این داستان باز، که یک بار و برای همیشه ارائه دانشمندان در مورد ماهواره های سیارات غول های سیستم خورشیدی را تغییر داد.
تور بزرگ - Voyager
در اواخر دهه 60 قرن گذشته، ناسا یک برنامه فضایی تور بزرگ داشت که در آن دانشمندان برنامه ریزی کردند تا چهار دستگاه از منظومه شمسی را به سیارات خارجی ارسال کنند. دو در سال 1977 - به مشتری، زحل، پلوتو، دو نفر دیگر در سال 1979 - به مشتری، اورانوس، نپتون. اما، همانطور که اغلب در صنعت فضا اتفاق می افتد، دولت ایالات متحده به طور قابل توجهی تامین مالی پروژه را کاهش داده است. به نفع برنامه SHTTL تایید شده در حال حاضر - از 1 میلیارد دلار به 360 میلیون دلار درمان شده است. متخصصان ناسا این پروژه را تجدید نظر کردند و تصمیم گرفتند به جای چهار پروب، دو نفر را بفرستند. بله، و تعداد تست های آزمایش محدود است. به جای شش نفر، سه نفر از آنها وجود داشت: مشتری، زحل، تیتان. آخرین جهان از اهمیت خاصی برخوردار بود. این فهرست به دلیل این واقعیت است که این تنها ماهواره ای از منظومه شمسی است که فضای زیادی دارد.
دو پروب سری مارینر برای پرواز آماده شدند: "Mariner-11" و "Mariner-12". ایستگاه های این نوع ناسا از سال 1962 استفاده می شود، در زمان های مختلف آنها به زهره، مریخ و جیوه فرستاده شدند. برنامه Grand Tour Mariner Jupiter Saturn نامگذاری شد و در سال 1977 این پروژه به نام جدید - Voyager داده شد. در حال حاضر پروب ها "Voyager-1" و "Voyager-2" نامیده می شوند. هر دوی آنها در سال 1977 در سال 1977 با تفاوت 16 روز رفتند. در ابتدا برنامه ریزی شده بود که عمر مفید دستگاه ها 5 سال است، اما همانطور که می دانید، پرواز آنها تقریبا 44 سال است.
دوربین های "Voyagerov"
در هیئت مدیره "Voyagerov" دو دوربین تلویزیونی وجود دارد - زاویه گسترده و باریک زاویه. فاصله های تمرکز لنزهای خود را 200 میلیمتر و 1500 میلیمتر، یک زاویه دید 3.2 درجه و 0.42 درجه به ترتیب. وب سایت ناسا بیان می کند که مجوزهای اتاق زاویه ای باریک به اندازه کافی برای خواندن روزنامه از فاصله 1 کیلومتر کافی است. در آن زمان، این پیشرفته ترین دوربین های پیشرفته در ایستگاه های فضایی بود.
داده های دستگاه ها بر روی درایو روبان دیجیتال ذخیره می شوند. در طول مطالعه سیاره یا ماهواره او، این داده ها بسیار سریعتر از آنها می توان به زمین منتقل شد. به عبارت دیگر، در طول تصادفی به سیاره، پروب، تقریبا گفتگو، 1000 عکس بود، و حافظه تنها در 100 بود. بنابراین، برای سرعت بخشیدن به انتقال اطلاعات پروب، ناسا به یک شبکه تک رادیوتراکسپس متصل شد شبکه عمیق فضای شبکه عمیق شبکه (DSN). با توجه به سایت ناسا، داده های Voyager-1 به زمین در 160 BPS منتقل می شود، آنتن های 34 متر و 70 متری DSN برای دریافت سیگنال استفاده می شود.
[ادامه مطلب، به عنوان فضاپیمای انتقال تصاویر به زمین، شما می توانید از مقاله ما "چگونه دانشمندان دریافت تصاویر ساخته شده توسط فضاپیما"]
هر دوربین دارای حلقه فیلتر خود است که شامل فیلترهای نارنجی، سبز، آبی رنگ است، می توان آنها را برای به دست آوردن تصاویر در رنگ های تقریبا واقعی ترکیب کرد.
در اینجا یک نمونه از تیراندازی "Voyager-1" با استفاده از فیلترهای نور است. تصویر زمین و ماه از فاصله تقریبا 11.7 میلیون کیلومتر در حدود دو هفته پس از راه اندازی پروب ساخته شده است:
[داستان عکس فوری در مواد ما: "اولین پرتره مشترک زمین و ماه در تاریخ. عکس فوری فرقه، که 43 سال پیش "Voyager-1" ساخته شده است]
مشتری و یو
در اوایل سال 1979، Voyager-1 شروع به بستن با مشتری کرد. به طور موازی، او تصاویری از ماهواره های غول پیکر گاز گالیله را ساخت. تصاویری از این ماهواره ها دانشمندان را ناامید نکرده اند. کارشناسان تصور می کردند که در تصاویر Voyager-1، آنها همان را می بینند، از یکدیگر متفاوت نیستند، بلکه به جای ستاره شناسان، جهان ها با زمین شناسی منحصر به فرد ظاهر شدند، نه به هیچ وجه مانند زمین شناسی ماه ما.
از همه ماهواره های گالیله، جامعه علمی ترین گیج شده توسط IO. با توجه به مطالعات طیف سنجی، IO به نظر می رسید به دانشمندان به عنوان یک بدن کمی بیشتر از ماه، بلکه توسط دهانه ها ناهموار. بر روی سطح مورد نظر ماهواره مشتری، کارشناسان انتظار دارند که ذخایر نمک های مختلف را پیدا کنند. اما IO معلوم شد که یک رمز و راز دنیای واقعی بدون دهانه شوک قابل مشاهده است، با رسوبات زرد، نارنجی و سفید پوشیده شده است. اولین عکس از ماهواره غول پیکر گاز، ستاره شناسان را به این ایده که برخی از فرآیندهای زمین شناسی باید در IO رخ دهد، تحت فشار قرار می گیرد، که "سطح جوانان، شسته شده از دهانه های درام را تولید می کند".
در ماه مارس 1979، Voyager-1 یک تصویر از IO را در یک گزیده ای طولانی از فاصله 4.5 میلیون کیلومتر، که پرده از رمز و راز این ماه را باز کرد، گرفت.
در تصویر، متخصصان ناسا ابر را متوجه شدند که صدها کیلومتر بیش از "روشنایی" IO "روشن" بود. این عکس:
در ابتدا، دانشمندان فکر کردند که این فقط اعوجاج هایی بود که در طول تیراندازی ظاهر شد، اما پس از تجزیه و تحلیل دقیق مشخص شد که ابر واقعی بود. از آنجا که IO یک فضای بسیار ضعیف دارد، ستاره شناسان نتیجه گرفتند که ابر یک حلقه است که ناشی از فوران آتشفشانی بسیار قدرتمند است. او به تعیین P1 داده شد.
کمی بعد، اعضای گروه تحقیقاتی Voyager قطار دیگری را در مرز روز و شب (Terminator) IO یافتند، آن را با P2 نشان داد.
داده های جدید ارسال شده توسط Voyager-1 نشان داد که P1 نتیجه فعالیت آتشفشان فعال است، پس از آن PELE نامیده می شود، و P2 با قفل های آتشفشانی Patera همراه است که در آن دریاچه گدازه غنی واقع شده است.
کارشناسان به این نتیجه رسیدند که آتشفشان های فعلی در IO وجود دارد، و آنها به احتمال زیاد دلیل "سطح ماهواره ی جوان"، و زرد، سفید، رسوب نارنجی هیچ چیز دیگری جز کسانی که در طی فوران بر روی سطح ماده پرتاب می شوند، وجود ندارد: سیلیکات های مختلف، گوگرد، دی اکسید گوگرد.
دانشمندان بر روی تصاویر دیگر IO، که توسط Voyager-1 به دست آمده، هشت حلقه آتشفشانی را کشف کرده اند.
افتتاح پروب و مشاهدات بعدی از ماهواره ای مشتری به متخصصان کمک کرد تا متوجه شوند که IO دنیای زمین شناسی زمین شناسی در منظومه شمسی است، امروزه این شامل حدود 400 آتشفشان عمل می کند.
مواد چاپ شده از کانال ما
ما دوستی ارائه می دهیم: توییتر، فیس بوک، تلگرام
مراقب باشید برای همه جدید و جالب از دنیای علمی در صفحه Google News ما، مواد ما را که در Yandex Zen منتشر نشده است، بخوانید