Зайздрасці ў вёсцы заўсёды было шмат ...
Цётка Рыта была непрыгожай. Жыла яна ў нашай кватэры. Нікому яна не замінала: ніколі не плакала і не хварэла. Але калі раніцай яна з'яўлялася ў калідоры нашай трохпакаёвай кватэры, раздражняла усіх, нават ката. Кот, дарэчы, часта спаў у яе на грудзях, і яна шчыра верыла, што ён «забірае яе хвароба». Хоць, якую хвароба ў яе трэба было забіраць, мне было незразумела.
Колькі ёй было гадоў, я ў той час не ведаў, спытаць саромеўся (як-то раз я спытаў у адной жанчыны, па-мойму малады, але з залатымі зубамі, як у бабулькі, колькі ёй гадоў. У той вечар я стаяў у куце за непрыстойныя паводзіны).
У цёткі Рыты не было паловы валасоў. Яшчэ да пенсіі яна працавала на будоўлі: выносіла будаўнічы смецце, фарбавала сцены. Аднойчы Пётр Паўлавіч пакінуў адкрытую слоік з фарбай на лясах. Воляю выпадку гэтая ж банка дагадзіла цётцы Рыце ў галаву. Спачатку галаву мылі бензінам. Потым яшчэ чымсьці. У выніку валасы з засохлай на іх фарбай прыйшлося астрыгчы манікюрнымі нажнічкамі. Пагаворваюць, цётка Рыта тады плакала. З тых часоў Пятра Паўлавіча яна называла «Каменем Маленькім». І я не разумеў, чаму толькі за вочы.
Скура яе была падобная на пакамячаную пергамент для выпечкі. Скура мяккая, з валасінкамі, як у мяне, у цёткі адсутнічала. Гэта сапраўды была папера! Я ўсё думаў: «Вось вазьму нажніцы прарэджаная гэтую паперу, пагляджу, што там унутры. Але я чамусьці здагадваўся, што мяне будуць лаяць, і свой план не ажыццявіў.
Што да абавязкаў цёткі Рыты, іх амаль не было. Яна жыла на раскладанцы на кухні. Пад сталом яна паставіла свой куфар: прыцягнула з вёскі, казала мама. Часам на ім спаў кот. У скрыні было поўна скарбаў: каралі з блакітнымі камянямі без аднаго вочка, белыя карункавыя сурвэткі (чамусьці цвёрдыя). Яшчэ было калісьці белую сукенку, у якім цётачка збіралася ісці замуж.
Калі яна распавядала мне сваю гісторыю, я ўяўляў сябе жаніхом, які не дачакаўся сваёй нявесты і прыбег за яе дадому, вынес яе на руках і аднёс у загс. Але справа была так.
У тую раніцу цётка гладзіла сукенку. То самае, карункавая, бел-малочная, як яна сама казала. І глупства нейкая яе адцягнула! Прас застаўся на тканіны - карычневае пляма на падоле.
«Дакладны знак на няшчасце», - падумала тады яшчэ Ритка і ў той дзень з хаты не выйшла.
Яна доўга была ўпэўненая, што зрабіла добра. Але калі ўсе сяброўкі ўжо нарадзілі, зразумела, што яе сурочылі. Зайздрасці ў вёсцы заўсёды было шмат.
З тых часоў цётка Рыта жыла адна. Дзяцей, катоў любіла, трымала скацінку. Калі зусім састарэла, мама прывезла яе сюды, да нас, - старыцца далей.