Saturn Saturn Titan به طور قانونی یکی از کنجکاو ترین بدن در کل سیستم خورشیدی است. علاوه بر زمین، تنها وجود دارد یک چرخه جهانی مایع با دریاها و دریاچه هایی که به ابرها و باران های ریخته شده تبخیر می شود. درست است، در یک فاصله بزرگ از خورشید و با سرد سرد، آب در تیتانیوم به طور انحصاری به عنوان یخ حفظ می شود، و هیدروکربن های سبک نقش مایع - به طور عمده متان را بازی می کنند.
آب مایع ممکن است عمیق تر باشد، تحت پوست یخ تیتانیوم، ضخامت آن در صد کیلومتر تخمین زده می شود. این یک جهان منحصر به فرد است و پویایی آن به لحاظ نظری حتی وجود یک زندگی محلی را پذیرفته است، هرچند بر خلاف ما. این ویژگی نشان دهنده کار جدید اخیرا در کنفرانس تحقیقاتی 52 ماه و سیارات (LPSC) است.
نویسندگان آن یک تیم بزرگ دانشمندان از اروپا، برزیل و ایالات متحده آمریکا هستند - نشان می دهد که آب از عمق تیتانیوم حداقل گاهی اوقات باید با هیدروکربن ها بر روی سطح مخلوط شود و محیط زیست بیوشیمیایی مطلوب ایجاد شود. این به دلیل ترک هایی است که در قشر ماهواره ای به دلیل برخورد با ستاره های دنباله دار و سیارک ها ظاهر می شود.
محققان یک تصادف را شبیه سازی کردند، که باید منجر به ظهور بزرگترین شوک شوک تیتان شود: منروا حدود 425 کیلومتر قطر دارد و سن او حدود یک میلیارد سال تخمین زده می شود. محاسبات نشان داد که می تواند به علت سقوط بدن آسمانی با قطر 34 کیلومتر و سرعت حدود هفت کیلومتر در ثانیه باشد. انرژی تاثیر به اندازه کافی به نظر می رسد بر روی سطح نه تنها آب، بلکه یک دریاچه آب مایع، که بیش از یک میلیون سال یخ زده بود.
به گفته نویسندگان این کار، می تواند به اندازه کافی برای منشاء اولین موجودات اولیه اولیه و راه اندازی مکانیزم های تکامل بیولوژیکی قدرتمند باشد. شاید منروا در این کار تنها نیست: ظهور سایر دهانه های اصلی می تواند با حرارت مشابه و تحریک مواد و مواد آلی همراه باشد. در نهایت تایید این خواهد بود ماموریت آینده از Dragonfly ناسا، که باید در سال 2027 شروع شود و در سال 2038 برای رسیدن به تیتان.
منبع: علوم برهنه