Er zijn zulke oninteressante en saaie dingen die we doen omwille van een zeer goed resultaat ...
- Het is saai! - Mijn kind heeft medelijden, wanneer ik het voorstel om te gaan trainen.
Klyakso-tekeningen, kinderregisters, oefeningen voor de hand, dat is alles. Dat wil zeggen, het is noodzakelijk om weg te scheuren van LEGO en gaan tekenen, en niet wat ik wil, maar ... kortom, nee.
"Kind, ik hou heel veel van je," zeg ik.
- Ja?
- Ja.
"En ik ben jij," wordt het kind afgeleid door een MIG.
"Kijk," ga ik verder, nastreven mijn sublit en verraderlijk doel. " - Weet je hoe je verscheen?
- In de buik ben je opgegroeid en geboren.
- Dus je bent geboren, mijn goede, vreselijke lange tijd, en op dit moment was het niet het feit dat "saai", maar in het algemeen. Maar het paste me. Weet u waarom?
- Waarom? - Het lijkt erop dat hij al is vergeten waar we zijn begonnen.
- Omdat als gevolg van mijn 'saaie' werken, je verscheen. Het resultaat was cool, weet je? Er zijn zulke oninteressante en saaie dingen die we doen omwille van een zeer goed resultaat. Begrepen?
- Ik heb begrepen.
- Daarom, met jou wat? - Ik stel voor, hint die nu 'saai' vergeten en laten we naar het lesnotebook gaan.
- Heb je Zoyka gebaard? - Een vreugdevol het kind raadt, met zijn vinger aan zijn zus.
En zo altijd met hen. Je gooit een hengels, ze zeggen, wat dacht je van de dag in de middag te slapen - hij knijzigt een half uur onder deze bank, dan klaagt ze dat hij niet naar beneden viel, toen vroeg hij hem een half uur wanneer hij kon opstaan omdat hij al "verrast was". Maar als je belooft dat we laat in de avond naar het concert gaan, valt dan in slaap en hoe gedood. Laarzen zijn categorisch niet op dat twee - op één been, maar als op het geschil of naar een bezoek gaan - ze zijn niet alleen bliksemslijm, maar ook vastgemaakt, en de broek wordt zorgvuldig rechtgetrokken.
"Mens," zeg ik tegen mijn zoon ", kunnen mensen raketten bouwen en huizen bouwen, bossen planten en jurken naaien. Het zal zeker op de laars zetten, als je stopt met mokkend om zwijgend, de backbone te nemen en rustig het been rechts te zetten, niet mis. " En dan bouwt hij, het kanaal, een beruchte raket uit dezelfde LEGO, en zegt: "Mam, kijk, ik heb mezelf gebouwd dat, met mijn handen, zal je me helpen met je laarzen?" Net als, de missie is gedaan, de handen waren zijn handen aangenomen en laten we dan voorzichtig zijn.
Ik ging zo slim naar de eerste zwangerschap - ze zeggen, dus ik zal een leraar zijn, ik zal zo'n geavanceerd zijn, ik zal met het kind praten, zodat de korchak zelf en andere spoky uit dat licht zullen glimlachen. En toen wordt de persoon, in feite, man, al je leraar en de cuttlevine maakt het 'PshICT', en je bedenkt de communicatieve fiets, omdat, aan de ene kant, jeugd mooi is, maar aan de andere kant - je kunt 't vang de lepel.
En het is cool. Want wanneer alle boeken, volgens de algoritmen, op kant-en-klare richtingen, is dit een mechanisatie van ontwikkeling, dit is een minimum aan groei over jezelf - je bent niet in de zoektocht, je hebt alles zoals schriftelijk, je wordt een Zeer coole en succesvolle moeder, dit is een ontwikkeling zonder te overwinnen - bewaarde krachten, middelen, alles is gemakkelijk te wonen. Maar het element van improvisatie verdwijnt.
En dan wil ik een smiley plaatsen.
Ik wilde eerlijk gezegd. Ik heb zulke ambities - de hele wereld is om te laten zien, lesgeven, onthul je ogen en oren, en ze zijn allemaal schaars met de hectare van mijn kinderen. Die laarzen, dan recept. Maar ik vraag me af. Echt interessant. Het is soms moeilijk, het ongeloof komt, depressie, schaamte voor mislukkingen voor zichzelf, alles wordt afgedaald. Je haat deze laarzen - je denkt dat ik een dimensionless Nederlands zou kopen, het zou niet in het proces zijn geweest. En dan zal hij luisteren naar hoe hij probeert de omstandigheden onder hem aan te passen en in de wereld te komen - denk je, maar oke. Maar wat zijn de gebeurtenissen voor de lol.