Według statystyk, około 13% kobiet cierpi na depresję Postpartum. W naszym kraju, niestety wielu ludzi myśli, że jest to tylko fikcja młodych matek, którzy nie przygotowali dla poważnych zmian w ich życiu. W rzeczywistości depresja Postpartum jest poważnym problemem psychicznym, który wymaga pomocy psychologów i bliskich. W społeczeństwie nie ma, aby powiedzieć, jak trudno jest wziąć ciężki macierzyństwo, więc wiele mam próbuje przedstawić szczęście, gdy koty krzyczą na duszy. Odważne kobiety szczerze mówią, jak trudno było mieć macierzyństwo.
"Chciałem wyjść przez okno"
W pewnym momencie miałem obsesyjną ideę, że chcę urodzić dziecko. Mój mąż nie podzielał moim pragnieniem. Lubił żyć razem, trzecia osoba w naszej rodzinie, której nie chciał. Ale to mnie nie powstrzymało. Przekonałem go, spędziłem dużo nerwów i siły, ale w końcu widziałem pożądane dwa paski na teście. Pamiętam, co byłem w tym momencie szczęśliwy. A nawet brakujący widok męża nie zdenerwował mnie. Ciąża przebiegała łatwo: poleciałem jak na skrzydłach, pracował, dużo szedł, poszedł do teatru, na wystawie, spotkałem się z dziewczynami. Brak oznak kłopotów.
8. miesiąc mąż zgłosił, że został rozwiedziony. Zacząłem myśleć o tym, jak podniosę dziecko same. Zaczęły się ataki paniki, bezsenność pojawiła się. Muszę nawet zachować szpital z powodu ciągłego stresu. Syn urodził się słaby, został ode mnie oddzielony, więc pierwszy dzień nie widziałem dzieciaka. Cały czas płakałem na oddziale, biorąc pod uwagę samą matkę.
W domu sytuacja nie stała się lepsza. Mama przyszła do mnie, żeby pomóc, ponieważ leżę przez całe dni, płakałem i spojrzał w ścianę. Nie zadowolę się nic. Prawie nie pasowałem mojego syna. Wtedy pojawiły się ataki agresji: złamałem matkę, dziecko, opuściłem dom, głośno zatrzasnął drzwi. W tym samym czasie stale poczułem moją winę, nienawidziłem siebie, a nawet pamiętaj, w pewnych chwilach pomyślał o samobójstwie.
Nadal chciałem wyjść przez okno, aby nie usłyszeć trwałego płaczu dziecka, aby nic ode mnie nie wymagało. Mama nalegała, aby odwiedziłem psychologa. Ale lekarz depresji poporodowej nie znalazł, powiedział, że to dla mnie trudne, ponieważ nie ma człowieka w pobliżu, że opieka męża stresuje się dla ciała.
Pewnego dnia, kiedy opuściłem dom, rzucając dziecko do mojej matki, spotkałem mężczyznę. Był znacznie starszy ode mnie, a powieść skręcona. Ale szczęście nie przyniosło mi tych relacji. Wręcz przeciwnie, wciąż nienawidziłem się, pomyślałem, że dziecko zostało sprzedane na małym człowieku. Potem postanowiłem popełnić samobójstwo, ale moja matka poszła do pokoju. Widziała rozproszone tabletki i zrozumiała wszystko. Rozmawialiśmy przez długi czas, pomyślaliśmy, jak to zrobić. Jeśli wyślę mnie do leczenia w psychoneurologicznej dyspensacie, z pewnością psuje całe moje dalsze życie. Ale nie można również pozostać w takim stanie. Miałem szczęście, że moja matka znalazła dobrą psychoterapeutę. Właśnie wrócił do życia.
Stopniowo nauczyłem się kochać moje dziecko. Teraz syn ma 4 lata, a ja bardzo przykro, że pierwszy rok nie był w stanie z powodu jego stanu, aby w pełni cieszyć się wszystkimi radością macierzyństwa. Niedawno spotkałem mężczyznę, z którym mamy nadzieję, że będzie poważnym związkiem. Jest bardzo troskliwy, ciekawy, odnosi się do mojego syna. Rozmawialiśmy nawet o tym, co miło było urodzić inne dziecko. Szczerze mówiąc mówiłem mu o mojej depresji po poporadzie, a on mnie nie potępiał, przeciwnie, wspierany i zrozumiany. Jestem też niezwykle wdzięczny mojej matce za pomoc, ponieważ bez niej zrobiłbym coś ze mną. Chciałbym doradzić młodych matek, aby nie pozostawać samych problemów i pukać na wszystkie drzwi, aby sytuacja nie zakończyła się zgrzyta.
W fakcie, że kobieta doświadcza po porodzie, nie ma nic nagrywania. Być może wielki wpływ to hormony, a także stres, radykalna zmiana zwykłego życia. Bycie matką jest bardzo trudna, ale jest to wielkie szczęście, po prostu trzeba zrozumieć go i walczyć o prawo do bycia szczęśliwym.Ciekawe: Depresja Postpartum: Personal Doświadczenie jednej matki
"Moje życie zamieniło się w solidne szare dni tygodnia".
Przed narodzinami prowadziłem aktywny styl życia: pracował, studiowałem, byłem zaangażowany w sporty, dużo podróżowałem. Mój mąż i ja chcieliśmy mojego męża, a kiedy dowiedziałem się o długo oczekiwanej ciąży, byli w siódmym niebie z radości. Próbowałem trzymać się odpowiedniego odżywiania, udał się do jogi na przyszłe matki, odwiedził kursy, gdzie byliśmy nauczani na właściwym oddychaniu, podstawy karmienia piersią, dbać o noworodki. Wydawało się, że jestem w pełni przygotowany na pojawienie się małego małego człowieka. Poszedłem do porodu w świetnym nastroju, ale od samego początku wszystko poszło nie tak od planowanego. W rezultacie dokonałem awaryjnej sekcji CESAREAN. I od teraz, straszna depresja przetoczyła mnie.
Nie widziałem dziecka, a kiedy go przywiozłem, nie czułem radości. Wtedy kilka miesięcy robiłem mechanicznie popełnił kilka niezbędnych działań: Kupali, Fed, chodził, przebrany. Ale w tym momencie wydawało mi się, że życie zamieniło się w solidne szare dni tygodnia. Nic się nie podobało: ani prezenty jej męża, ani pierwszego uśmiechu dzieciaka. Zaczął ostrych huśtawek nastroju. Rano obudziłem się spokojny, a po kilku godzinach rzuciłem rzeczy i krzyczałem na męża.
Kiedy próbowałem ci powiedzieć, co się ze mną dzieje, otaczające mnie nie rozumiał mnie. Niektórzy ostro wyrażali, że nie musiałem urodzić dziecku. Ja też w to wierzyłem. Przepraszam za siebie, dziecko, który nie miał szczęście z taką mamą, jej męża, ponieważ szczerze nie rozumiał, co się dzieje.
Byłem bardzo poparty w tym momencie blisko ludzi: męża, matki i siostry. Codziennie zadzwoniłem do mojej matki i siostry, płakałem do telefonu i nigdy ich nie słyszałem, że coś ze mną nie tak. Wręcz przeciwnie, uspokajali, próbowali pomóc, często przybył do pomocy. Pamiętam, jak jeden dzień, kiedy po prostu nie chciałem żyć, zadzwoniłem do mojej siostry, a po pół godzinę stoiła już na progu mieszkania.
Wyjechała przez kilka godzin z synem, a ja nosiłem czas i naprawdę spoczywałem.
Mąż również pokazał cierpliwość. On, jak mógł, pomógł w domu, nie skarga, jeśli mieszkanie nie zostało usunięte do jego przybycia z pracy, a obiad nie został ugotowany. Wieczorami i w weekendy był zaangażowany w syna, aby dał mi możliwość po prostu spacerów lub iść na zakupy. Prawdopodobnie przez część wyglądałem egoistyczny i kapryśny, ponieważ miliony kobiet doskonale radzą sobie po narodzinach dziecka. Ale moja psychika niestety nie może wytrzymać takiego ładunku.
Zobacz także: Kobieta opuściła noworodka córka w szpitalu. Po latach poznała położną, która powiedziała jej niesamowita wiadomość
Miłość do mojego syna, którą czułem w tym momencie, gdy pojawiły się myśli o samobójstwie. Stałem na balkonie, spojrzałem w dół i pomyślałem, że będzie dobrze, kiedy kończy się ten szary, nudne życie. I zaraz przed oczami byłem zdjęciem, ponieważ leżałem na asfalcie, a moja Vanechka świeci w chrupniu płaczu. I nikt go nie pasował, a potem będzie żył, pozbawiony opieki matki i uczucia.
Podczas podróży do Europy spotkałem lekarza z Niemiec. Kiedy powiedziałem jej o tym, co się ze mną dzieje się po porodzie, była zaskoczona, dlaczego nie miałem opieki medycznej. Jak nie ma zastosowania do psychoterapeuty, jeśli depresja Postpartum cię pokrywa? Powiedziała, że w Europie na depresję po porodzie, są poważnie, a oni nie ignorują jej wygląd. Nadal wierzymy, że są to kaprysy młodej matki. W końcu nasze babcia i babcia podniosły dzieci, podczas pracy, a nie było czasu na głupie myśli. Bardzo podobałbym się, a w naszym kraju traktują zrozumienie faktu, że nie wszystkie kobiety natychmiast doświadczają nieznośnej miłości do niemowlęcia.