Gari ni kesi kwenye barabara zetu kawaida. Watu wazee wenye nostalgia inayoeleweka kabisa kukumbuka nyakati ambapo katika utoto barabara zinaweza kuendeshwa kwa uhuru kwenye baiskeli au hata kucheza mpira wa miguu. Kwa sababu magari yalikuwa ndogo sana.
Lakini kulikuwa na wakati ambapo magari yalikuwa haipo. Na si muda mrefu uliopita, miaka mia hamsini iliyopita! Nini, unaona, juu ya viwango vya kihistoria, kidogo kabisa.
Kwa muda mrefu, watu walifanikiwa kwa ajili ya wafanyakazi katika maisha yao. Tayari imekuwa milenia kadhaa na bado hutumiwa katika nchi nyingi.
Ikiwa tunazungumzia kuhusu gari la kawaida, basi wafanyakazi wa kujitegemea (angalau kwenye karatasi) walianza kuonekana katika Renaissance. Wanahistoria wanasema kuwa mikokoteni kadhaa hiyo iliendeshwa kwa mafanikio katika miji tofauti ya Ulaya ya zamani.
Hata hivyo, wito kama vile magari sio sahihi sana. Baada ya yote, sehemu kuu katika gari ni injini, na haikuwa bado wakati ulioelezwa. Hiyo ni, basi wafanyakazi wote wa kujitegemea walipelekwa na nguvu ya watu, au farasi sawa.
Kesi hiyo, kwa kusema, ilibadilishwa kutoka kwa wafu, wakati wa nusu ya pili ya karne ya ishirini, boiler ya mvuke ilijengwa katika nusu ya pili ya karne ya 20.
Awali, bila shaka, Papan hakufikiri juu ya ukweli kwamba ubongo wake utatumika katika wafanyakazi wa vifaa vya kujitegemea. Mashine ya mvuke ilihitajika kwenye viwanda vyovyote, manuffs ya kugeuza, meli za bahari, taratibu za kuinua, na kadhalika.
Wazo la kukabiliana na boiler ya mvuke ili kuunda wafanyakazi wenye kujitegemea walikuja kichwa cha Artillertist kutoka Ufaransa Joseph Cun. Ilifanyika mwaka wa 1769.
Kyuno ilijenga trekta ya mvuke ya gurudumu kwa kusafirisha bunduki nzito. Wazo hilo lilikuwa, bila shaka, ni muhimu, lakini ilizuia kutokufa kwa mawazo ya kisayansi na ya kiufundi. Ilitokea ili gari la Kyuno lilikuja mahali hapo, lilisha mita kumi na tano na kuzikwa katika uzio. Naam, sikufikiri juu ya udhibiti sahihi wa uendeshaji na haukuweza kuendesha kikwazo!
Hata hivyo, wazo lake lilishuka kwenye udongo wenye rutuba. Si mara moja, lakini wahandisi baadaye walidhani kurekebisha boiler ya mvuke kwa usafiri wa reli. Na kwa kuwa hapakuwa na uendeshaji hakuna, basi magari ya mvuke kwenye barabara ya kufika.
Lakini si lazima kufikiri kwamba wafanyakazi wa kuni na injini za mvuke katika historia ya magari hakuwa kabisa. Walikuwa! Katika Ufaransa na Uingereza, wazalishaji wengi wa kuingia wamejenga wafanyakazi na madereva ya mvuke na hata kupangwa mawasiliano ya kawaida kati ya makazi.
Na kwa wale ambao walitumia huduma za wafanyakazi hao, mara nyingi walitazama kwa heshima. Bado ingekuwa! Mtu huyo aliweza kulipa pesa kwa "kukimbilia" kwenye gari la mvuke kuzunguka jiji kwa kasi ya kilomita 10-15 kwa saa (ilikuwa ya kwanza, lakini ilikuwa mengi kwa viwango)!
Na bado si kusahau kwamba boilers ya mvuke, hata kamili zaidi, mara kwa mara ililipuka ...
Futa biashara, sayansi na teknolojia hazikusimama bado. Wavumbuzi wengi wenye vipaji walipiga tatizo la kujenga injini ya compact na kiuchumi kwa wafanyakazi wa kujitegemea.
Na hapa mwaka wa 1860, Etienne Lenoar aliunda injini ya gesi (injini). Ilikuwa mafanikio makubwa wakati huo. Injini ya Etienne ilikuwa na ufanisi wa juu. Alifanya kazi katika gesi iliyoenea kusambazwa basi.
Kwa ujumla, kitengo cha Etienne kwanza kilionyesha mwenyewe kutoka upande mzuri. Ilikuwa ngumu zaidi na ya bei nafuu. Lakini - kwa matumizi mafupi! Kwa nini? Ndiyo, kwa sababu kwa operesheni ya muda mrefu, motor motor itahitaji tank kubwa ya mafuta. Gesi sio petroli, si mafuta, sio pombe, mwishoni!
Na hapa, bila shaka, wavumbuzi tena walipiga vichwa, kuweka na vitabu na michoro na kuanza kufikiri, kulinganisha, kutafakari ... Matokeo yake, mwishoni mwa karne ya XIX, mifano ya kukubalika kabisa ya motors umeme na ndani Injini za mwako zilionekana.
Mwandishi - Maxim Mishchenko.
Chanzo - springzhizni.ru.