مفهوم "جبران خسارت" به طور گسترده ای در روانشناسی استفاده می شود و نتیجه مستقیم اصل حفاظت از انرژی است. این پدیده را می توان به زندگی اعمال کرد.
نمونه های زیادی از جبران خسارت در تاریخ وجود دارد - به عنوان پدیده ای که از تعادل در یک کشور خاص پشتیبانی می کند. به عنوان مثال، یک استاندارد بالایی از زندگی در حالت های توسعه یافته توسط مالیات های بالا جبران می شود یا مالیات بالا یا عدم تمایل شهروندان به کار، در مزایا زندگی می کنند. در نزدیکی عمارت های لوکس، کلبه های فقیر هستند، در برابر پس زمینه فتح بزرگ، قدرت اموال، کاهش زندگی یک جمعیت ساده را کاهش می دهد، پیشرفت های فنی بالا نمی تواند ویروس معمولی را شکست دهد، که بسیار جذاب به نام Covid است.
چنین جبران کننده می تواند در تاریخ دیده شود. لانه های لندن را می توان یک مثال روشن از جبران خسارت نامید. به نظر من، در ویکتوریا تایمز (1837-1901) آنها به عنوان عامل افزایش شدید پیشرفت های فنی، علمی و فکری، خدمت می کردند. به عنوان مخالفت با ثروت، پالایش سبک و طعم عصر عاشقانه، فقط در یک جفت صدها متر از طرفداران معتبر وستمینستر، که در آن محل اقامت دولت و ساختمان پارلمان قرار گرفته است، همسایگی باتلاق خشن بود که جامعه گداها، دزدان و روسپی ها زندگی می کردند.
چارلز دیکنز این منطقه را به این منطقه داد، نام بدبختی، هکتار شیطانی است. این زاغه ها هزاران نفر بودند که در ناامیدی غیر انسانی زندگی می کردند. غنی Westminster و Slums سال های طولانی در کنار هم زندگی می کنند، وانمود می کنند که هیچ چیز دیگری وجود ندارد.
با وجود ایده آل سازی زمان حکومت ملکه ویکتوریا، البته، همه چیز در قدرت بزرگ بی عیب بود. برخی از مناطق لندن نیز می تواند برای عنوان فقیرترین اعمال شود. اما هیچکدام از آنها به عنوان هکتار شیطانی بسیار وحشتناک نبودند. با توجه به زمین های مارش زمین، زاغه ها مستعد ابتلا به حل و فصل بودند و برای ساخت و ساز کامل، نامناسب هستند.
دیکن جوان، پس از آن یک خبرنگار تازه کار پارلمان، توسط این واقعیت شوکه شد که چنین قلمرو در قلب امپراتوری بریتانیا بود. او نوشت: عزم کامل برای شکست دادن آن، نوشت:
بدون megalpolis، که نشان دهنده یک جنبه جسمی و اخلاقی مبهم تر از وست مینستر است. لوکس ترین خیابان ها تنها یک ماسک برای مناطق فقیر است که پشت سر آنها قرار دارند، در حالی که مکان هایی که به اهداف مقدس ترین اختصاص داده شده اند، با صحنه های شرم و آلودگی غیر قابل توصیف آغاز می شود؛ موج درشت سوخت اخلاقی، فعلی در پایتخت امواج کثیف خود را به دیوارهای وستمینستر ابی تبدیل می کند.
قابل توجه است که این زاغه ها در قرون وسطی بوجود آمد، زمانی که راهبان ابی پناهگاه را به مجرمان و بدهکاران پناه بردند. در وسط قرن XVIII، این منطقه با خانه های ارزان قیمت ساخته شد، که در آن تهویه و فاضلاب وجود نداشت. توده های بزرگ جمعیت در گلدان زندگی می کردند. در دخمه پرپیچ و خم از کوچه ها و متری، بیماری ها، از جمله تیفوئید و وبا، تقویت شدند.
پلیس به ندرت در این زمینه حضور داشت. جنایت در همه جا شکوفا شده است. به خصوص بدرفتاری کودکان، بسیاری از آنها یتیمان خیابان بودند.
در نهایت، فعالیت های خیریه، آغاز شده توسط دیکنز و معاصران آن، به میوه داد. مسیحیان بریتانیایی در یک زاغه زندگی کردند. آنها تصمیم گرفتند که این منطقه خیلی فاسد شود که ساکنان او باید دوباره به مسیحیت تبدیل شوند. با تشکر از حمایت مالی میلیونر-بشردوستانه، پناهگاه برای روسپیان سابق ایجاد شد و یک مدرسه برای کودکان محلی ساخته شد.
شایان ذکر است که تاریخچه Rumpet به طور مثبت برای ساکنان آن، برای لندن و به عنوان یک نتیجه برای همه انگلستان به پایان رسید. پس از آلودگی رودخانه Thames در اوج بزرگ در سال 1858 به اوج رسید، اعضای پارلمان اجازه دادند سیستم فاضلاب در لندن. پس از آن کشور توسط امکانات فاضلاب ساخته شده است. در زنجیره ای، برای انگلستان، کشورهای دیگر شروع به معرفی فاضلاب کردند.
همانطور که می گویند، هیچ هوموس بدون خوب وجود ندارد. در کشور پس از وقایع، فاضلاب متوقف شد به آب آشامیدنی عمومی سقوط کرد، مواردی از وبا عملا متوقف شد. کلاه های قدیمی در هکتار شیطانی ناپدید شدند. در محل کلبه های فقیر، خانه های مدرن و ساختمان ها ساخته شد.
در زندگی، همه چیز مثل این است: یک چیز بد برای جایگزینی خوب است. مهمترین چیز این است که ببینید که همه چیز که اتفاق می افتد مفید است برای توسعه.
نویسنده - نارا ویلسون
منبع - springzhizni.ru.