- Aby zacząć, chciałbym pogratulować z nominacją do nagrody BAFTA.
- Wielkie dzięki. Wczoraj spędziliśmy cały dzień do komunikacji z prasą z tego powodu i nadal jestem przytłoczony emocjami. BAFTA nigdy nie wyznaczył tak wielu kobiet i przedstawicieli różnych grup etnicznych w kategorii dyrekcji. To prawdziwy postęp. Chociaż BAFTA zawsze starał się zauważyć absolutnie różne filmy, wspierać nowe pomysły i stymulować młodych filmowców do strzelania coraz więcej.
- Ogólnie rzecz biorąc, trudno było promować swój film w tak trudnym czasie?
- Rzeczywiście, czas nie jest łatwy. Wydaje mi się, że wszyscy zderzyli się z wieloma problemami, zwłaszcza w branży filmowej. Trudno sobie wyobrazić, jak niezależne kina cierpieli znacznie z powodu Lokdanun. Nasze plany zmieniły się również dramatycznie w związku z pandemią. Zamierzaliśmy uwolnić skały w kwietniu w zeszłym roku, ale tydzień przed uwolnieniem byliśmy sadzonymi do kwarantanny. W rezultacie obraz wkładamy na półkę w czasie nieokreślonym. Wtedy stało się czarny życie, a wszyscy uczestnicy filmu zostali aktywistami tego ruchu. Właśnie nie mieli wcześniej. Ale nadal udało nam się zwolnić skały do wynajęcia przez kilka tygodni, gdy zamknięte ograniczenia nieco spadły. Pokazy minęły ściśle w maskach, siedzenie było w porządku w szachy, a bok wyglądała bardzo surrevant. Jednak ludzie mogli zobaczyć film - to najważniejsza rzecz.
- Twoje poprzednie filmy w większości były adaptacja i przemówiła o przeszłości i trudności, w jakiej stoi, żyjąc w East London. Rocks to zupełnie inny film, który mówi o młodym pokoleniu Londyńców, którzy mieszkają teraz. Dlaczego poruszyłeś się w kierunku prawdziwego?
- Widzisz, będąc matką nastoletnią córki, żyję jej zainteresowania, więc była ona, która popchnęła mnie, by stworzyć fabułę na nowoczesnym temacie. Nadal pod wpływem widzów, z którymi spotkałem się podczas specjalnego pokazu "Soul Fusion", stało się dla mnie bardziej interesujące dla mnie, jak młode dziewczyny mieszkają w Londynie. W moim czasie nie było filmów w kinach, gdzie na środku działki był postać kobiece. A potem naprawdę chciałem oglądać film o dojrzałych młodej dziewczyny w Wielkiej Brytanii, z którym mogłem powiązać moje doświadczenie życiowe, ale po prostu nie byli. Ale teraz mam okazję opowiedzieć o obecnym pokoleniu. Tylko ty nie myślisz, nie jest to typowa historia o nastoletniej dziewczynie, miłości i takiej. Przede wszystkim Rox to obraz prawdziwej kobiety przyjaźni, stworzonej przez zespół młodych operatorów.
- A jak zazwyczaj znajdziesz swoją bohaterkę? Najpierw zobaczysz historię, a następnie znajdź obrazy lub odwrotnie?
- Wiesz, każdy film miał inny proces tworzenia historii i znaleźć główny bohater. Na przykład Studio Film Sama zwróciła się do mnie i zaoferowała książkę Monica Lee, która stała się podstawą fabuły filmu "Brick Lane". Był to autor, który stworzył taki wizjonalny nazin, jego progresywne dzieci, konserwatywny mąż i namiętny młody kochanek. Właśnie dogoniłam tę historię, a później Abby Morgan napisał wspaniały skrypt. Inna podróż czekała na mnie z filmem "SUFrazheki". Przez długi czas nie dawałem pokoju o swojej walce o twoich prawach i naprawdę chciałem przenieść ją na ekran filmu. W tym czasie mieliśmy wiele dostępnych informacji, nie tylko biografie prawdziwego sofezhestok, ale także wyjątkowe strzelanie archiwalne. Wraz z Abby Morgan przeprowadziliśmy poważne dochodzenie i stworzyliśmy osobną historię, w której każda bohaterka niesie różne cechy postaci prawdziwych znaków historycznych. I już w inny sposób zbliżyliśmy się do mojego ostatniego filmu "skały". Szukaliśmy interesujących młodych dziewcząt i nie wyraźnie wskazywaliśmy, kto na ogół szukamy. W naszym filmie może być zaangażowany, niezależnie od jego statusu społecznego i narodowości. Z każdym spotkaniem, rozmawialiśmy i patrzyliśmy, z którym planowana jest prawdziwa przyjaźń. Mieliśmy specjalne warsztaty na to, na podstawie wyników, z których jeden z skryptów - Teresa Ikooco - wymyślił fabułę, gdzie siostra traci swojego młodszego brata. Dla każdego filmu mieliśmy różne podejścia.
- Często wspominasz w twoich filmach, w których lokalizacjach są bohaterką. W ceglanym pasie, ten ceglany pas, w Mod "Soulwasters" wzrosła w betnalnym zielonym obszarze, dziewczęta z skał omawiają Dalston i, jak to rozumiem, żyją w obszarze Hoxton. Dlaczego te miejsca i co różnią się od innych w East London?
- Zabawne, że wszystkie działania w moich filmach miały miejsce w promieniu dwóch mil dalej. W rzeczywistości mieszkam w północnej części Londynu, ale także Wschodni Londyn wie dobrze. Zawsze byłem zainteresowany tą lokalizacją, ponieważ imigrant przybywający tam. Komunikacja każdego obszaru w East London zmieniła się wraz z pojawieniem się różnych grup etnicznych. Właśnie to, byłem zainteresowany ulicą Brick Lane, gdzie kościół był pierwszy, potem synagoga, a na końcu zbudował meczet. Połączenie różnych narodowości, kultur i pomysłów można znaleźć na tych ulicach i jest to dla tego, że kochałem East London i próbowałem pokazać go pod każdym względem w moich filmach.
- Zacząłeś swoją karierę na początku 2000 roku i martwią się brakiem reżyserów kobiet w branży filmowej. Jak myślisz, ile wszystko zmieniło się w tym czasie?
- Niestety zajęło dużo czasu i siły, aby w końcu osiągnąć coś w branży filmowej. Kiedy skończyłem tylko szkołę filmową, było bardzo mało katalogów kobiet do słuchania. Ale nawet w tym czasie często wspominaliśmy o pracy Jane Campion i Sally Pottera. W kolejnych latach kobiety w branży filmowej stały się mniej, a potem więcej, a potem stało się mniej więcej. Zmiany były niestabilne, a niektóre oscylacje zawsze się wydarzyły. Tylko dzięki ruchu #Metoo, kobiety TimeSup udało im się znacznie włamać się do przemysłu filmowego. Obecnie więcej kobiet jest nominowanych do różnych prestiżowych premie, otrzymują statuetki za ich pracę i mówią absolutnie nowe historie. Teraz myślę teraz o nowej generacji dyrektorów, aby wyjść i dzielić się swoimi pomysłami. Aby sprzedać swoje historie producentom, było to również znacznie łatwiejsze do sprzedaży, ponieważ teraz jest więcej otwartych ludzi, wcześniej. Ale potrzebujemy także ludzi o różnych narodowościach i innym statusem społecznym w branży filmowej.
- Okazuje się, że wiele prac musi zostać zmieniony, aby zmienić zasady przemysłu filmowego.
"To właśnie będzie musiało to zrobić."
"W jednym z wywiadów powiedziałeś, że na twoim stylu dyrekcji był pod wpływem dzieł Mike'a Lee, Stephena Fryicha i Terensa Davisa. Jakie filmy mogą zadzwonić do twoich bliskich i wyjaśnić dlaczego?
- Och, ta grupa trzech mężczyzn była na samym początku drogi mojego dyrektora. Kiedy byłem nastolatkiem, obserwowałem tylko Hollywood Films, więc kiedy spotkałem filmy Mike'a Lee, Kena Loucha, Stephena Fryijskiego i Terensa Davisa, była bardzo zaskoczona. Faktem jest, że ich obrazy dotyczyły współczesnej Wielkiej Brytanii, a dla mnie było coś innego, coś nowego i nieznanego. W tym czasie nawet nie pomyślałem, że kobieta może stać się reżyserem, ponieważ wszędzie były imiona jakiegoś człowieka. Dopiero po oglądaniu filmów Jane Campion zdałem sobie sprawę, że wszystko było możliwe. Już będąc w szkole filmowej, dowiedziałem się o takich dyrektorach, jak Bergman i Tarkovsky, a później nasze szkolenie zbiegły się z pojawieniem się Duńskiego Dogma-95. Okazuje się, że w różnych okresach mojej kariery wielu dyrektorów wpłynęło na mnie. Na przykład podczas tworzenia "Souffrip" byłem zainspirowany filmami "Battle for Algieria" Jillo Pontecorvo i "Blood Sunday" Paul Grringrassa. Kiedy postanowiłem pracować na skałach, obserwowałem Celine Xyamma i obraz "Boski" Uda Benjamin. Tyle katalogów opowiada wspaniałe historie o przyjaźni kobiet, więc chciałem dowiedzieć się o tym jak najwięcej. Ostatnio spojrzałem na "krainy Nomads" Chloe Zhao i nie mogę rzucić tego filmu z mojej głowy. Naprawdę podoba mi się, jak łączy elementy kina artystycznego i dokumentowania na jednym obrazie.
"Wydaje mi się, że synteza kinowego dokumentalnego i artystycznego może być również prześledzona w filmach. W zasadzie, jak wolisz pracować z aktorami, czy masz jakieś własną wyjątkową metodę?
- Być może możliwe. Jeśli chodzi o moją metodę pracy z aktorami, widzisz, bardzo ważne jest, aby znać osobę z różnych stron. Niektórzy artyści uwielbiają omówić sceny zegara i przychodzą do pewnego konsensusu, inne po prostu najpierw chcą fizycznie poczuć ich charakter, a następnie podejmują decyzje. Jestem gotów pracować z którymkolwiek z nich. Na przykład, jak wspomniałem, podczas tworzenia skał, mieliśmy różne warsztaty z aktorekami. Wszyscy byli trochę inni, ponieważ był to ich pierwszy film, więc musiałem poradzić sobie z pewnymi działaniami edukacyjnymi. Dzięki grupie strzelającej postanowiliśmy porzucić klasyczne metody filmowania, gdzie trzeba wstać w pewnym momencie, światło jest określone w obliczu, sceny są usuwane w porządku chaotycznym, a dyrektor krzyczy: "Zatrzymaj! Oddalony!" W rezultacie wszyscy zdjąliśmy chronologię, nikt nie powiedział "Stop", a czasami mieliśmy nawet trzy kamery na stronie. Nawiasem mówiąc, w składzie załogi filmowej było wiele kobiet, zwłaszcza operatora i byli bardzo podobni do bohaterki z filmu.
- Podczas wywiadu udało ci się wspomnieć o dyrektorach w branży filmowej. Może zadzwonisz do kilku nazwisk wciąż nieznanych brytyjskich operatorów, dla których jest już warto oglądać?
- Och, w rzeczywistości jest to takie poważne pytanie, musisz siedzieć i myśleć. Teraz wykonuję kogoś takiego jak mentor i pomaga w różnych pytaniach dyrektora Victoria Thomasa. Jest Szkocją pochodzenia afrykańskiego i właśnie usunęła krótki metr. Nie wyszedł jeszcze, ale wkrótce o nim usłyszysz. Nadal uderzyłem wspaniałą robotę Różowej Szkła "Zbawiciela", który był już pokazany na wielu festiwalach filmowych. Ale chciałbym wrócić do Dyrektora Kobiet, którzy już pokazali się w branży filmowej i dodać kilka nazwisk. To oczywiście Carol Morley, Andrea Arnold, Lynn Ramsey i Susanna White. Ale jestem całkowicie pewien, że w przyszłości będzie jeszcze więcej nazw, ponieważ teraz właściwy czas dla kobiet wychodzących i opowiadają historie.