- Я нарадзіла ня сына, а сабе брата, бацькам яшчэ адно дзіця, - кажа прыгожая маладая жанчына. - У мяне няма матчыных пачуццяў, але я яго люблю ўсёй душой.
Калі Марыне споўнілася 20 гадоў, ёй стала ясна - альбо яна выходзіць замуж і з'язджае далей ад бацькоўскай апекі, альбо кожны яе крок будзе і далей кантралявацца.
Жыццё па плане
Чытайце таксама: Як змянілася школа за апошнія гады: параўноўваем, як было раней, а як цяпер
Адзіная дачка ў мамы і таты, залюбленная, забалованная, яна на самай справе ўсё жыццё жыла па зададзеным графіку. Загаварыла прапановамі яшчэ да года, пайшла ў школу ў 5 гадоў, у 16 ужо вучылася ва ўніверсітэце адразу па дзвюх спецыяльнасцях, ведала чатыры мовы і ў сваім увогуле-то вельмі юным узросце падзарабляла на перспектыўнай пасады.
- Замуж павінна выйсці не пазней 25 гадоў, каб паспець нарадзіць аднаго, а лепш адразу двух дзяцей да 30, - даводзілі Марыне бацькі.
Яе маладога чалавека Сцяпана ў сям'і ўхвалілі. Але самае галоўнае - ён сам быў у поўным захапленні ад прынятага ў іх доме ўкладу. У Марыны не знасіла дах ад кахання, але яе радавала, што ў гэтым пытанні не ўзнікла ніякіх канфліктаў.
Яе бацькі арганізавалі ім вельмі пышнае вяселле. Яны не адзін год збіралі на гэта грошы. Падарылі паездку ў вясельнае падарожжа, уручылі ключы ад новай кватэры і паабяцалі на першую гадавіну прэзентаваць машыну.
Кватэра на адным паверсе
Марыніна мара канчаткова з'ехаць ад хай вельмі любімых, але празмерна клапатлівых мамы і таты не спраўдзілася. Яшчэ на вяселлі яе бацька сказаў:
- А мы таксама вырашылі змяніць жыллёвыя ўмовы і памянялі кватэру на суседнюю з вашай! Будзем жыць на адным паверсе!
Сцяпан шчыра ўзрадаваўся, ён вельмі палюбіў цешчу і цесця. А Марына хоць і адчувала, што гэта няправільна, але пярэчыць не адважылася.
Маладым далі пару месяцаў, каб прывыкнуць да новага статусу. Потым жа ў дзяўчыны паўстала поўнае адчуванне, што яны з бацькамі жывуць не на адным паверсе, а ў адным пакоі.
Мама рыхтавала на ўсіх сняданкі, абеды і вячэры, настойваючы на тым, каб у выходныя ўся сям'я збіралася за сталом. Для таго, каб куды-небудзь з'ехаць, трэба было літаральна адпрасіцца.
Сцяпан квітнеў. У яго была другога склада сям'я і ўпотай ён заўсёды марыў менавіта пра такі адзінстве і клопаце. На тёщиных пірагах ён хутка набраў дзесяць кілаграмаў лішняга вагі.
Цікава: У Юліі Началава ёсць яшчэ і сын, якога нарадзіла сурагатная маці ў таямніцы ад усіх
Марына ж рабіла кар'еру і старалася радзей бываць дома. Яна вельмі любіла сваіх хатніх, але яе не пакідала думка, што кожным яе дзеяннем кіруюць.
Час нараджаць дзіцяці
Чым бліжэй была першая гадавіна вяселля, тым настойлівей бацькі намякалі на ўнука. Падарыўшы на свята абяцаную машыну, яны заявілі, што адмыслова выбралі такую, каб вялікая сям'я змясцілася.
Марына яшчэ не была гатовая да дзяцей. Не, ёй хацелася малых, і яна нават не пярэчыла супраць неабходнасці нарадзіць да 30. Але вось так - па бацькоўскім пстрычцы - не хацелася. А вось Сцяпан з імі пагадзіўся. Год пражылі - пара ўжо пашырыць сям'ю. Тым больш, што бабуля з дзядулем гатовыя ва ўсім дапамагчы.
Калі Марына зацяжарыла, яна вырашыла, што гэта іх шанец аддзяліцца сваёй маладой сям'ёй. Яна нават пару разоў заікнулася аб пераездзе ў іншы раён, дзе былі добрыя садок і школа для будучага дзіцяці.
- Гармоны! - хорам адрэагавала на гэта ўся сям'я. - Народзіш і перадумаеш.
«Мы ўсе ўжо купілі»
Жывот рос, Марына радавалася малышу. За суботнім сняданкам яна сказала, што хоча наведаць дзіцячы краму, паглядзець асартымент, нагледзець калыску і ложачак. Бацькі пераглянуліся.
- Мы хацелі зрабіць сюрпрыз, - усміхаючыся, сказала мама. - Але раз ты сабралася, то раскажам. Мы ўсё ўжо купілі!
Яна ўзяла Марыну за руку і адвяла ў іншы пакой. Там стаялі ўжо сабраная ложачак, ўпакоўка з калыскай і ляжалі пакеты з рэчамі і цацкамі. Усё ў сініх і блакітных танах.
- А раптам гэта дзяўчынка? - спытала Марына.
- Ды ты што, сапраўды хлопчык! - усклікнуў яе тата. - Інакш быць не можа.
У той дзень у яе ўзнікла адчуванне, што бацькі маюць больш правоў на дзіця, чым яна сама, яго маці.
Дзе ж мацярынскі інстынкт
Перад днём родаў усё пайшло не так. Марыне стала дрэнна на працы, яе адвезлі ў радзільню. Калі не апускацца ў дыягназы, то можна сцісла сказаць - з-за яе стану здароўя патрабавалася тэрміновая аперацыя пад агульным наркозам. Марына заснула, а, калі прачнулася, то пазнала, што зараз у яе ёсць сын.
Яна глядзела на дзіця, і не адчувала ніякіх асаблівых пачуццяў. Ну, дзіця, ну, мілы, але дзе ж мацярынскі інстынкт?
Затое ў яе бацькоў энтузіязм біў ключом. Мама выдраць хлоркай абедзве кватэры. Тата накупляў яшчэ рэчаў немаўляці. Сцяпан радаваўся разам з імі.
Чытайце таксама: "Так вазьмі ты яго на рукі, чаго ён орёт ?!" - Чаму немагчыма прывучыць дзіця да рук
- Як вы са стэпаў яго назавеце? - спытала маці Марыну.
- Не ведаю ... - сказала маладая маці.
Вроде в цяжарнасць ёй падабалася імя Максім, а Сцяпану - Сяргей.
- Назавіце вы з татам. Як хочаце.
Бацькі пагаварылі са Сцяпанам і выбралі імя Андрэй. Так хлопчыка і запісалі.
Уцёкі на працу
Марына хадзіла каля яго дома, спрабавала наладзіць грудное гадаванне. Але ў ёй так і не прачнулася тая самая матчына любоў.
Праз пару тыдняў пасля родаў у яе прапала толькі якое з'явілася малако. Ніякія меры не дапамагалі яго аднавіць. Ды Марыне не вельмі таго і хацелася. У першы дзень на сумесі малога па чарзе пакармілі з бутэлечкі ўсе члены сям'і.
Яна назірала, як свецяцца асобы яе бацькоў, калі яны трымаюць на руках ўнука. З ёй такога не адбывалася.
Андрюша ўжо быў амаль месяц, калі Марыне патэлефанавалі з працы і спыталі, ці можа яна выйсці на пару гадзін навучыць новага супрацоўніка.
- Няўжо мяне заменяць? - спалохалася яна. - А раптам пасля дэкрэта я не змагу выйсці на сваю пасаду?
Марына падняла гэтае пытанне на сямейнай радзе.
- Я - пенсіянер, - сказаў яе тата. - Магу займацца унукам.
- Сапраўды, - падтрымала яго мама. - Ёсць такі варыянт. Мне засталося няшмат да пенсіі, аформім водпуск па догляду за дзіцём на мяне. А ты ідзі, працуй. Усё роўна не корміш. З сыходам мы справімся, не перажывай.
«Мой сын не ведае, што я яго маці»
У бліжэйшыя дні Марына вярнулася да сваёй кар'еры. Ложачак і іншыя рэчы Андрюша перавандравалі ў кватэру бацькоў, каб яна магла высыпацца.
Цікава: Спосабы, як адпачыць маме і пры гэтым заняць дзіцяці 2-4 гадоў
Яна працавала так шмат і захоплена, што сваё дзіця бачыла толькі ў выходныя. Яму было добра ў бабулі і дзядулі. Андрюша рос моцным і кемлівым.
Прайшоў практычна год, Марына ўмацавала свае пазіцыі на працы. Упершыню ўзяла адпачынак. Раніцай, праводзіўшы мужа ў офіс, прыйшла да бацькоў. У дзіцячым зэдліку сядзеў румяны малы і нешта балбатаў.
- Мама! - выразна усклікнуў ён.
- Нічога сабе! - ўзрадавалася жанчына. - Ён мяне пазнаў!
- Гэта не табе, - сказаў ёй дзядуля. - Ён даўно нас кліча мамай і татам. Але і для цябе у яго слова ёсць. Андрюш, хто гэта?
- Маина! - заявіў хлопчык.
- А як мы скажам Стёпа?
- Тёпа!
- Бачыш, усіх ведае! - радаваўся Марынін тата.
"Мой сын не ведае, што я яго маці," - мільганула ў яе ў галаве здрадлівая думка.
Вечарам Марына сказала бацькам, што возьме малога спаць да сябе. Яны пярэчылі, але потым пагадзіліся. Але Андрюша гэтая ідэя не спадабалася. Ён плакаў і плакаў, пакуль не дайшоў да задушлівай істэрыкі.
Сярод ночы Марына аднесла яго да дзядулі і бабулі, якія спрасонку нават не зразумелі, што здарылася.
У надзейных рукахРаніцай яна пайшла прагуляцца на фермерскі рынак, купіла садавіны, гародніны, ягад. Прыйшла дадому з вялізнымі сумкамі, палову аднесла ў суседнюю кватэру.
- Дзякуй, канешне, але ў Андрюша на гэтыя ягады алергія, - патлумачыла ёй мама.
- А чаму вы мне пра гэта не казалі? - здзівілася Марына.
- Ды неяк дарэчы не прыйшлося. І навошта наогул сямейныя болькі абмяркоўваць?
- Для таго, што гэта маё дзіця.
- Ну, ты ж ведаеш, што ён у надзейных руках.
Гэта Марына і праўда ведала. З яе бацькамі Андрюша было лепш, чым з ёй. Яны яго любілі. А яна ... Яна ўсё яшчэ не змагла прыняць сам факт таго, што цяпер у яе дзіця.
Мама стала лішняй
Марына да гэтага часу не разумее, што менавіта яе падштурхнула звярнуцца па дапамогу да псіхолага. За наступныя гады яна змяніла некалькіх спецыялістаў. Усе, як адзін, называлі яе пазіцыю інфантыльнай. Ёй рэкамендавалі забіраць дзіця, мужа і з'язджаць, як мага далей.
Сама ж маладая жанчына чамусьці адчувала, што гэта не будзе правільным рашэннем. Яна прыходзіла дадому, дзе бачыла шчаслівага, не па гадах развітога малога, акружанага любоўю. Бачыла, як гараць вочы ў яе бацькоў. Як быццам яны зноў сталі маладымі. Марына разумела, што ніколі не зможа разлучыць гэтак тых, што любяць адзін аднаго людзей.Яе сын стаў для яе братам. І, напэўна, у жыцці гэтай сям'і толькі і магчымы менавіта такі варыянт развіцця падзей. А можа ўсё ёще можна змяніць.