае мне да ілба замарожанае мяса. Мне балюча, я раву і скрозь слёзы бачу гэты пакет з ялавічынай.
- Не плач, маленькая, не плач. Дзядзька веласіпедыст ня спецыяльна цябе збіў. Няма чаго па дарозе бегаць, калі дарослыя едуць.
А другое - гэта мамчына твар. Таксама скрозь слёзы. У той раз мяне пакусалі рудыя мурашы, на чый домік я разаслала сваё одеялко з пасочками. Мама нешта кажа, крычыць прама з пятага паверха, а па нагах кідаюцца злосныя казуркі і ніяк не хочуць уцякаць. І нават мой ор Ерыхонскім трубы не даносіць да іх простай ісціны - вам тут не рады ...
***
Вось 97-ы год, тут я пераехала ў Маскву з Сібіры, але без бацькоў. Новая школа, складаныя адносіны, байкот, бойкі ...
Я прыходзіла ў клас, высока задраўшы свой нос, абыякава кідала партфель на парту: бачыла я вас усіх, прыдуркі!
Мама тэлефанавала па міжгародзе і крычала ў слухаўку:
- Ты там як? Як у школе?
- Нармальна. Чацвёрку па рускай атрымала, - бадзёра рапартавалі я.
Ну а што яшчэ сказаць? Мне дрэнна, матуля! Мне тут дзіка страшна кожны дзень ісьці ў гэтае жудасную школу! Я плачу кожную ноч у падушку, каб не хваляваць бабулю і дзядулю! Забяры мяне, калі ласка!
Я не скажу усяго гэтага маме. Я пакладу трубку і пайду вучыць рускую. Або пісаць вершы.
***
2013-ы ... Самы пякуча-балючы. Послеразводный. Бацькі дзяжураць у мяне ў кватэры па чарзе, пакуль, нарэшце, да мяне не даходзіць сэнс таго, што адбываецца:
- З глузду з'ехалі, ці што? Вы што, думаеце, я з акна сигану, як толькі застануся ў кватэры адна? Щаз !!! Я за тры месяцы наперад заплаціла арэнду, так што тры месяцы можаце быць спакойныя!
Бацькі глядзяць недаверліва на мяне, шэрую, схуднеў, мяркуюць варыянты:
- Добра, жартуе накшталт, значыць, можна і праўда па хатах. Зачыняю за імі дзверы, правяраю, ці спіць яшчэ 8-месячны Матвейка, і іду на балкон пакурыць. Доўга-доўга гляджу ўніз з 17-га паверха:
- Цікава, а якое гэта ... Рэзка раблю крок назад. Да ну вас, прыдумаюць жа! Кватэра на тры месяцы. Больш за сто тысяч. На адной толькі сваёй меркантыльнасці магу выжыць ...
***
І вось я ў сваім 2021-м. Азіраюся назад, шастаючы фоткамі, шастаючы ўспамінамі. Кожны раз мне здавалася, што гора бязмерна, як цэлы космас. Кожны раз я не верыла, што для мяне можа наступіць хоць нейкае шчаслівае заўтра. Кожны раз я пакутавала з усёй апантана, на якую была здольная. Шмат плакала. Мала ела. Прашываць чарговы дзень крыжыкам - слава богу, ты скончыўся.
Але гузы на лбе гаіліся.
І мураваныя ўкусы схадзілі.
І школа аднойчы таксама скончылася.
І зараз я нават рада бачыць на вуліцах сваіх былых аднакласнікаў.
І па вясне зноў ускінуцца спадніцы, запульсуюць прызыўна абцасікі па асфальце, і сэрца затреплется і зачырыкала, як чарада вераб'ёў ў кустах, - пара кахаць! Здаецца, пара кахаць!
І я задумаюся аб тым, што нават калі на шляху мне яшчэ не раз будзе балюча і горка, я буду дакладна ведаць, што заўтра аднойчы наступіць. Я буду спыняцца і пытаць сябе: а ўспомніш ты пра гэта праз год? А праз пяць? Праз дзесяць? Як ты думаеш, ці будзе табе так жа балюча або ўсё ў гэтым свеце вядома?
І шчыра адкажу сабе на свае пытанні. З часам у памяці застануцца пожухлые лісточкі адрыўнога календара. Фоткі. Даты. Падзеі. Асобы. Пачуцці. Або нават не пачуцці, а толькі ўспаміны пра іх.
І ты будзеш ісці наперад, з кожным крокам пакідаючы ўсё далей і далей тую дзяўчынку, прыціскаць да шышцы пакет замарожанага мяса, таго падлетка, які піша начамі вершы пра пакуты, тую маладую шалапутную жанчыну, якая стаіць на балконе, глядзіць з 17-га паверха і думае:
- Цікава, а якое гэта?
Ісьці наперад. У шчаслівае заўтра.