На час адпачынку або падрыхтоўкі да маючых адбыцца баях танк станавіўся сапраўдным домам для экіпажа.
Заселенасці і камфорт «трыццацьчацьвёрак» былі на мінімальна неабходным узроўні. Клопат пра экіпаж абмяжоўвалася толькі самым прымітыўным, «Т-34» быў вельмі жорсткай на хаду машынай.
У момант пачатку руху і тармажэння ўдары былі непазбежныя. Танкістаў ад траўмаў ратавалі толькі танкошлёмы. Без яго ў танку рабіць было няма чаго. Ён жа ратаваў галаву ад апёкаў падчас узгарання танку.
Кантрастуе са спартанскай становішчам «трыццацьчацвёрку» камфортнасць «іншамарак» - амерыканскіх і ангельскіх танкаў - выклікала ў танкістаў захапленне. «Амерыканскія танкі М4А2« Шэрман »я паглядзеў: бог ты мой - санаторый! Сядзеш туды - каб галавой не ўдарыцца, усе скурай абабіта! А падчас вайны яшчэ і аптэчка, у аптэчцы прэзерватывы, «сульфидин» - усё ёсць! - дзеліцца сваімі ўражаннямі А.В. Боднарь. - Але для вайны не прыдатныя. Таму што гэтыя два дызельных рухавіка, гэтыя земляныя ачышчальнікі паліва, гэтыя вузкія вусеня - усё тое было ня для Расеі », - заключае ён.
«Гарэлі яны, як паходні», - кажа С.Л. Арыя. Адзіны замежны танк, пра які некаторыя, але не ўсе, танкісты адклікаюцца з павагай - «Валентайн». «Вельмі ўдалая машына, нізенькая, з магутнай гарматай. З трох танкаў, што пад Камянец-Падольскім (вясна 1944 гады) нас выручылі, адзін нават дайшоў да Прагі! » - успамінае Н.Я. Жалезнаў.
Вялікае значэнне ў жыцці танкавага экіпажа гуляла такая празаічная рэч, як кавалак звычайнага брызента. Амаль у адзін голас ветэраны заяўляюць: без брызента у танку жыцці не было.
Ім накрывалі, калі клаліся спаць, хавалі падчас дажджу танк, каб яго не заліло вадой. У абедзенны час брызент служыў «сталом», а зімой - дахам імправізаванай зямлянкі. Калі, падчас адпраўкі на фронт, з танка экіпажа С.Л. Арыі здзьмула брызент і знесла ў Каспійскае мора, яму нават давялося пайсці на крадзеж ветразі.
Па апавяданні Ю.М. Палянаўскага, асабліва брызент патрэбен быў зімой: «У нас былі танкавыя печы. Печка звычайная пад дровы приворачивалась ззаду. Экіпажу зімой кудысьці падзецца трэба, нас жа ў вёску не пускалі. Усярэдзіне танка дзікая халадэча, а потым, больш двух чалавек там не ляжа. Вырывалі добрую траншэю, заганялі на яе танк, брызентам ўвесь накрывалі, краю брызента прыбівалі. А пад танк вешалі печку і яе тапілі. І такім чынам мы сабе грэлі траншэю і спалі »...