Na het bestuderen van de geschiedenis van het Bambi-sprookje en de biografie van zijn auteur Felix, is het verhaal gekomen om het sprookje in detail te demonteren. Laten we proberen erachter te komen waarom ze niet alleen het publiek van Mala naar Geweldig fascineerde, maar ook een soort literair fenomeen werd, dat hij de titel van 'eerste ecologische Romein' had ontvangen.
Natuurlijk verschenen er verhalen over pratende dieren op de hele dag van de mensheid. Aanvankelijk bestonden ze in de vorm van mythen. In die tijd voelden mensen nog steeds hun onafscheidelijke eenheid met de natuur en zwaaiden de wereld om haar beeld en gelijkenis. Live wezens werden op gelijke termen waargenomen en vaak zelfs uitgevoerd in de rol van goden of totemvoorouders.
Met de vorming van de beschaving verzwakte deze verbinding, en dergelijke verhalen werden in toenemende mate genomen door de vorm van allegorie. In dezelfde fabels van Ezopa of de middeleeuwse "fox-roman" dienden dieren alleen door maskers waaronder mensen verborgen waren met herkenbare passies en ondeugden.
De situatie begon alleen in de tweede helft van de XIX-eeuw te veranderen. Het lijkt mij dat de evolutionaire theorie van Charles Darwin hierin een beslissende rol speelde. Dankzij haar begonnen levende wezens herhaaldelijk te worden gezien als onze onmiddellijke familieleden - alleen nu niet in de mythologische, maar wetenschappelijke context.
Een nieuwe blik op de dierenwereld begon in fictie te dringen. Salten was hier niet eerst. Het is genoeg om het "jungle-boek" (1894) R. Kipling of de collectie "wilde dieren, zoals ik ze ken" (1898) E. Setle-Thompson.
Fairy Tales "Jungle Books", natuurlijk, nog steeds vol met allegorieën, maar dieren hier zien er niet meer uit als actoren die de rol van iemand anders spelen. Ze zijn ingeschreven in de natuurlijke omgeving, begiftigd met hun eigen gewoonten en, op de een of andere manier, zijn tegengesteld aan dezelfde man Mowgli. Kipling Fairy Tales is, eerder, nieuwe mythen geschreven na Darwin.
Verhalen en het verhaal van Seton-Thompson Noem geen sprookjes. Zijn dieren spreken niet en bestaan in een volledig echte wereld. De schrijver probeert echter zoveel mogelijk dicht bij hen te komen, hun gevoelens over te dragen, om menselijke analogieën voor deze gevoelens te vinden en waardoor de lezer de vier-legis-helden inleverigt.
Wat betreft de Fairy Tale "Bambi", is zijn eigenaardigheid dat ze een aantal "gouden midden" vond tussen de benaderingen van Kipling en Setle-Thompson. Aan de ene kant is het nog steeds een sprookje, aan de andere kant - zijn karakters zijn niet zo gemêleerd en episch, zoals in Kipling.
Zoals Mordenko, werd Louise Wong-waarnemer geschreven, slaagde de schrijver erin om dieren te belonen door menselijke toespraak en tegelijkertijd hun essentie niet te storen. Bovendien, vóór "Bambi", schilderde geen sprookje dieren zo natuurlijk.
Ja, Salten grotendeels "Lijnt bosbewoners uit om ze dichterbij en duidelijker lezer te maken. Tegelijkertijd laat de schrijver echter zien dat het nog steeds de andere wezens zijn met hun manier van leven, gedrag en zelfs een leven lang. Bambi is bijvoorbeeld verrast om erachter te komen dat zijn vertrouwde eekhoorn tijd had om een grootmoeder te worden en te sterven aan de tanden van het gordijn.
Als een voormalige jager, is Salten zeer betrouwbaar met veel hertengewoonten in zijn sprookje. We leren dat Oleinok onmiddellijk na de geboorte kan lopen, dat het hoofdgeheim van overleving voorzichtigheid is en het vermogen om zich te verbergen. Die tijdens de groei van hoorns, de herten moet "tellen" - dat wil zeggen, om de dode huid over te slaan over de trunks en takken van bomen.
Zoals in de natuur begint de moeder van Bambi uit een bepaalde tijd haar zoon alleen te laten. Het hert moet tenslotte veel sneller onafhankelijk worden dan het menselijk kind. Geen wonder dat Vader Bambi streng zegt: "Ben je niet alleen? Samenkomen! " "En dringt erop aan dat hij zelf leerde te" luisteren, de geuren en horloge te onderscheiden. "
Wat betreft volwassen mannetjes herten, doen ze helemaal niet om de nakomelingen en zijn ze alleen geïnteresseerd in de gehuwde periode. We zien hoe de volwassen bambi een aantrekkingskracht begint te hebben voor Faline, maar aan het einde van de huwelijksperiode gaat het ook snel om naar haar toe te gaan (Salten schrijft in poëtisch dat de mannetjes 'het pad van eenzaamheid' zijn). Ja, en Falina zelf "realiseert", wat alleen "houdt van Bambi nadat hij zijn tegenstander in het toernooi wint.
- Waarom gebeurt u mij niet meer? Vroeg het bestand nederig. Bembby ervoer onmiddellijke pijn: vrolijk, het gewaagde gezicht werd zo'n onderdanig en stilte. - Eenzame reiziger gaat verder dan anderen! "Bembby wilde het zachtjes zeggen, jammer, maar tegen de wil, klonk zijn stem streng. - Houd je niet meer van mij? - Falina vroeg een beetje gehoord. "Ik weet het niet," antwoordde Bembby. (Per. - I. Gorodinsky)
Het huwelijk rivaliteit tussen de mannetjes en wederzijdse agressie kleeft ook plotseling, instinctief, en helemaal niet omdat ze in de kindertijd hosten. Tegelijkertijd beeldt het gevecht, Salten nog veel meer woeste weer dan gewoonlijk in de natuur.
Al deze natuurlijke elementen en gemaakt een sprookje is zo origineel. Deze voordelen zijn echter niet beperkt. Ondanks het mooie deel van het naturalisme, blijft het fantastische begin in Bambi Prevalent.
Ten eerste praten dieren daar - en zelfs verschillende soorten vrij communiceren met elkaar. Er zijn voorbeelden van interpecifieke wederzijdse bijstand - bijvoorbeeld wanneer een hert een haas van de Silka bevrijdt. De toon van het verhaal is ook vrij fantastisch, bijvoorbeeld, dieren noemen Bambi "Prince of Forest" en behoren in het algemeen tot herten met grote eerbied.
In de personages is het niet moeilijk om menselijke kenmerken en allegorie te vinden. Bijvoorbeeld, hier als Owl spreekt van zijn familieleden:
- ... is er iets zo onnodig in de wereld als familieleden? Immers, als ze waardevoller voor je zijn, heb je niets met hen te maken, en zo niet, dan wordt het onderdrukt. Eerst kunnen we niet voor trots staan, de tweede is voor niets. (Per. Y. Nagin)Afbeelding van de onverschilligheid van de hertenmannels tot hun nakomelingen, maakt tegelijkertijd een uitzondering voor Vader Bambi. Deze oude wijze leider verschijnt eerst alleen episodisch, spreekt met haar zoon erg droog en beperkt tot individuele tips. De oudere Bambi wordt echter, hoe vaker de vader bij hem ontmoet, geleidelijk aan een permanente mentor en leraar.
De geschiedenis van Oleneck Gobo is indicatief voor dit opzicht, dat door een persoon wordt vastgelegd. Daar wordt het gevoed, hollen en gekoesterd, waardoor hij doordringt met betrekking tot zijn eeuwige vijand en een gevoel van zijn eigen exclusiviteit. Keer terug naar de natuur, GOBO verliest volledig zorg en sterft snel uit de hand van de jager.
Interessant is dat de lezer uit dit verhaal een verscheidenheid aan conclusies kan maken. Het kan alles waarnemen als een allegorie van een man die is opgegroeid in "broeikasvoorwaarden" en nooit gerijpt. Of als een gelijkenis waarover het onmogelijk is om te vertrouwen met zijn natuurlijke vijanden, zelfs als sommige van hen zich anders gedragen. Of dat de meest gezellige slavernij in de toekomst veel gevaarlijker is dan vrijheid.
De zuiverste allegorie (en een van de meest ontroerende plaatsen in het boek) is het gesprek van twee herfstbladeren, waarin je gemakkelijk een oud echtpaar kunt vinden.
- Wat gebeurt er met ons als we vertrekken? - We zijn beneden. - En wat is er hieronder? "Ik weet het niet," antwoordde de eerste. - Sommigen zeggen één ding, anderen - de andere. Weet je waar de waarheid is? ... - en daar, hieronder, zullen we ons iets voelen, bewust? - Wie kan dat zeggen? Er is geen van daaruit geretourneerd ... Laten we er niet over praten. ... Laten we maar beter onthouden hoe goed het eerder goed voor ons was! Weet je nog hoe de zon wordt, hoe zijn de sappen van het leven begraven in ons? Weet je nog? En het leven van de dauw in de ochtenduren? En zachte, geweldige nachten? .. - Nu is Night verschrikkelijk, - Ik heb de tweede opgemerkt. - en laatste oneindig. "We moeten niet klagen," zei het eerste blad, "omdat we iedereen hebben overleefd." - Ik heb echt heel veel veranderd? - Gevraagd dat het tweede vel is gevraagd. - Helemaal niet! - overtuigd van de eerste. - Je hebt niets veranderd. Dit ben ik geel en gerimpeld en jij - jullie zijn allemaal dezelfde knappe man. - Oh, ga weg! - onderbroken de eerste. - Nee echt! - Dusty riep de tweede uit. - Je bent mooi, zoals de eerste dag. En kleine gele strepen, nauwelijks, gaan erg veel. Geloof me! "Dank u," de tweede werd aangeraakt. "Ik geloof je niet ... ik geloof niet echt ... maar bedankt voor je vriendelijkheid." Je bent altijd zo aardig voor me geweest! Ik heb me net gerealiseerd wat voor soort je bent. (Per. Y. Nagin)Zoals je kunt zien, heeft de schrijver helemaal niet het doel van het schrijven van een populair voordeel op botanische, zoölogie en nog meer ecologie. Net als een artistiek werk, duwt het boek, allereerst op emoties. De taal is poëtisch en ontworpen om met de lezer de liefde van de natuur te ontwaken, maar tegelijkertijd is de echte natuur mooi en hard op hetzelfde moment. De auteur legt ons niet in een soort idyllische plek als Milnes in Winnie Pohne. Zijn bos is echt - met alle gevaren, caprieren van het weer en de onervaren strijd om te overleven, waar onvoorzichtige en zwakke individuen (zoals Gobo) onvermijdelijk op de dood wacht.
Als het je lijkt dat "Bambi" slechts een sentimenteel sprookje is over schattige kleine dieren en slechte jagers, dan heb je het blijkbaar niet gelezen. Het feit dat Salten duidelijk geen betrekking hebben op haar kinderen, getuigt van de overvloed aan wrede moorden en bloedige scènes die door kleurrijk en meedogenloos worden beschreven.
Bambi ontmoet met de dood al aan het begin van het boek, toen hij ziet hoe de brander de muis doodt, en dan het dode herten "in het bloed met een gescheurde wond op de schop." Nou, wanneer de winter komt met zijn kou en honger, begint het slechts een reeks moorden - en zonder de deelname van iemand.
De kraai viel de kleine zieke zoon van de haas aan en stak hem dood. Lang klonk in het bos van zijn subtiele, lijdt een stem. [...] Een andere keer dat de koekoek zijn keel brak. De eekhoorn ontsnapte uit haar vasthouden klauwen, klom op de boom en begon terwijl ze zich afvraagde, op de takken begon te rijden. Soms ging ze plotseling zitten, in wanhoop, de voorpoten opgevoed, zijn hoofd gewikkeld, en het rode bloed stroomde op de witte borst. Plotseling kneep ze, riep stukjes en de eekhoorn viel in de sneeuw. Meteen vlogen hongerige veertig naar het karkas en begonnen hun sombere feest te nemen. En kort daarna brak deze vos de mooie, sterke fazant, die het hele bos hield en respecteerde. [...] de behoefte die het einde niet voorzag, gaf aanleiding tot felle en onbeschoftheid. De behoefte had gevallen geweten, duwde goede motieven, vernietigde goede gewoonten, gedood medelijden. (Per. Y. Nagin)Niet minder verschrikkelijk beschreven de dood van de konijntjes en vossen.
Haar (konijntjes - S.K.) De achterpoten waren machteloos in de sneeuw, die smolt, geschilderd in een roodgekleurd stiksels van heet bloed. - Zou je me een beetje kunnen helpen? - Ze herhaalde. Ze sprak alsof hij gezond, rustig, bijna leuk was. "Ik weet niet wat er met mij is gebeurd," ging ze verder ", niets bijzonders ... gewoon nu, ik kan niet bewegen." Ze heeft niet onderhandeld, viel aan zijn kant en stierf. (Per. - I. Gorodinsky) - Aan de voet van de grote den, - begon Ronno te vertellen, - Lisiza in de doodsstrijd. Ik heb net gepasseerd. Verschrikkelijk zie haar kwelling. Ze knipperde de sneeuw en knaagde nu de aarde ... (per. Y. Nagin)Natuurlijk zijn er in dit sprookje de vuilnis en tederheid en poëzie. Maar dit alles is harmonieus gecombineerd met de harde wijsheid van het echte leven.
Vanwege het feit dat Bambi snel in de categorie kinderboeken verhuisde, in veel vertalingen en aanpassingen, bloedige of onnodig naturalistische scènes verzacht of volledig uitgesloten van de plot. De scènes van de dood van de konijntjes zijn bijvoorbeeld niet in een Russische vertaling, behalve de overdracht van Gorodinsky.
Dergelijke 'correcties' waren het erg leuk om zichzelf te verzilt. Wanneer de American Publishers het tweede boek - "Kinderen van Bambi" (in het bijzonder in het hoofdstuk wilden repareren, waar de huwelijkssessie van de elanden is afgebeeld), verzette Salten sterk tegen dergelijke bewerkingen en vroeg ze over het algemeen: "Om niet te adverteren Werk als kinderboek ... ".
Op filmadaptaties, vertalingen en wat het allemaal leidde, zullen we al in de volgende artikelen praten.
Auteur - Sergey Kuriy
Source - Springzhizni.ru.