Толькі ў адной назве гэтай вуліцы адчуваецца імклівая рашучасць, наватарства і супярэчлівасць: аўтаматычна падключаецца асацыятыўны шэраг, звязаны з вобразам паэта XX стагоддзя. Але на «гарлапана-завадатара» стандартная для гістарычнага раёна Вялікія Исады вуліца не цягне. Хоць, калі прыгледзецца лепей, бунтарскі дух на ёй не толькі жывы, але і не вынішчым.
Беручы пачатак з ціхага Астраханскага цэнтра, адштурхваючыся з зношанымі набіванкамі «абцасамі» ад вуліцы Калініна, Маякоўскага на паўкіламетра распасціраецца да гандлёвага «сэрцу» Астрахані - неўтаймавальнаму рынку Вялікія Исады.
Галоўнай славутасцю Маякоўскага ў пачатку з'яўляецца сімпатычны дом-утюжок XIX стагоддзя Кромского, помнік горадабудаўніцтва і архітэктуры рэгіянальнага значэння. Гэта не перашкодзіла цяперашнім уладальнікам жылплошчы на другім паверсе ўрэзаць ў чароўны эркер пачварнае пластыкавае акно.
На Маякоўскага захавалася дастатковую колькасць драўляных дамоў і элементаў рознай ступені захаванасці з разнастайным умяшаннем уласнікаў. Ёсць домікі прыбраныя.
А ёсць зусім сумныя і асуджаны.
У неўладкаванасць аўтэнтычнасць некаторых з беспардоннымі націскам ўкараняюцца прыкметы сучаснага дабрабыту: новы час наступаюць, і пра густы не спрачаюцца.
Першапачаткова вуліца клікалася Новай, але ў 1837 годзе яе перайменавалі ў Армяна-Усьпенскую, крыху пазней у Армяна-грыгарыянскага. З таго часу да нас дайшлі тыповыя ўзоры гарадской забудовы другой паловы XIX - пачатку XX стагоддзя. Тут няма ярка выяўленых архітэктурных шэдэўраў і тварэнняў вядомых архітэктараў, але менавіта гэтая тыповасць надае Астрахані нічым не падмяняецца каларыт і хараство.
У 1920 году вуліцу назвалі 4-й Інтэрнацыянальнай, але праз 16 гадоў далі імем Уладзіміра Маякоўскага. Яе суседцы пашанцавала менш: яна да гэтага часу носіць безасабовае назву 3я Інтэрнацыянальная. Памяць пра паэта ніякім іншым чынам, як найменнем, тут не замацаваная.
Пры скрыжаванні з вуліцай Перамогі ў патрыярхальную цішыня Маякоўскага ўрываецца кірмашовая мітусня. Характэрна, што ў бясьпецы перасекчы ажыўленую Астраханскую дарогу з гэтай вуліцы немагчыма. Тут няма пешаходных пераходаў. Верагодна, яна лічыцца на гэтым участку малапрахаднога.
А далей пачынаецца загадкавы квартал: дваровая тэрыторыя размешчанага на суседняй вуліцы Бабушкіна каталіцкага храма Успення Найсвяцейшай Багародзіцы выходзіць таксама на Маякоўскага. Велічны будынак, узведзены ў другой палове XVIII стагоддзя, якое спалучае ў сабе барочнай вытанчанасць, фундаментальнасць класіцызму і кананічныя рысы праваслаўных цэркваў, абуральным чынам кантрастуе з прывольна раскінулася звалкай, плаўна перацякае ў памыйніцу.
Энергетыка гэтых месцаў за некалькі стагоддзяў падпарадкавала сабе нязменны рытм базару, перадужаць які немагчыма.
Гандлёвая актыўнасць на гэтым адрэзку Маякоўскага правіць баль, дасягаючы свайго апагею пры скрыжаванні з вуліцай Ногина. Тыповая Астрахань паступова ператвараецца ў стылізаваны новодел з характэрнай усходняй стракатасцю.
Хто толькі не спрабаваў перамагчы несанкцыянаваны гандаль на бойкім скрыжаванні. Ні рэйды, ні штрафы, ні прафілактычныя гутаркі - нічога не можа памяняць асновы гэтага магічнага гандлёвага кута. Астраханцаў хочуць і будуць купляць на гэтых фруктова-агароднінных развалах заляжалымі гарбузы, «задумвалі» хурму і марожаныя агуркі па падобным кошце.
Вось такая яна, спакойна якая пачалася ў ціхім цэнтры тыповая Астраханская вуліца, у завяршэнні ператвараецца ў дзікае гандлёвае прастору, куды імкнуцца гараджане за пакупкі ў любы сезон.
Як пісаў геніяльны паэт, чыё імя носіць гэта вуліца: «Рынкі кішаць ўсякіх спакусай». І з гэтым не паспрачаешся.