136 տարի առաջ, 1885-ի փետրվարի 9-ին, Գանձան գյուղի գյուղի ընտանիքում Ախալքալաքի մերձակայքում գտնվող Գյուղում, ծնվել է հայ մեծ բանաստեղծ Վան Թերիան:
1899-ին Վան մտնում է Մոսկվայում Լազարեւյան արեւելյան լեզուների ինստիտուտ: Ընկերների հետ միասին, «Նադեժդա» ձեռագիր թերթը հրատարակում է ոչ միայն խմբագրական հոդվածներով եւ խմբագրական հեռախոսներով, այլեւ ղեկավարում է բանաստեղծությունների ֆակուլտետը, որտեղ նա հրապարակում է իր բանաստեղծությունները Schwen- ի, Volo- ի եւ այլնի ներքո Տրիան մտնում է Մոսկվայի համալսարան, պատմական եւ բանասիրական ֆակուլտետի ռուսերեն լեզվին եւ գրականությանը: 1905-1907թթ. Հեղափոխության անմիջական ազդեցության տակ նա գրում է «Ternist Crown» բանաստեղծությունների ցիկլը, որը փառաբանում է հեղափոխության ըմբիշներին: 1906-ի դեկտեմբերի 3-ի լույս 3-ի գիշերը, Տերայի բնակարանը խուզարկվեց, նա եւ իր ընկերը ձերբակալվեցին, բայց դեկտեմբերի 13-ին նա ազատվեց կալանքից: Այս ժամանակահատվածում Տրիանյանը գրել է «Էստոնիայի երգ», «Աշնանային երգ», «Աշնանային մեղեդի», «Հրաշալի աղջիկ», «Sky ուզիր ինձ մայրամուտի եւ այլ բանաստեղծությունների: Տերայանի պոեզիան իր լավագույն քնարերգությամբ, զգացմունքների ներթափանցմամբ, բացառիկ երաժշտականությունն ու լեզվի հարստությունը հայ գրականության պատմության մեջ ամենամեծ երեւույթն է:
1908-ին Թիֆլիսում լույս տեսավ «Մթնշաղի երազներ» բանաստեղծությունների նրա առաջին հավաքածուն: Հավաքածուն լավ ակնարկներ ստացավ Ավետիքա Իսահակյանից եւ Օվասնես Թումանյանից:
1910-ին, Մոսկվայի համալսարանում սովորելու զուգահեռ, Տրիանյան խմբագրում եւ հրապարակում է «Գարուն» գրական եւ գեղարվեստական Ալմանաչը («Գարուն»): 1915-ին Մաքսիմ Գորկին հանձնարարեց եռանկյունի հավաքածուն հավաքածուի կազմումը, որը լույս է տեսել Մոսկվայում: Նույն թվականին նա գրում է «Նաիրենի երկիր» հայրենասիրական ցիկլը:
Վալերի Բրյուսովը թարգմանեց մի շարք բանաստեղծություններ բանաստեղծություններ եւ նրան անվանեց «Ռուսաստանի Հայաստանի երիտասարդ բանաստեղծների» երիտասարդ բանաստեղծների շրջանում «առավել նշանավոր գործիչ»:
Առանց 35-ամյակից մեկ ամիս առաջ գոյատեւելու, Վան Թերիան մահացավ 1920 թվականի հունվարի 7-ին տուբերկուլյոզից:
Հայկական երգեր, որոնք ես կրկին լսում եմ, երգեր, որոնք այսպես են սթափեցնում: Նրանց, խորթ, դուք չեք հասկանում, նրանք չեն հասկանան նրանց, խորթ, դուք նույնպես:
Տխուր, եւ սգո եւ դառը նրանք միապաղաղ են, բայց որպես մեղեդի, այրված վիշտ, նմանություն, ոգի, այրված ցավը, ծանոթ են:
Աղքատ գյուղեր մեզ հետ, եւ ամենուր մութ դեմքերը տխրությամբ հայացքով, մեր ամբողջ ժողովրդին անհույս դժբախտության մեջ, մեր ամբողջ կյանքը անհույս վիշտ է:
Ինչպես ենք երգերում մենք չենք հանում, երգերում, այնպես որ սթափության մեջ նման է: Նրանց, խորթ, դուք չեք հասկանում, նրանք չեն հասկանան նրանց, խորթ, դուք նույնպես:
Թարգմանություն Ն. Չուկովսկի