A creatividade da cantante escocesa Ela Stewart estaba ben familiarizada a Folk Tusovka a principios dos anos setenta. Con todo, logrou a popularidade masiva actual despois de comezar a cooperar con Alan Parsons.
En 1973, Parsons xa era un gran prestixio no campo da gravación. Aínda así! Participou no traballo sobre o disco época Pink Floyd "The Dark Side of the Moon". Ademais, un produtor completo achegouse ás cancións de Stuart, ampliando a súa paleta de son con diferentes ferramentas. En esencia, xa non era unha xente puritana, senón unha roca suave con ricos arranxos e solo longo.
Con todo, para atribuír todos os méritos a Parsonus inxustamente, máis ben, desempeñou o papel dunha costa de diamante. Despois de todo, as cancións de Ela Stewart foron asignadas pola diversidade e as melodías sofisticadas brillantes cuxos posibles parsons e intentaron revelar o máximo posible.
En canto á parte significativa, entón con este Stewart e sen paresas tiña unha orde completa. En primeiro lugar, intentou evitar intencionadamente nos seus textos de temas banales e revolucións poéticas. En segundo lugar, Stewart quería moito as súas cancións para aseminar películas de son ("Quero mostrarlle unha película cando toco unha canción ...") cunha serie de imaxes brillantes e unha historia interesante. E esta foi a historia en todos os sentidos da palabra: a cantante a miúdo tomou as parcelas directamente dos libros históricos.
Por exemplo, ten a canción "Road to Moscow" ("Road to Moscow"), dedicada á invasión das tropas nazis na URSS. Ao dar homenaxe ao heroísmo do noso exército, Stewart non puido resistir ao final para escribir sobre como despois da guerra liberada do cautiverio, os soldados soviéticos enviaron inmediatamente aos campos siberianos. Non obstante, paga a pena culpar aos escoceses, se, escribindo unha canción, baseouse nos escritos dun "historiador prominente" como Solzhenitsyn?
Un camiño ou outro, foi durante o período de cooperación con Parsons (1975-78) Al Stewart gravou os seus mellores álbumes e éxitos. No single máis famoso e comercialmente exitoso de 1976 co misterioso nome "Ano do Cat" ("Ano de Cat"). Na historia da canción hai un segundo autor - Pianista Stewart, Peter Wood. A súa participación é difícil de sobreestimar, porque era madeira que compuxo que o partido de piano máis agarrado, en base a que a canción foi escrita. Pasou de moitas maneiras sen intención ...
Unha vez, ao final da xira estadounidense de 1975, Stewart asistiu aos sons do seu grupo e escoitou a madeira xogando unha fermosa melodía: limpa para o quecemento. Gustoume a melodía e ela decidiu desenvolverse nunha canción de pleno dereito. En dous meses, o fonograma xa estaba prácticamente listo, pero aínda non había texto.
Nun principio, Stewart intentou usar o vello esbozo de 1966 chamado "Foot of the Stage" e coas palabras:
As túas bágoas argaban a choiva ao pé da escena ...Os poemas eran unha reacción ao tráxico destino do comediante inglés Tony Hancock. Ao final da súa carreira, Hancock preocupou unha terrible depresión e ata intentou falar sobre iso ante o público. Non obstante, todas as súas escapadas suicidas en hábito eran hábitos con unha risa alta. Mentres que en 1968 o comediante realmente non molestou as puntuacións coa vida ...
Al Stewart: - El foi no escenario e dixo: "Non quero estar aquí. Estou enojado coa miña vida. Eu son un perdedor completo, e por que debo non terminar todo isto aquí mesmo ". E todos riron, vendo só o personaxe que xogou. E mirouno e pensei: "O meu Deus, significa o que di".Non obstante, a compañía discográfica dixo que ninguén sabe sobre Tony Hancock en América e, en xeral, o tema é demasiado escuro para un único comercial. Traballa no texto continuado ...
A canción recibiu o seu novo nome cando Stewart atopou o libro sobre a astroloxía, desde onde descubriu que, segundo o horóscopo vietnamita, a actual 1975 é o ano do gato (no horóscopo chinés en lugar dun gato aparece coello). O nome tivo lugar, pero un novo texto coas palabras:
Eu adoitaba ter un tabby vermello, e agora teño unha pelirroja ...... foi rexeitado polo propio autor ("Non podes escribir sobre gatos, é divertido").
A última fonte de inspiración foi a clásica película "Casablanca", publicada en 1942 - no medio da Segunda Guerra Mundial. A película desenvolveuse en Marruecos, onde o propietario da discoteca local Rick Blake (interpretada por Humphrey Bogart) axudou a cubrir persoas que fuxiron de Europa desde o réxime nazi. Non por casualidade e Bogart, e Peter Lorrre, que xogou na película do criminal, son mencionados ao comezo da canción.
Autor de Tradución - Alexandra:
Pola mañá, como a partir da película con Hamphri Bogart, na aldea, onde a época que se converteron para reverter, é despedido pola multitude, como Peter Lorre, un crime de trazado ...Non obstante, se non consideras que esta mención e lugar de acción, a trama do "ano do gato" está completamente sen relación con "Casablanca". O heroe da canción é un turista que chegou ao país norte de África. Neste escenario exótico, ve unha moza misteriosa que é fascinante do heroe detrás del. Como STuart falou, a moza "debe ser, a si mesma de California, porque vaga e conta sobre os anos de gatos e similares".
... mañá vén, e aínda estás con ela. O autobús con turistas saíu, e non ten ningunha alternativa, perdeu un billete, polo que teño que quedarme. Pero as melodías da batería permanecen no ritmo do día actualizado. Vostede sabe que unha vez será forzado a abandonala, pero por agora quedarás nun gato.Persoalmente, personalmente teño unha historia sobre unha persoa que se atreveu a sucumbir aos sentimentos e coa cabeza mergullouse nunha aventura romántica, parece menos interesante que a historia do suicidio cómico. Pero a canción en si non estropeou isto.
Ademais, os parsons, como de costume, enriqueceu o arranxo cunha multitude de ferramentas, incluída a cadea. Entón parecíalle que na canción moitas guitarras, e decidiuse engadir no canto dun exceso de guitarra Solo - saxofón. Stuart realmente non lle gustaba esta idea, aínda se consideraba un cantante de rock folk, e entón obtívose algún "jazz". Con todo, entón cambiou de idea.
Traballar na canción pasou por tanto tempo que no momento do lanzamento do single o ano o gato xa terminou. Con todo, os parsons e Stewart confiaron no éxito.
Al Stewart:
"Cando terminei de" ano do gato ", pensei:" Se non é un éxito, non podo escribir un éxito ".A esperanza foi xustificada. O sinxelo coa versión abreviada da canción (o orixinal dura 6 minutos. 37 segundos) alcanzou o 8º lugar dos Estados Unidos e no 31 de Gran Bretaña.
"Ano do gato" - a canción é certamente boa, pero persoalmente gústame o outro éxito Stewart - "On the Border" (por certo, o propio autor tamén coincide con esta opinión). Saíu en 1977 e chegou a 42 prazas de cartas estadounidenses. Segundo Stuart, o nome da canción é "On The Border" - Referencia á frase sombría do primeiro ministro de Gran Bretaña Edward Hita que mesmo "a poboación civil estará na primeira liña".
Non por casualidade na canción Stewart tanta referencia a eventos políticos específicos. Aquí e a pista dos separatistas de cocción que estaban regularmente satisfeitos cos ataques regularmente en España ("Os barcos de pesca pasan por auga nocturna, cargando secretamente unha arma a través da fronteira española ..."). E enviando a guerra partidaria en Rhodesia, que terminará en 1980 pola creación dunha República Autónoma de Zimbabue.
Tradución - Dmitry Popov:
As pinturas dirixíronse nos meus mapas de parede. Ventos de África Fresshadow Cambio. As antorchas fálanse pola noite, unha man, unha aldea de acendición, dá un sinal a aqueles que esperan na fronteira ... Al Stewart: - Si, hai cousas na canción, que resultaron ser verdadeiras. Por exemplo, unha liña "man, acendendo aldeas" ... realmente incendiaron a facendas pertencentes a persoas brancas e expulsáronas do país a Mugaba (Zimbabwe Primeiro Ministro - S.K.) podería transferir a granxa aos seus partidarios.Dende que España foi mencionada na canción, Alan Parsonsus quería engadir unha pequena guitarra española ao arranxo. Cando o productor preguntou se alguén do estudo xogaba sobre a guitarra española, reinou o silencio. Mentres Peter White (que, en realidade, era un pianista), non dixo incertamente: "Ben, podo probar ..." - e xogou a festa "baixo flamenco" literalmente por dous dobres. Os parsons non se calmaron e engadiron ao fonrograma tamén o son de Kastannet.
Al Stewart escribiu tantas cancións marabillosas que sería incorrecto limitar a súa historia só dous golpes de gráficos. Para unha imaxe máis completa, gustaríame chamar a atención a polo menos varias outras composicións.
"Carol" (1975). Inspirado polo fan de cabelo vermello, que Stewart reuniuse en Nova York. O propio cantante non durmiu con ela, pero estaba seguro de que a miúdo o fixo con outras celebridades.
"The Dark and the Rolling Sea" (1975). Segundo Stuart, esta é unha canción sobre "as relacións convertidas nunha metáfora".
Broadway Hotel (1976)
Al Stewart: - Esta é unha canción sobre as persoas que viven en cuartos de hotel. Esta é unha canción sobre un intento de comprender a xente que vive en tales condicións: as persoas que son ricas e poden pagar a casa, pero prefiren vivir nunha habitación de hotel. Isto é como vivir sen o pasado, para non ter nada tanxible, o que pode vinculalos."Flying Sorcerery" (1976). A canción sobre Amy Johnson é a primeira muller inglesa-folleto que só voou a Australia. Morreu ao comezo da Segunda Guerra Mundial, cando transportaba suministros para o exército británico.
"Midas Shadow" (1976) Al Stewart: - Trátase dun home de negocios que gaña cartos reflexivamente, intuitivo, como respirar. Tal persoa debe ter unha sombra de Midas.MIDAS - FRIGIAN KING, famoso por riqueza. Quizais, moitos recordan o mito sobre a capacidade máxica dos medios para converter todo en ouro, que tocou.
"Unha etapa antes" (1976). Canción misteriosa. Segundo Stuart, ela trata de reencarnación.
"Palacio de Versailles" (1978). A música está baseada na composición "Count Salisbury" do compositor inglés do século XVI William Berda. O texto realízase paralelos entre a gran revolución francesa e os dereitos dos estudantes en Francia en 1968.
"Case Lucy" (1978). Sobre a cantante (ou stripter) ea súa infrutuosa procura de éxito.
"Merlin's Time" (1980). Stewart dixo que non estaba en absoluto sobre Tom Merlin, que era o mago e mentor do rei Arturo, pero sobre o poeta guerreiro escocés, que é mencionado na canción Robin Williamson "Cinco denegacións sobre a tumba de Merlin".
Autor - Sergey Kuriy
Fonte - Springzhizni.ru.