Неяк на Вялікай Дмитровке я сутыкнуўся з Данілам Казлоўскім. Сярод белага дня. Вось прама ішоў на мяне сам Даніла Казлоўскі, акцёр, рэжысёр, прадзюсар. На самай справе мы знаёмыя шмат гадоў, з той шчаслівай пары, калі юнага Данілу яшчэ ніхто не ведаў. Былі рады выпадкова сустрэцца, пачалі размаўляць.
Але фигушки. Спярша падышлі нейкія дзяўчыны, штукі тры, глядзелі на Данілу як на бажаство, папрасілі аўтографы. Даніла дзесьці там у іх распісаўся, ледзь не ў заліковых кніжках. Потым школьнікі, чалавек шэсць, папрасілі разам сфоткаться. Даніла не адмовіў, усміхнуўся ў тэлефон. Далей - інтэлігентныя цётачкі: «Нам вельмі няёмка, але не маглі б вы ...» Карацей, размовы не выйшла. Даніла ўсміхнуўся: «Ну сам разумееш ...»
Ды я разумею. Нельга хадзіць зорцы па вуліцы. Прыхільнікі тут як тут, налятаюць. Часам нават не разбіраючы асабліва, хто перад імі. У мяне быў выпадак з іншым вядомым чалавекам, рэжысёрам, прозвішча не назаву, каб не засмучаць. Рабіў інтэрв'ю. Прычым сустракаліся ў ціхім восеньскім парку, каб ніхто не перашкаджаў. Падыходзіць дзядзька, заводзіць гутарку. Ну мы неяк ветліва адкруціліся ад дзядзькі. Але ён працягвае хадзіць вакол нашай лавачкі, быццам ўстаў на арбіту. Тут у майго героя тэлефануе тэлефон, ён устае, робіць некалькі крокаў у бок. Шустры дзядзька адразу да мяне: «Слухайце, гэта ж нехта з тэлевізара, так?» Гэта значыць ён нават прозвішча не памятаў, зрэагаваў проста на твар: зорка, нельга так проста міма!
Ці памятаеце трагічную гісторыю з Міхаілам Яфрэмавым? Першым у сетцы з'явіўся «рэпартаж» нейкага відавочцы, які здымаў на тэлефон хістацца Яфрэмава і каментаваў весела. Дык вось ён называў акцёра «Яфрэменка».
Масква - горад вельмі знаёмых асоб. Знакамітых асоб. Яны ўсюды. Літаральна спатыкаешся аб зорак. Яны нават у метро. Там я аднойчы бачыў самога Ланавога і яго жонку Ірыну Купчанка. Зайшлі ў вагон горда, Васіль Сямёнавіч прыгожа трымаў спіну. Усё тут жа кінуліся саступаць ім месца. Яны з усмешкамі адмовіліся: «Дзякуй, нам ужо выходзіць ...»
Здавалася б, няшчасныя селебы, ці не схавацца. Ніякага жыцця, небаракі. Не, глупства. Яны і не хаваюцца. Знакамітасцям гэта трэба. Яны без гэтага чэзнуць. Гэта іх кайф, іх наркотык. Яны для таго і ішлі ў прафесію. Калі зорку не пазнаюць - зорка шалее.
Слухайце, мы нервуемся, калі ў нас замала лайкаў каля паста. Я ведаю дзяўчат, якія натуральна ўпадаюць у дэпрэсію, калі ў фоткі ў инстаграме недастаткова сэрцайкаў. І гэта мы, звычайныя людзі, безаблічныя мінакі, цені вялікага горада. А тут - артысты, спявачкі, творцы. І нават Нікас, што ўжо там, Сафронаў.
Ганарыстасць - самы масавы грэх. Яны для таго і жывуць у Маскве, каб хадзіць па яе вуліцах велічна, каб іх пазнавалі, каб услед даносілася: «Глядзі, глядзі, хто ідзе!» Яны самі кажуць пра сябе іранічна: «Ну пайду торгану тварам». (Толькі замест "тварам" слова на Е. Другая Б, прыз у студыю!)
Масква - каласальная кірмаш ганарыстасці, паспявай толькі кланяцца па баках, паспявай толькі паварочвацца да драпежным айфонаў выпадковых мінакоў, паспявай толькі мармытаць як бы нават сумеўшыся: «Ну што вы ... дзякуй ... дзякуй ...»
Нядаўна ў арбацкай завулку я зайшоў выпіць кубачак кавы. І першым, каго ўбачыў перад сабой, быў Аляксандр Паль. Ён сядзеў насупраць уваходу, глядзеў на мяне. Я нават з ім павітаўся, хоць з Палем як раз не знаёмы. Ён не хаваўся зусім, ён свядома асуджаў сябе на рэакцыю выпадковых людзей. Можа, у яго здарылася хвілінка хандры, і ён падумаў: «А ці любіць мяне публіка? Ці ведае? Схаджу-ка ў кафэ, праверу! »
Жарт. Напэўна, ён чакаў каго-то, выглядваў. Але зноў жа - не хаваючыся. Хоць мог бы стаіцца ў куце, газетай зачыніцца, яго сапраўды б адшукаў той, хто да яго ішоў. (Калі што, я лічу Паля цудоўным акцёрам. Мог бы сказаць яму гэта тады ў кафэ, але, на мой густ, чапляцца да селебам - благі тон, вельмі дурны.)
Справа ў тым, што калі знакамітасцям трэба, яны ўмела хаваюцца. Я нават не пра асабісты аўтамабіль. Зорка можа ехаць хоць на метро - і зорку не даведаюцца. Ці могуць зрабіць такі твар, што і падысці не захочуць. Вось Ургант. Яго я ўбачыў аднойчы ў модным краме на Кузнецкі. Здаецца, ён быў з жонкай. Іван накрыўся капюшонам. Але я-то даведаўся. Любы б даведаўся. Урганта ведаюць нават пастухі ў тувінскіх гарах. Толькі твар у Івана было такое, што разбегліся бы ў жаху Тувінскай авечкі.
Любы герой таблоідаў і свецкай хронікі ўмее рабіць мёртвы твар. Страхавітае твар. Ніхто падысці не захоча. А калі раптам падыдзе - горка пашкадуе. Адна акторка неяк міленькая пачала спяваць са мной, я быў проста ёй зачараваны. Мы сядзелі ў кафэ ў куце, у паўзмроку. І тут афіцыянтка ёй нешта сказала, тыпу «Як я вам рада». Актрыса змерала яе такім поглядам, што дзяўчына звярнулася ў прах. Яе смелі шчоткай, панеслі на падносе.
У Маскве не праштурхнуцца ад зорак. Яны тут на кожным куце, у любой кавярні, на аўтазапраўцы, вунь у тым банкамаце зараз знакамітасць грошы здымае. А калі вы іх не заўважаеце - значыць, ім гэта зараз не трэба.