"اولین قواعد که آلودگی آب و هوا را ممنوع کرده است، در ابتدای قرن نوزدهم ظاهر شد. درست است که آنها، و همچنین اسناد مشابه بسیاری از کشورهای اروپایی، معیارهای مشخصی برای از بین بردن آلودگی ندارند. تلاش برای توسعه اقدامات جامع تر در برابر آلودگی صنعتی در دهه 1890 آغاز شد و به انقلاب متوقف نشد. آنها نتایج جدی در هواپیما حقوقی را به دست نیاورده اند، اما به طور قابل توجهی ایده های علمی در مورد محیط زیست را گسترش دادند، "محقق ارشد مرکز" مرد، طبیعت، فناوری "Tyumu Andrei Vinogradov گفت.
به گفته مورخ، اغلب آلودگی آب و هوا توسط زباله های صنعتی به اشتباه به عنوان یک مشکل منحصرا مدرن به ارث برده شده از دوران شوروی درک شده است. تعداد کمی از مردم به یاد می آورند که در دوران صنعتی شدن اولیه، این شرکت فرصت های بی سابقه ای برای ایجاد و تولید مواد را به دست آورد، و ابتدا مواد مواجه شد که تاثیر آن بر محیط زیست و سلامت ناشناخته بود. شاید، شکل گیری ایده های عمومی پذیرفته شده در مورد آلودگی صنعتی و روش های مبارزه با آن طولانی بود.
"در طول قرن نوزدهم (و نه تنها)، استانداردهای بهداشتی کاملا انتخابی مورد استفاده قرار گرفتند: صنعتگران نادیده گرفته شدند، دیگر، برعکس، می توانست بیش از حد تعقیب شود. Vinogradov توضیح داد که در آن زمان، گیاهان و کارخانه ها بسیار زیاد شد، اما تنها بزرگترین آنها به موضوع نگرانی دولت تبدیل شد. "
این کنجکاو است که اولین قطعنامه همه روسیه در مورد انطباق با استانداردهای بهداشتی در ساخت کارخانه ها، به دنبال حل مشکل آلودگی با از بین بردن علت آن بود. در سال 1803 اتفاق افتاد: الکساندر من اعلام کرد فرمانداران را به گزارش کارخانه ها و کارخانه های مضر به وزارت کشور و نه اجازه ساخت آنها در شهرها.
"با تشکر از فرمان سال 1803، وزارت امور داخله به بالاترین مقامات مربوط به مسائل مربوط به آلودگی صنعتی تبدیل شد (و به انقلاب باقی ماند). با این حال، فرمانداران فقط برای گزارش مشکلات تجویز شدند و آنها را حل نمی کردند. علاوه بر این، این فرمان دستورالعمل نسبت به گیاهان مضر را که قبلا در زمینه های قانونی ساخته شده بود، ارائه نمی داد. B 1818 رئیس وزارت پلیس، شمارۀ ویضمیتینوف از فرمانداران خواسته بود تا بیانیه تولید را پر کنند، "Smard و Uncleanness تولید".
لیست ها معلوم شد که چشمگیر، کاهش آنها و تعیین اقدامات مناسب وزارت امور داخلی تنها در سال 1826 است. گیاهان خواستار انتقال به مکان های جدید خارج از شهرها و زیر جریان رودخانه ها شدند. تصمیم این موضوع یک دوره ده ساله بود، اما برای مقیاس امپراتوری کافی نبود. چنین مکان هایی باید به شهر نزدیک نشوند (در آن دوره آنها به سرعت در حال افزایش است)، اما نه خیلی دور از دست دادن دسترسی به مسیرهای حمل و نقل. در همان زمان، قانون فاصله مجاز را تأسیس نکرد، که تصمیم این مسئله را پیچیده کرد، "آندری Vinogradov گفت.
همانطور که مطالعه نشان داد، ممنوعیت ساخت و ساز شرکت های مضر در شهرها به طور نامحدود وارد قانون روسیه شد. تا سال 1917، او در 408 مقاله توسط منشور ساخت و ساز، که می خواند، باقی ماند: "کارخانه ها و کارخانه ها، خلوص هوا مضر، شهرها و شهرهای بالای رودخانه ها برای جریان رودخانه ها و کانال ها مجاز نیست. اگر جایی که در حال حاضر وجود داشته باشد، پس از آن وزیر امور داخلی بر روی این، با توصیف خاصی از کیفیت آنها و قیمت ها ساخته شده است. برای انتقال این نوع نهادها، کارفرمایان ولایتی موظف به تخصیص مکان ها و توزیع به کسانی هستند که علاقه مند به خودشان هستند تا اطمینان حاصل شود که چنین نهادهای بیشتری وجود نداشته باشند. "
با این حال، اقدام این قانون در 409 مقاله زیر محدود بود، که مجاز به ترک شرکت ها در مکان های قبلی برای دفع وزارت امور داخلی بود. صنعتگران می توانند به وزیر کشور تجدید نظر کنند، که معمولا به اداره پزشکی وزارت امور داخلی هدایت می شود. تنها صاحبان تولید ثروتمند، که از حمایت از فرماندار استفاده می کردند معمولا می توانند در چنین سطحی مجاز باشند.
B 1845 تحمیل مجازات جنایتکارانه و اصلاحات بود. بدیهی است که مسئولیت کیفری، به ویژه برای نقض خلوص هوا و آب و جرم و جنایت علیه بهبود عمومی، معرفی شده است. به گفته وی، یک کارخانه مضر در درجه شهر یا بالاتر از آن توسط رودخانه به دلیل مقصر نابود شد، که مجبور به پرداخت مجازات 50-100 روبل بود. اگر یک شرکت بدون اجازه ساخته شد، مجازات دیگری و جبران خسارت ناشی از آسیب به مردم نیز در نظر گرفته شده بود.
مورخان تأکید می کنند که شدت قانون تا حدودی تحت تاثیر قرار گرفته است که اعمال مجازات به ندرت کاربرد عملی در مناقشات مرتبط با آلودگی را یافت. در طول سالها، اهمیت شرکت ها افزایش یافت: آنها به دولت سود آوردند و به معنای افزایش تعداد کارگران بود. اما این کد تنها دو تصمیم را پیشنهاد کرد: این گیاه می تواند به عنوان مضر و بسته به رسمیت شناخته شود یا در نظر گرفته شود، بی ضرر و در نظر گرفته شود.
سناریوهای متوسط بعدا ممکن است: زمانی که اصلاحات الکساندر دوم سیستم قضایی و دولت خود را تغییر داده اند، قوانین بهداشتی نیز تغییر کرده است. منشور مجازات (1864) دادگاه ها را به حق "سرکوب" صاحبان کارخانه برای تخلیه ناپایداری به فاضلاب یا مخازن و برای آسیب رساندن به آب "در مکان هایی که برای استفاده داخلی گرفته شده است، ارائه کرده است. با این حال، در سال 1870، ساخت نهادهای صنعتی بی ضرر در شهرهای جدید حل شد.
فهرست کارخانه های خطرناک و کارخانجات که در خارج از شهرها ظاهر می شوند، توسط وزارت امور داخلی در توافق با وزارت مالیه تهیه شده است. حق تصویب یا رد درخواست برای ساخت و ساز آنها متعلق به دولت استانی بود، با توجه به موقعیت های شهر Dum. کارشناس معتقد است: "ابهام قدرت از غرور شهری، کنترل و زمستو، درگیری های تحریک شده و تشدید شد، اما در عین حال، امکان تعامل بین دولت با صنعتگران در زمینه حقوقی بود."
به گفته آندره Vinogradov، در XIX و اوایل قرن بیستم، دولت روسیه ایده توسعه یک قانون واحد را ترک نکرد، که شرایط اقامت و شرایط بهداشتی شرکت های صنعتی را در شهرها تنظیم کرد. فعالیت در اینجا عمدتا وزارت امور داخلی و وزارت مالیه را نشان داد. بنابراین، در سال 1894، وزارت امور داخله شروع به ایجاد قوانین برای زباله های صنعتی و حفاظت از آب آشامیدنی از آسیب (توصیه هایی برای تصفیه فاضلاب، از جمله برق، فیلترهای زغال سنگ، زمینه های آبیاری و چاه های جذب) آغاز شد.
به زودی ابتکار عمل توسط وزارت مالیه دستگیر شد، پس از آن این کار "حذف محدودیت ها" در هنگام باز کردن شرکت ها (یکی از این محدودیت ها "، عدم تعریف روشن از آنچه دقیقا نیاز به یک کارآفرین را داشت، در نظر گرفت بهداشت) پس از چندین سال کار کرده، کمیسیون هرگز به شورای دولتی پیش نویس قانون جدید ارائه نشد.
در دهه اول قرن بیستم، صنعتگران (این بار کستروما) دوباره خواستند که هنجارهای غلظت مجاز مواد برای زباله های تولید مایع را توسعه دهند. این موضوع در سال 1908 در شورای پزشکی وزارت امور داخلی مشغول به کار بود و در سال 1908 دایره ای منتشر شد: فاضلاب زمانی که آنها در مخزن تغییر می کردند، باید دمای بیش از 30 درجه سانتیگراد داشته باشند، نه یک بوی یا نقاشی تلفظ شده و نه مناسب برای حیوانات و گیاهان. با این حال، این رویکرد از صنعتگران مسکو انتقاد کرد.
آنها بر آثار مونیخ Max Von Pettherto و تئوری خود تمیز کردن رودخانه ها اشاره کردند، که بر اساس آن زباله های سمی ممکن است با حجم زیادی از آب رودخانه خنثی شود. انجمن های صنعتی نیز خواستار اندازه گیری شرایط محلی در هر مورد شدند. در نتیجه، در سال 1912، امپراتور نیکلاس II حکم را بر تأسیس یک "کمیته موقت برای بررسی اقدامات برای حفاظت از اجسام آب منطقه صنعتی مسکو از آلودگی توسط فاضلاب و زباله کارخانه ها و کارخانه ها" امضا کرد. کمیته شروع به مطالعه رودخانه ها و خطرناک ترین تولید منطقه کرد.
همانطور که مطالعه نشان داد، ایجاد "کمیته موقت" موجب اختلاف بین دو وزارتخانه شد. وزارت امور داخله ادامه داد تا پیش نویس قانون را "در حفاظت بهداشتی هوا، آب و خاک" ادامه دهد، اما دوما دولتی او را به دلیل عدم پیشگیری از اقدامات برای از بین بردن آلودگی رد کرد. جلسه بعدی دوما برای مارس 1917 برنامه ریزی شد، اما انجام نشد. به طرز وحشیانه ای، این کمیته "موقت" بود که پایدار ترین در میان تمام مؤسسات بود که با آلودگی مبارزه می کردند.
او از انقلاب 1917 جان سالم به در برد و همچنان به عنوان بخشی از بزرگراه تحت نام جدید "کمیته مرکزی حفاظت از آب" کار می کرد. تا سال 1931، بسیاری از موسسات قدیمی دوباره سازماندهی شدند و بخشی از ساختارهای دولتی بزرگتر شدند. این سرنوشت رنج می برد و Centrivookhran، که از سال 1912 وجود داشت. با این حال، و چند سال بعد، دانشمندان شوروی، با مشکل آلودگی مواجه شدند و به دستاوردهای پیشینیان خود در این زمینه درخواست کردند. این کار با پشتیبانی از RFF در چارچوب پروژه شماره 20-7800134 انجام شد.
منبع: علوم برهنه